Saturday, December 10, 2011

ကိုလံဘတ္ရဲ့ ေပါက္ေဖာ္မ်ား

 “လမ္းက ေကြ႔သလား ေကာက္သလား
စဥ္းစားခ်ိန္ မရဘူး
ဘ၀က ေမာင္းခ်လိုက္တယ္..”
&&&&&&&&

ဒီေန႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပလတ္စတစ္စက္ရံုတစ္ရံုကို သြားရတယ္။စက္ရံု၀ေရာက္ေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ အမိုးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ပလတ္စတစ္ေရြးေနတဲ့ အလုပ္သမားနွစ္ေယာက္ကို ၀င္၀င္ခ်င္း ေတြ႔မိတယ္။

“ဟူးး..ေနကလည္း ပူလိုက္တာကြာ..လြန္ေရာပဲ...” တဲ့..။
ဗမာသံဟ..ၿမန္မာလိုေၿပာတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ေၿခလွမ္းက တုန္႔ကနဲ..ဒါဆို ဒီနွစ္ေယာက္ဟာ ဗမာေတြပဲေပါ့..

“ဟုတ္ပကြာ..ေနကလည္း ဘယ္အညႈိးနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပူေနရတုန္း မသိဘူး..ေရခဲေရ ေရာင္းေတာ့ မိုးရြာ၊ ဆိုကၠကာနင္းေတာ့ ေနပူဆိုတာ ဒါမ်ိဳးၿဖစ္မယ္ကြ..တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀ေတြက ခါးတယ္ကြာ” တဲ့ ေနာက္တစ္ေ- -ယာက္က ထပ္ညည္းတယ္။

“ေၾသာ္..အကိုတို႔က ဗမာေတြလား..ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿမန္မာပါပဲဗ်” ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ၿပန္ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

 “ဟုတ္တယ္..ညီေလး.ဗမာေတြကြာ..စက္ရံုထဲမွာလည္း က်န္ေသးတယ္...ညီေလးက လူအသစ္လား..ဒီေန႔မွ -ေရာက္တဲ့ လူလား”

“မဟုတ္ဘူးအကို..ကၽြန္ေတာ္က တၿခားအလုပ္ကပါ..အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဒီကိုလာတာ..အကိုတို႔ ဒီကိုေရာက္ၾကတာ ၾကာၿပီလား”

“အင္း..ကၽြန္သက္ ၄နွစ္ရွိၿပီ ညီေလး”တဲ့ ၿပန္ေၿဖတယ္။ရင္ထဲမွာနင့္ကနဲပဲ..။သူတို႔နဲ႔ စကားစၿဖတ္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥကို အရင္ သြားလုပ္တယ္။ကိစၥၿပီးေတာ့ ဒီအေပါက္ကပဲ ထြက္ရတာမို႔ သူတို႔ကို နႈတ္ဆက္ၿပီး ၿပန္လာခဲ့တယ္။ဟိုအကိုေၿပာတဲ့ “ကၽြန္သက္” ဆိုတဲ့ စကားက ကိုယ့္အလုပ္ၿပန္ေရာက္တဲ့အထိ နားထဲက မထြက္ဘူး။ငါတို႔ေတြဟာ ေရၿခားေၿမၿခားမွာ သူေၿပာသလို “ကၽြန္လာခံေနရတာလား” ဆိုတဲ့ အသိ၊အေတြးက ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ သိမ္ငယ္သြားသလိုလို။ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသလိုလိုပါပဲေလ။

“ေန႔ရက္ေတြကို အေပါ့အငန္ ၿမည္းရင္း 
စံခ်ိန္က်ိဳးလာတဲ့ အတၱဟာလည္း
သကၠရာဇ္ေတြကိုေတာင္ အာသာမေၿပာေတာ့
ေၿခဦးကို အေၿပးအလႊားနမ္းေနရတဲ့
မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလည္း သနားလွေပါ့..”
 မိခင္ ေရႊၿပည္ၾကီးေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးအမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေတြၿပလို႔  ေရၿခားေၿမၿခားကို ထြက္လာၾက တယ္။လူလည္အာရွသားစတိုင္ေတြနဲ႔ ေလထဲမွာလည္း ကြန္ဒိုေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး အစီအရီေဆာက္ ခဲ့ၾကလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေတြ တဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ အေရာင္ေတြ လက္လက္ထလို႔ေပါ့။တကယ္ လုပ္ငန္းခြင္ ထဲေရာက္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီ ပလပ္စ္အိုတီေအာက္မွာ မလူးသာ မလႈပ္သာ။မၿဖစ္စေလာက္ လစာနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဖရိုဖရဲၿဖစ္ လာၾကတယ္။ေနရာေဒသအလိုက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေၿမွာက္စားခံရသူေတြ က်ေတာ့လည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘုရင္စိတ္ေပါက္သြားၾကတယ္။လမ္းမွာ ကိုယ္ေဆြကိုယ္မ်ိဳးေတြ ေတြ႔ၾက ရင္ေတာင္ ဗမာသံၾကားတာနဲ႔ မသိသလိုပဲ ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္ေနၾကေလရဲ့..။ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ လို႔ ဖိနွိပ္ခံရတဲ့သူေတြ က်ၿပန္ေတာ့လည္း သည္းခံရဖန္မ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္တစ္ေယာက္လို ခံစားလာရတယ္။ေမြးရာပါ အငု႔ံစိတ္ရွိတဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ကၿပန္လာတဲ့အခါ အခန္းပိတ္ငိုၾက၊ေရခ်ိဳး ရင္းငိုၾက အဲဒီၿမင္ကြင္းေတြက အၿမဲတမ္းၾကားေနရ၊ၿမင္ေနရတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၂၁ရာစုရဲ့ ေနာက္ဆံုး ထုတ္ ကၽြန္အၾကီးစားေတြထဲက တစ္ေယာက္ေလလားဆိုၿပီး ၿပန္ၿပန္ေမးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္..။

