ကိုလံဘတ္ရဲ့ ေပါက္ေဖာ္မ်ား

 “လမ္းက ေကြ႔သလား ေကာက္သလား

စဥ္းစားခ်ိန္ မရဘူး

ဘ၀က ေမာင္းခ်လိုက္တယ္..”

&&&&&&&&

ဒီေန႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပလတ္စတစ္စက္ရံုတစ္ရံုကို သြားရတယ္။စက္ရံု၀ေရာက္ေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ အမိုးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ပလတ္စတစ္ေရြးေနတဲ့ အလုပ္သမားနွစ္ေယာက္ကို ၀င္၀င္ခ်င္း ေတြ႔မိတယ္။

“ဟူးး..ေနကလည္း ပူလိုက္တာကြာ..လြန္ေရာပဲ...” တဲ့..။

ဗမာသံဟ..ၿမန္မာလိုေၿပာတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ေၿခလွမ္းက တုန္႔ကနဲ..ဒါဆို ဒီနွစ္ေယာက္ဟာ ဗမာေတြပဲေပါ့..

“ဟုတ္ပကြာ..ေနကလည္း ဘယ္အညႈိးနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပူေနရတုန္း မသိဘူး..ေရခဲေရ ေရာင္းေတာ့ မိုးရြာ၊ ဆိုကၠကာနင္းေတာ့ ေနပူဆိုတာ ဒါမ်ိဳးၿဖစ္မယ္ကြ..တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀ေတြက ခါးတယ္ကြာ” တဲ့ ေနာက္တစ္ေ- -ယာက္က ထပ္ညည္းတယ္။

“ေၾသာ္..အကိုတို႔က ဗမာေတြလား..ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿမန္မာပါပဲဗ်” ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ၿပန္ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

 “ဟုတ္တယ္..ညီေလး.ဗမာေတြကြာ..စက္ရံုထဲမွာလည္း က်န္ေသးတယ္...ညီေလးက လူအသစ္လား..ဒီေန႔မွ -ေရာက္တဲ့ လူလား”

“မဟုတ္ဘူးအကို..ကၽြန္ေတာ္က တၿခားအလုပ္ကပါ..အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဒီကိုလာတာ..အကိုတို႔ ဒီကိုေရာက္ၾကတာ ၾကာၿပီလား”

“အင္း..ကၽြန္သက္ ၄နွစ္ရွိၿပီ ညီေလး”တဲ့ ၿပန္ေၿဖတယ္။ရင္ထဲမွာနင့္ကနဲပဲ..။သူတို႔နဲ႔ စကားစၿဖတ္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥကို အရင္ သြားလုပ္တယ္။ကိစၥၿပီးေတာ့ ဒီအေပါက္ကပဲ ထြက္ရတာမို႔ သူတို႔ကို နႈတ္ဆက္ၿပီး ၿပန္လာခဲ့တယ္။ဟိုအကိုေၿပာတဲ့ “ကၽြန္သက္” ဆိုတဲ့ စကားက ကိုယ့္အလုပ္ၿပန္ေရာက္တဲ့အထိ နားထဲက မထြက္ဘူး။ငါတို႔ေတြဟာ ေရၿခားေၿမၿခားမွာ သူေၿပာသလို “ကၽြန္လာခံေနရတာလား” ဆိုတဲ့ အသိ၊အေတြးက ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ သိမ္ငယ္သြားသလိုလို။ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသလိုလိုပါပဲေလ။

“ေန႔ရက္ေတြကို အေပါ့အငန္ ၿမည္းရင္း 

စံခ်ိန္က်ိဳးလာတဲ့ အတၱဟာလည္း

သကၠရာဇ္ေတြကိုေတာင္ အာသာမေၿပာေတာ့

ေၿခဦးကို အေၿပးအလႊားနမ္းေနရတဲ့

မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလည္း သနားလွေပါ့..”

 မိခင္ ေရႊၿပည္ၾကီးေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးအမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေတြၿပလို႔  ေရၿခားေၿမၿခားကို ထြက္လာၾက တယ္။လူလည္အာရွသားစတိုင္ေတြနဲ႔ ေလထဲမွာလည္း ကြန္ဒိုေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး အစီအရီေဆာက္ ခဲ့ၾကလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေတြ တဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ အေရာင္ေတြ လက္လက္ထလို႔ေပါ့။တကယ္ လုပ္ငန္းခြင္ ထဲေရာက္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီ ပလပ္စ္အိုတီေအာက္မွာ မလူးသာ မလႈပ္သာ။မၿဖစ္စေလာက္ လစာနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဖရိုဖရဲၿဖစ္ လာၾကတယ္။ေနရာေဒသအလိုက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေၿမွာက္စားခံရသူေတြ က်ေတာ့လည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘုရင္စိတ္ေပါက္သြားၾကတယ္။လမ္းမွာ ကိုယ္ေဆြကိုယ္မ်ိဳးေတြ ေတြ႔ၾက ရင္ေတာင္ ဗမာသံၾကားတာနဲ႔ မသိသလိုပဲ ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္ေနၾကေလရဲ့..။ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ လို႔ ဖိနွိပ္ခံရတဲ့သူေတြ က်ၿပန္ေတာ့လည္း သည္းခံရဖန္မ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္တစ္ေယာက္လို ခံစားလာရတယ္။ေမြးရာပါ အငု႔ံစိတ္ရွိတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ကၿပန္လာတဲ့အခါ အခန္းပိတ္ငိုၾက၊ေရခ်ိဳး ရင္းငိုၾက အဲဒီၿမင္ကြင္းေတြက အၿမဲတမ္းၾကားေနရ၊ၿမင္ေနရတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၂၁ရာစုရဲ့ ေနာက္ဆံုး ထုတ္ ကၽြန္အၾကီးစားေတြထဲက တစ္ေယာက္ေလလားဆိုၿပီး ၿပန္ၿပန္ေမးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္..။

