“ဘယ္ေရာက္ေနသလဲကြယ္”
မက္ေဆ့ခ်္ေလးဖတ္ျပီး
သူမျပံဳးလိုက္မိသည္။ သူမကို မေတြ႕ရင္ အခ်ိန္မွန္မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေနက် သူမ၏ခ်စ္ရေသာခ်စ္သူ။
တေနရာစီ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာအရပ္မွာရွိေနေသာခ်စ္သူ။ သူမ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး စာျပန္ရိုက္လိုက္သည္။
“လမ္းမွာ…အခု ျပန္လာေနျပီ..၊ ကို႔ကို ခ်စ္တယ္…”
မက္ေဆ့ခ်္ေလးထြက္သြားတာကို
သူမၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ အား….ရာသီဥတုကလဲ ေအးလိုက္တာ။ ႏွင္းေတြကလည္း တဖြဲဖြဲက်လို႔။
သူရွိတဲ့အရပ္မွာေရာ ဒီလိုနွင္းေတြ က်ေနေလမလား။ သူမ ေတြးေနမိသည္။ ဂ်ာကင္ထဲ လက္ကိုထည့္ရင္း ပါးစပ္မွအေငြ႔မ်ားကို ကေလးတစ္ေယာက္လို
မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ လမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရင္း ေျခလွမ္းအရွိန္ကို ျမွင့္္လိုက္သည္။
ခုေလာက္ဆိုလွ်င္ လိုင္းေပၚမွာ ခ်စ္သူေစာင့္ေနေပလိမ့္မည္။ မနက္ဖန္ဆိုလွ်င္ သူရွိေသာအရပ္သို႔
သူမသြားရေတာ့မည္။ ခ်စ္သူနွင့္သူမ ေတြ႔ခြင့္ရေတာ့မည္။ အေတြးမ်ားျဖင့္ သူမ ေပ်ာ္ေနမိသည္။
သူႏွင့္သူမ
အြန္လိုင္းေပၚမွာ သိခဲ့ၾက၊ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စေနာက္ေျပာဆို ေနလာရင္းမွ
သံေယာဇဥ္တြယ္ လာခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မြန္းၾကပ္မႈေတြ၊ စိတ္ညစ္မႈေတြကို အျပန္အလွန္နားလည္ေပးခဲ့ၾကရင္း
ခ်စ္သူေတြ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ၾက သည္။ သူ႔ဘ၀က ျပည့္စံုေနေပမယ့္ သူမဘ၀ကေတာ့ မိသားစုကို ျပန္ၾကည့္ေနရတဲ့
သမီးႀကီး။ “ေစာ..ကို႔ကို မခ်စ္ရဲ ဘူး..၊ အားငယ္တယ္” လို႔ ေျပာ မိရင္ “အရူးမေလး”လို႔
သူမကို ၾကည္စယ္ေလ့ရွိတဲ့ ခ်စ္သူ။ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔ဆံုရင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေပမယ့္
သူနဲ႔သူမအခ်စ္က ေမတၱာစစ္ျဖင့္ ခိုင္ခိုင္ၿမဲခဲ့ၾကသည္။ သူက သူမထက္ငါးႏွစ္ခန္႔ႀကီးေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရံဖန္ရံခါ ဆိုးတတ္သည္။
တစ္ေန႔တစ္ခါမွ ဖုန္းမဆက္ရပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မိုးမခ်ဴပ္ခဲ့သူ။ “အလုပ္ထဲမွာ ကိုရဲ႕..၊ ဖုန္းေျပာလို႔
အဆင္မေျပဘူး” လို႔ ေျပာလုိက္မိလို႔ကေတာ့ သူမ အဲဒီေန႔ အလုပ္က ျပန္လာသည္ ႏွင့္ တစ္ညလံုးဖုန္းေျပာရင္း
သ႔ူရဲ႕ဂ်ီက်ျခင္းကို ေသခ်ာေပါက္ခံရၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူမ ေက်နပ္သည္။ ခ်စ္သူ၏ဂရုစိုက္ျခင္းကို