“ဆန္ေပးရင္ ဆီရတယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း တစ္ခါတစ္ေလ  ေမတၱာေပးလို႔ အေႏြးဓါတ္ၿပန္မရတဲ့အခါ အားလံုးရဲ့ ထြက္ေပါက္ေတြက ယမကာနဲ႔ဆန္႔က်င္လိင္ေတြ ၿဖစ္လာၾကတယ္။အရွိန္အဆမ်ားသြားတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ေတာ့ ရင္ထဲက အမွန္တရားေတြ လႊတ္က်လာတတ္တယ္။လစာထုတ္ရက္ေတြဆို ၿဖတ္ေတာက္ ေပးကမ္းၿပီးလို႔ မၿဖစ္စေလာက္ က်န္တဲ့ပမာဏကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ အေမ့ကို ဖံုးဆက္ဖို႔ ရွက္ရြံေနၾကတဲ့ အဆီၿပန္ေနတဲ့ မ်က္နွာေတြ ရင္နာေပမဲ့ ၿမင္ရပါမ်ားလာေတာ့ မ်က္လံုးေတြကပါထံုလာတယ္။“ဟဲလို..အေမလား..ေနေကာင္း င္းလား.. ဒီလေတာ့ အေမရယ္၊အလုပ္က...xxx.....xxx.....xxx......ဒါပဲေနာ္..အေမ..” ဆိုတာေတြက မရိုးနိုင္တဲ့ ၾကားေနက် အေကာင္းဆံုးေတး တစ္ပုဒ္ေပါ့။“မိန္းမေရ..သားေတြေရာ ေနေကာင္းရဲ့လား..ဒီလေတာ့ သည္းခံ ၾကပါအံုးကြာ..ေနာက္လၾကရင္ေတာ့...”ဆိုတဲ့စကားကိုေၿပာၿပီး မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အံက်ိတ္ထားတဲ့ ေယာ က်ာၤးရင့္မာၾကီးေတြ ကြင္းၿပင္ထဲမွာ တိမ္ေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့ ၿမင္ကြင္းက ၂၁ရာစုရဲ့ အေကာင္းဆံုးပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။


“ဘယ္ေတာ့ၿပန္မလဲ သားၾကီး”လို႔ အေမးခံရတိုင္း နွလံုးအိမ္ကို သံခၽြန္နဲ႔ လာလာထိုးဆြသလို တစစ္စစ္နဲ႔။ငါ တို႔ရဲ့ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေတြကေရာ နီးနိုင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း ဖက္ၾကမ္းေတြပဲ တိုတိုသြားခဲ့တယ္။အေၿဖ ကေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးပါပဲ..။ေၾသာ္..ေနထြက္တာ မၿမင္ရတဲ့ အရပ္မွာ ငါတို႔ေတြက ရူးသြပ္စြာနဲ႔ အာရံုဏ္တက္ခ်ိန္ ကုိ ေစာင့္ေနမိၾကတဲ့ မနုႆေတြမ်ားလား...။

“ေရကလည္း စိမ္း..
ေၿမကလည္း စိမ္း..
လမ္းေတြကလည္း စိမ္း..
အလြမ္းေတြလည္း စိမ္းတဲ့ နယ္ေၿမသစ္မွာ 
စြန္ေတြလို အသံတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၾကိဳးကိုေငး
ငွက္ေတြလို အရိပ္မဲ့မဲ့နဲ႔  အိပ္တန္းေမွ်ာ္..
ေပ်ာ္စရာဆိုတာ နတၳိ
တစ္ေယာက္ရင္ တစ္ေယာက္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
ေရႊၿပည္ေတာ္ရဲ့ နယ္နိမိတ္ကိုေတာင္ 
ဦးညႊတ္ခြင့္မရတဲ့ ရႈိက္သံေတြသာ
(အလုအယက္)တိုးေ၀ွ႔စီးဆင္း
ကိုလံဘတ္ဆိုတာလည္း 
သမိုင္းထဲက ၿမစ္တစ္စင္းေပါ့..။


ေလးစားစြာၿဖင့္
ကိုရင္
23:45(GMT)



29 comments:

ကုိေအာင္ said...