“ဆန္ေပးရင္ ဆီရတယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း တစ္ခါတစ္ေလ  ေမတၱာေပးလို႔ အေႏြးဓါတ္ၿပန္မရတဲ့အခါ အားလံုးရဲ့ ထြက္ေပါက္ေတြက ယမကာနဲ႔ဆန္႔က်င္လိင္ေတြ ၿဖစ္လာၾကတယ္။အရွိန္အဆမ်ားသြားတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ေတာ့ ရင္ထဲက အမွန္တရားေတြ လႊတ္က်လာတတ္တယ္။လစာထုတ္ရက္ေတြဆို ၿဖတ္ေတာက္ ေပးကမ္းၿပီးလို႔ မၿဖစ္စေလာက္ က်န္တဲ့ပမာဏကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ အေမ့ကို ဖံုးဆက္ဖို႔ ရွက္ရြံေနၾကတဲ့ အဆီၿပန္ေနတဲ့ မ်က္နွာေတြ ရင္နာေပမဲ့ ၿမင္ရပါမ်ားလာေတာ့ မ်က္လံုးေတြကပါထံုလာတယ္။“ဟဲလို..အေမလား..ေနေကာင္း င္းလား.. ဒီလေတာ့ အေမရယ္၊အလုပ္က...xxx.....xxx.....xxx......ဒါပဲေနာ္..အေမ..” ဆိုတာေတြက မရိုးနိုင္တဲ့ ၾကားေနက် အေကာင္းဆံုးေတး တစ္ပုဒ္ေပါ့။“မိန္းမေရ..သားေတြေရာ ေနေကာင္းရဲ့လား..ဒီလေတာ့ သည္းခံ ၾကပါအံုးကြာ..ေနာက္လၾကရင္ေတာ့...”ဆိုတဲ့စကားကိုေၿပာၿပီး မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အံက်ိတ္ထားတဲ့ ေယာ က်ာၤးရင့္မာၾကီးေတြ ကြင္းၿပင္ထဲမွာ တိမ္ေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့ ၿမင္ကြင္းက ၂၁ရာစုရဲ့ အေကာင္းဆံုးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။


“ဘယ္ေတာ့ၿပန္မလဲ သားၾကီး”လို႔ အေမးခံရတိုင္း နွလံုးအိမ္ကို သံခၽြန္နဲ႔ လာလာထိုးဆြသလို တစစ္စစ္နဲ႔။ငါ တို႔ရဲ့ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေတြကေရာ နီးနိုင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း ဖက္ၾကမ္းေတြပဲ တိုတိုသြားခဲ့တယ္။အေၿဖ ကေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးပါပဲ..။ေၾသာ္..ေနထြက္တာ မၿမင္ရတဲ့ အရပ္မွာ ငါတို႔ေတြက ရူးသြပ္စြာနဲ႔ အာရံုဏ္တက္ခ်ိန္ ကုိ ေစာင့္ေနမိၾကတဲ့ မနုႆေတြမ်ားလား...။

“ေရကလည္း စိမ္း..

ေၿမကလည္း စိမ္း..

လမ္းေတြကလည္း စိမ္း..

အလြမ္းေတြလည္း စိမ္းတဲ့ နယ္ေၿမသစ္မွာ 

စြန္ေတြလို အသံတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၾကိဳးကိုေငး

ငွက္ေတြလို အရိပ္မဲ့မဲ့နဲ႔  အိပ္တန္းေမွ်ာ္..

ေပ်ာ္စရာဆိုတာ နတၳိ

တစ္ေယာက္ရင္ တစ္ေယာက္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း

ေရႊၿပည္ေတာ္ရဲ့ နယ္နိမိတ္ကိုေတာင္ 

ဦးညႊတ္ခြင့္မရတဲ့ ရႈိက္သံေတြသာ

(အလုအယက္)တိုးေ၀ွ႔စီးဆင္း

ကိုလံဘတ္ဆိုတာလည္း 

သမိုင္းထဲက ၿမစ္တစ္စင္းေပါ့..။

ေလးစားစြာၿဖင့္

ကိုရင္

23:45(GMT)