မခံယူလိုသည့္သူ ရွိမည္ မထင္။
“ေစာ.. ျပန္လာရင္ ကိုတို႔ လက္ထပ္ၾကမယ္” ဟု သူခဏခဏေျပာတတ္သည္။
“ကိုနဲ႔ေစာတို႔ ေနဖို႔ အိမ္တစ္လံုး၀ယ္မယ္၊ အဲဒီအိမ္ေလး ထဲမွာ အားတဲ့အခါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမယ္၊
ကိုက ေစာေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုးျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္၊ မ်က္လံုးေညာင္းလာရင္ ေစာကို ဖက္အိပ္မယ္”
ဆိုၿပီး
ကေလးတစ္ေယာက္လို သူေျပာခ်င္တာေတြ တန္းစီျပီးေျပာတတ္သည့္ခ်စ္သူ။
“ ကို..မင္းကို သိပ္ခ်စ္တာပဲေစာရယ္..၊ ေစာဟာ ဘယ္လို မိန္းကေလး မွန္းကို မသိဘူး” လို႔
သူေျပာလွ်င္ေတာ့ သူမကသေဘာတက် တခစ္ခစ္ႏွင့္ရယ္ေမာမိသည္။ သူက သူမကို တခါတေလ “ခ်စ္” ဒါမွမဟုတ္ “ေစာ” လို႔
ေခၚတတ္ၿပီး၊ သူ စိတ္ဆိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့
ေစာႏြယ္ေအးလို႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေခၚျပီး ရစ္တတ္တာ သူမ သိပ္သေဘာက်မိသည္။ “ေစာ အသံ ေလးကို
တစ္ရက္ မၾကားရရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေစာရယ္..၊ ဒီေကာင္ရူးေတာ့မယ္ ” ဆိုၿပီး ဖုန္းထဲက ေျပာလာသည့္ခ်စ္သူ၏အသံကို
ၾကားလွ်င္ျဖင့္ သူ႔ အေပၚ အခ်စ္ေတြ ပိုတိုးလာသလို သူမရင္ထဲ ၾကည္ႏူးခံစားရသည္။ “ေစာလဲ
ကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တာေပါ႔ကိုရယ္၊ ကို ဖုန္းမဆက္ရင္ ေစာဘယ္ ေလာက္ စိတ္ပူလဲသိရဲ႕လား၊ တခါတေလ
ကို႔ဖုန္းကို ေခၚမရရင္ ေစာရင္ေတြ ပူေနေရာ” လို႔ ေျပာရင္ျဖင့္ သ၀န္တိုလည္းတတ္သည့္ ခ်စ္သူက
အတည္ ေပါက္ျဖင့္ သူမကို ေနာက္တတ္ၿပီး၊ တဟားဟားႏွင့္သေဘာတက်
ရယ္ေနတတ္သည္။့့ အဲ့သည္အခိုက္အတန္႔မ်ဳိးဆိုလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔ဆီ အေျပး သြားလိုက္ခ်င္မိသည္။
“စားၿပီးၿပီလား..၊ဂရုစိုက္ေနာ္၊
ေနမေကာင္းမျဖစ္ေစနဲ႔၊ ကို စိတ္ပူတယ္၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အေ၀းမွာ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူးကြယ္”
ဟု ခ်စ္သူက ေျပာလာလွ်င္ေတာ့ သူမအတြက္ စိတ္ခြန္အားေတြ ျပည့္လာရသလို၊ တစ္ေန႔လံုး အရူးမေလးလို
ေတြးေတြးရင္း ျပံဳးေနမိေတာ့သည္။ “ေစာ ကို ခ်စ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ..ကို ” ဟု ေျပာလွ်င္္
“ေစာကို ခ်စ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ ေစာကိုက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ခ်စ္တာ” ဟု ျပန္ေျပာတတ္သည္။
“လူႀကီးဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဟန္ေဆာင္ထားရတယ္၊ ခ်စ္တာေတြ အကုန္မျပခ်င္ဘူး၊ ေရာင့္တက္မွာဆိုးလို႔”