စာေတြ လာဖတ္တယ္ မဒုိးကန္ေရ ... း)

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ကိုလံဘတ္ကို တည္ရာမွီရာ တစ္ေနရာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့။ အခုေတာ့....

ဒါနဲ႔.. ကိုရင္က ေနကပူပူနဲ႔.. အဲဒီေနရာကုိ ဘာသြားလုပ္တာလဲ။ ပလပ္စတစ္ သြားေကာက္တာမ်ားလား.. ဘုရား ဘုရား... ။ း)

မဒမ္ကိုး said...

မမေခ်ာ ပိုစ္႕ကိုဖတ္ျပီးမ်ား ပလတ္စတစ္ဗူးေတြလုိက္မ်ားစုေနေလသလား ဖ်ားဖ်ားးး
..

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုလံဘတ္ကို မေတြ႔ေသးဘူးလား ကိုရင္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုလံဘတ္ႀကီးက ေနရာယူထားတယ္မလား။။။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ေနပူထဲ ဘာကိစၥသြားပါလိမ့္
စဥ္းစားစရာပဲ ဟင္း ဟင္း

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ႀကက္၊ ငွက္ေတြသာ ေရာင္စုံရွိေနတာ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာလည္း အေရာင္အေသြးစုံၿပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြလုိပဲလား။

...အလင္းစက္မ်ား said...

ဒီမွာလည္း ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သို ့ေသာ္ ေရႊျပည္ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္လာတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲလာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါ။

စကားမစပ္။ အဲ့ဒါ .... ရွင့္ေၾကာင့္ ဆို ဟုတ္သလား ကိုရင္... ဟီးဟီး

Anonymous said...

ကိုရင္ ကေတုမွာဆံုမယ္ေနာ္ ဒို ့မေခၚပီးလစ္ေတာ့
ေကတုမွာဘီယာခ်မယ္ဗ်ာ ေနာ္ကိုရင္ခ်က္ၾကီး ..တိန္

June Moe said...

သတင္းေတြၾကားရတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေတြ၊ ျမန္မာလားေမးရင္ ျမန္မာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေပၚတင္ေျဖတာေတြ၊ အကူအညီမေပးခ်င္တာေတြရွိတယ္တဲ႔။ ကူညီတဲ႔သူေတြလည္း ရွိမယ္လုိ႔ ယုံပါတယ္ဗ်ာ။ ေစာနကလုိ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ႔က်ီးေတြနဲ႔ ေတြ႔သူေတြအဖုိ႔ေတာ႔ မခံခ်င္စရာေပါ႔ေနာ္။

ခင္လ်က္
Junemoe

ဘုိျဖဴ said...

ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာေတြ၊ ျမန္မာလားေမးရင္ ျမန္မာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေပၚတင္ေျဖတာေတြ၊
ေတြ႕ဖူးေနလုိ႔ရုိးေတာင္ေနပါျပီဗ်ာ

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ကုိရင္ကေနပူေတာင္မေရွာင္ပဲသြားရတဲ႔ အေၾကာင္းကဘာလဲ

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကၽြန္......၊ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာအလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ျမန္မာေတြကို ခိုင္းႏႈိင္းေလ့ရွိတဲ့ အဲ့ဒီစကားလံုးကိုၾကားတိုင္း ေဒါသ၊မခံ
ခ်င္စိတ္၊ခံျပင္းစိတ္ ေတြတစ္လိပ္လိပ္တတ္လာတတ္တယ္၊
စိတ္ထဲကလည္း ငါတို႔ဟာကၽြန္ေတြမဟုတ္ဘူး.......လို႕
အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ေနမိတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မျပန္ႏိုင္
ၾကေသးတာမွန္တယ္....၊ေရျခားေျမျခားမွာ မျဖစ္စေလာက္ေငြေလးအတြက္နဲ႕ဒုကၡခံေနရတာမွန္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံရွိတယ္၊အိမ္ရွိတယ္၊မိသား
စုေတြရွိတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ခ်င္ရင္မခ်ိန္မေရြးထျပန္
လို႔ရတယ္....၊ဒါေပမယ့္............။ကိုရင္ေရ.....တစ္ခါတစ္
ေလက် အမွန္တရားက ခါးတယ္ဗ်ာ......။
ဒါနဲ႕စကားမစပ္ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီးေတြ
စလံုးမွာ တစ္ပံုႀကီးဗ်......:)

ေမာင္ဘုန္း said...