ဟု ခ်စ္သူက ေျပာလာရင္ျဖင့္ သူမေတြးၿပီး သေဘာတက်ႏွင့္ သူ႔ကို အခ်စ္ေတြ ပိုေနမိရသည္။
“အသက္ငါးႏွစ္ေတာင္ကြာတာ ကိုကိုလို႔ ဘာလို႔မေခၚတာလဲ” ဟု ခ်စ္သူက ေမးခဲ့ ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက သူမ တစ္ခြန္းထဲ
ေျဖခဲ့သည္။ “ကိုလို႔ေခၚတာ ပိုေလးေလးနက္နက္နဲ႔
ပိုႏူးညံ့ ေႏြးေထြးသလားလို႔ပါ”လို႔ ေျပာၿပီးကတည္းက ဘာဆိုဘာမွ် ေစာဒက မတက္ေတာ့။
အလုပ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “အန္နီက သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ၊ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူကို ရထားတာပဲ”
လို႔ ေျပာၾကသည္။ သူမ လက္မေထာင္လို႔ မဆံုးေတာ့။ သူႏွင့္သူမတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္
ထားသည့္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးက ဘယ္အရာႏွင့္မွ မတူေအာင္ ေႏြြးေထြးခိုင္ၿမဲလြန္းလွသည္။
မနက္ဖန္ဆိုလွ်င္
ခ်စ္သူရွိရာေျမသို႔ သုူမ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သူလာႀကိဳမည္။ သူ႔ကို အျပင္မွာ
စတင္ျမင္ခြင့္ရ ေတာ့မည္။ သူ မသိေအာင္လုပ္လာခဲ့သည့္ အရာေလးတစ္ခုကို ခ်စ္သူသိရင္ ဆူေလမလားဟု
လည္း သူမေတြးပူေနမိသည္။ အလုပ္ကေန ေန႔တစ္၀က္ခြင့္ယူၿပီး ကုန္တိုက္တစ္ခုမွာ စိတ္တိုင္းက်ေမႊေႏွာက္္ျပီး
၀ယ္ထားသည့္ပစၥည္းေလး။ အနီေရာင္ကတၱီပါဗူးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖြဖြနမ္း လိုက္မိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အြန္လိုင္းေပၚတက္ရင္း၊ ခ်စ္သူႏွင့္ စကားေျပာရင္း ပစၥည္းမ်ားသိမ္းရမည္။
ခြင့္တစ္လရသျဖင့္ မဂၤလာ ေဆာင္ကိစၥမ်ား အျမန္စီစဥ္ရမည္။ ေန႔လည္တုန္းက မဂၤလာဧည့္ခံပြဲတြင္
၀တ္ရန္ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ ဂါ၀န္ေလးတစ္ထည္ပါ ၀ယ္လာျဖစ္ခဲ့လိုက္ ေသးသည္။ လက္မွတ္ထိုးမည့္ေန႔တြင္ေတာ့
ျမန္မာ၀တ္စံု၀တ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ မဂၤလာေဆာင္ျပီးလွ်င္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ မိသားစုအတြက္
တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္ဟု သူမ ခြင့္ပန္ထားသည္ကိုလည္း နားလည္တတ္သည့္ ခ်စ္သူက သေဘာ
တူထားခဲ့သည္။ သူမ၏ ေပ်ာ္စရာ အေတြးမ်ားျဖင့္ အိမ္အျပန္လမ္း ရင္ခုန္စဖြယ္၊ တက္ၾကြစဖြယ္။
အေအးဓာတ္က ျပင္ပတြင္ ပိုကဲလာသည္။ ႏွင္းမႈန္္ေတြက သူမနေဘးမွာ တဖြဲဖြဲ ေၾကြလို႔။ ေႏြးသြားလိုျငား
သူမ၏ ဦးထုပ္ကို နားအထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။
“၀ါး..
ေအးလိုက္တာ၊ မနက္ျဖန္ဘယ္ေလာက္ ေအးဦးမလဲ မသိဘူး၊ အို.. ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးက
ေစာင့္ႀကိဳေနမွာပဲဟာ၊ ေတြးရင္း ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ”။ အေတြးမ်ားႏွင့္ေလွ်ာက္လာရင္း သူမေနသည့္
လမ္းနားေရာက္ခါနီးလာေလျပီ။ လမ္းထိပ္က ဗူးခြံေတြလိုက္လိုက္စုတတ္သည့္ အဖိုးၾကီးပင္္ အမိႈက္ပံုးနားတြင္
ဗူးခြံမ်ား ေရြးေနေလၿပီ။ ထိုစဥ္ ဖုန္းထဲက အသံေလးျမည္လာသည္။ သူမ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ဘယ္ေရာက္ေနလဲကြယ္၊
ၾကာလိုက္တာ၊ ဖုန္းေခၚလို႔မရဘူး၊ လိုင္းမေကာင္းဘူး ”။ ခ်စ္သူရဲ႕မက္ေဆ့ခ်္ေလး။ သူမႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ကို
ျပံဳးလိုက္မိပါသည္။ အေမွာင္ရိပ္ေတာင္ သန္းခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီမို႔ သူစိတ္ပူမည္ဆိုလွ်င္လည္း
ပူခ်င္စရာပင္။ သူ႔ကို စိတ္မပူဖို႔ မက္ေစ့လွမ္းရိုက္ရင္း သူမ၏ေျခလွမ္းေတြက အိမ္ရွိရာ
လမ္းေကြသို႔ု ဦးတည္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေကြ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္။ ဒီလမ္းေကြ႕ေက်ာ္ရင္
အိမ္ေရာက္ျပီ။ ထိုစဥ္ကားတစ္စီး၏ မီးေရာင္က မ်က္လံုးထဲစူးခနဲျဖစ္သြားသည္။
“ဟာ..ကားမီးကလဲစူးလုိက္တာ”
သူမရုတ္တရက္ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
********
အြန္လိုင္းေပၚမွာ သူရွိေနသည့္ မီးအစိမ္းေရာင္သေကၤတေလးကို
၀မ္းသာစြာေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ဆီ စာရိုက္လိုက္၏။ ********
“
ကိုေရ.. ျပန္ေရာက္ျပီေနာ္၊
စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ကို…စိတ္ေကာက္ေနတာလားဟင္၊ ကို… ျပန္ေျဖေလကြာ၊
မနက္ျဖန္ေတြ႔ရေတာ့မယ့္ ခ်စ္သူကို စိတ္မေကာက္ေနနဲ႔ေတာ့ကြာ….ေနာ္၊ လမ္းမွာ
ႏွင္းေတြမတရားက်ေနၿပီး ကားလမ္းေတြ ပိတ္ေနလို႔ပါ…စိတ္မေကာက္ေနပါနဲ႔ကိုရာ..ကို... ကို......
”
သူ႔ကို သူမ ေခၚသည္။ တစ္ႀကိမ္မက
အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။ သူက ျပန္မေျဖ ။ တံုဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနလွ်က္။
********
လမ္းမတေလွ်ာက္
ႏွင္းေတြက ပိန္းပိတ္ေနေအာင္ က်ေနသည္။ အိမ္တိုင္း တံခါးလံုေအာင္ ပိတ္၍ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ေနၾကၿပီ။
ဓာတ္တိုင္မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ လဲေလ်ာင္းေနသည့္
အရာတစ္ခု။ ေျခေထာက္မသန္သည့္ အဘိုးၾကီးတစ္ဦးသည္ ဗူးခြံမ်ားထည့္ထားသည့္ အိတ္ကို ထမ္းလာရင္းမွ
ရပ္လိုက္ျပီး ထိုအရာကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ပါးစပ္မွာ၊ ဦးေခါင္းမွာ ေသြးစမ်ားႏွင့္
လဲက်ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္။ အဘိုးအိုကသူမ၏နံေဘးျပန္႔က်ဲေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ ထြက္က်ေနေသာကဒ္ျပားေလးတစ္ခုကို
တုန္ရီေနေသာလက္ျဖင္႕ ေကာက္ယူကာ ဓာတ္တိုင္အလင္း ေရာင္ေအာက္ တြင္ အသံတိုးတိုးထြက္၍ ဖတ္လိုက္သည္။
“ အမည္.. ေစာႏြယ္ေအး၊ လူမ်ဳိး.. ျမန္မာ၊ ေမြးသကၠရာဇ္
..၁၉.၉.၁၉၈၁”
တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားသည့္ အဘိုးအို၏ ကုတ္အိက်ၤ
ီရွည္ႀကီးအတြင္းရွိ အိတ္ကပ္တစ္ေနရာတြင္ အနီေရာင္ကတၱီပါဗူးေလး
ရွိေနသည္။ ဗူးေလးအတြင္းမွာေတာ့ ပိုင္ရွင္ႏွင့္အၿပီးတိုင္ ေ၀းကြာသြားခဲ့ရသည့္ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း
ကေတာ႕ျဖင္႕..ငိုေၾကြးလွ်က္…………………..။
(ၿပီး)
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႕
မဒမ္ကိုး
19 comments:
အြန္လိုင္းခ်စ္သူ ခိခိ
ဖတ္ရတာ လြမ္းျပီးငိုခ်င္မိတယ္ အဟင့္
အစပိုင္းမွာ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသေလာက္ အဆံုးသတ္မွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္၊ တထင့္ထင့္နဲ႔ ဖတ္ေနရင္းကိုပဲ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ခံစား သိေနသလို...၊ ဘဝမွာ အေရးပါတဲ့ မွတ္တိုင္ေတြနား နီးနီးေလး ေရာက္ၿပီးမွ ရပ္တန္႔သြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ဆက္ေတြးေနမိတယ္ ညီမေရ...။
ဇာတ္လမ္ေလးကစိတ္၀င္စားဖုိ႕အရမ္းေကာင္းတာပဲ
အားေပးဖတ္ရွဳသြားပါတယ္အမ။
သိဂၤ ါရ ရသ ဝတၳဳတိုေလးထဲ
ေပ်ာ္ဝင္ စီးေမ်ာခဲ႔ပါတယ္ဗ်ာ ။
ရသစာေပေတြ
အမ်ားႀကီး ဆက္လက္ ထုဆစ္ႏိူင္ပါေစ ။
အဲဖတ္ေနရင္းနဲ႔ (ျပီး)ဆိုတာၾကီးကိုေတြ႔ေတာ့ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္ ဇာတ္မသိမ္းေသးဘူးေအာက္ေမ့လို႔ ဖတ္ေကာင္းတုန္းရွိေသးေေအ..ေညးကလဲ တံုးခနဲျဖတ္ခ်ပစ္တယ္...
၀တၳဳတိုေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္
ဖတ္ရႈ.အားေပးသြားပါတယ္ကြယ္။
ခင္တဲ.အန္တီေလးေမခင္
ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းေရာက္ေရာ....လြမ္းစရာေလးျဖစ္
က်န္ခဲ့ပါေရာလားဟာ.....၊ဇာတ္လမ္းကို ဒီထက္နည္းနည္း
ရွည္ရွည္ေလးေရးလိုက္ရင္ ရွယ္တကာ့ရွယ္ျဖစ္သြားမယ္...
ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္
မေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး
ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ပါဘဲ ။
ဇာတ္လမ္းေလးေကာင္းမွေကာင္း ညီမေရ
ရသေျမာက္တဲ့ စာစုေလး... ေရးထားပံုေလး သိပ္လွတယ္...
ေကာ္မန္ ့ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ စာေလးက ဆြဲေဆာင္သလို ေကာ္မန္ ့ေဘာက္စ္ အေပၚက စာေလးကလည္း ဆြဲေဆာင္ပါတယ္...
:D
မခံစားႏိုင္ဘူး..မခံစားႏုိင္ဘူး..
အဲလိုအလြမ္းဇာတ္ေတြ...
တကယ္ကို မခံစားႏိုင္လုိ႔ပါေနာ္..
စိတ္ကူးအယဥ္လြန္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ေတာ့တာ ရွိမယ္။ သနားပါတယ္။ ေအာ္... အခ်စ္ အခ်စ္ အခ်စ္။ အားလုံး ဒုကၡတုံး ဒုကၡခဲႀကီးေတြပါဘဲလား။ း(
အားေပးသြားပါတယ္
သိေတာ့သိတယ္ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာဖတ္ေနရင္းနဲ႔..
တကယ္ အဲ့ဒီအနားလဲ ဖတ္လိုက္ေရာ ရင္ထဲကေန တစ္ခုခု ျပဳတ္က်သြားသလို ပဲ ဟာကနဲ..
ငိုခ်င္သြားတယ္..
အယ္
ဒီေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ဒီလိုနည္းနဲ႕သိမ္းပစ္ရတယ္လို႕ ကြယ္
ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ...
ေမွ်ာ္ေနမဲ႕သူနဲ႕ ေရာက္မလာႏိုင္ေတာ႕မဲ႔ သူ ႏွစ္ေယာက္လံံုးကို သနားလိုက္တာ.. တကယ္ပါဘဲ
ေခါင္းစဥ္ကေလးက အရမ္းလွတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ဝတၱဳကေလးကေတာ႔ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖိုု႔ ေကာင္းတယ္။
ဒီစာစုေလးအရမ္းႀကိဳက္တယ္ မဒမ္ေရ။ ဖတ္ၿပီးတာ ၾကာၿပီ။ ခုတစ္ခါျပန္လာဖတ္ၿပီးမွ မန္႔ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး လွလွပပကေလး း)
သနားပါတယ္ မမရယ္ ...:(
Post a Comment