ကိုရင္ေရ .... ဘဝတူေတြပဲ ဗ်ာ ... ၾကြားရအံုးမယ္ ...က်ေနာ္ က ေနာင္ေတာ္ေတြ ့ခဲ့တဲ့ သူတက္သာတယ္ဗ်
ကြ်န္ သက္ ၅ ႏွစ္ရိွၿပီ ....

Unknown said...

ဒီလေတာ့ အေမရယ္၊အလုပ္က...xxx.....xxx.....xxx......ဒါပဲေနာ္..အေမ..”

မွန္လိုက္တာ ကိုရင္ရာ ဖတ္ရတာရင္ထဲမွာ
တဆစ္ဆစ္ နဲ႕..ပဲ

..ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
(ဒုတိယ)

shwewunyatana said...

မဒမ္ကုိးေရ..ဘုန္း၂တုိ႔လဲနုိင္ငံျခားမွာဝဋ္ေၾကြးလာဆပ္ၾကတာပါ...ကြ်န္ခံလာတာေတာ့မေျပာခ်င္ပါဘူး..ကုိ႔နုိင္ငံေကာင္းစားတုန္းက..ကုလားေတြကုိခုိင္းစားခဲတဲ့ဝဋ္ေၾကြးေတြေလ..ဝဋ္ေၾကြးရွိရင္ေက်ေအာင္ဆပ္ၾကေနာ္....



ေမတၱာျဖင့္..
ေရႊဝန္းရတနာ...

Anonymous said...

ပုိ႔စ္ဖတ္ၿပီး ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ေဟာေျပာပဲြေခြေတာင္ ျပန္သတိရမိတယ္ မဒုိးကန္ေရ...

ခ်မ္းေျမ့ပါေစေၾကာင္း
ခ်ယ္ရီေျမ

လမင္းငယ္ said...

ပုိစ့္ေလးဖတ္ၿပီ ဘာၿဖစ္သြားလဲမသိေတာ့ဘူး ဟူးးးးးးးးး
ဆိုတာေလးပဲညည္းခဲ့ေတာ့မယ္ ရွင္

မီးမီးငယ် said...

အမ္...
တို ့မ်ားကြ်န္သက္က၊
အမ်ားဆုံးျဖစ္ေနၿပီလား။
ဆယ္စု ၂ခုနီးပါးရွိေပါ့။

Han Kyi said...

ကၽြန္မဟုတ္ပါဘူးကိုရင္...၀ယ္သူရွိရာကို တိုက္ရိုက္သြားၿပီးေရာင္းၾကရတဲ့ ကာယ၊ ဥာဏေစ်းသည္ေတြပါ...ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခန္းမဖြင့္ႏိုင္ေသးလို႔ ေျခတိုေအာင္ လွည့္ေရာင္းေနၾကရတဲ့ ေစ်းသည္ေတြပါ...

ဘယ္မွာေနေန ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ျမန္မာဟာ ျမန္မာပဲ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ ကိုရင္ေရ...အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္...

San San Htun said...

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အဆင္ေၿပမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံၿခားမွာ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး..ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းပါဘိ..တေန ့ေန ့ေပါ့...

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

အစ္ကိုၾကီး ကိုရင္......
ပို႔စ္က ဖတ္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ရင္ဆို႔သြားတယ္ဗ်ာ.....။
ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ယမကာ နဲ႔ေမ့ျပစ္ျခင္းကိုေတာ့ အားမေပးခ်င္ဘူး။

ုလူတစ္ခ်ိဳ႕ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျမန္မာလို ေျပာေနလို႔ ကိုယ္က ျမန္မာလို ႏွဳတ္ဆက္ရင္ ငါ ျမန္မာမဟုတ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့ လူေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။

(အထီးက်န္ျခင္းေတြအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြဖတ္ေနတယ္)

blackroze said...

ဖတ္ျပီးေတာ့ရင္ထဲနင့္သြားတာဘဲ
ေရးစရာစကားလံုးေတာင္
မရွိေတာ့သလိုဘဲ..

ကိုရင္..facebook မွာshare လိုက္ပါတယ္..

sosegado said...

ကုိယ္အယူအဆနဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္အေတြးနဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္ဘဝနဲ႔ကုိယ္
ကုိယ္စရိတ္နဲ႔ကုိယ္
မေက်နပ္ရင္ အိမ္ျပန္ေနလုိက္ပါ
အိမ္ရွိခဲ့ရင္ေပါ့……………..
ထမင္းေတာ့ မငတ္ပါဘူး။

မိုးခါး said...

ဟင္းးးး
သက္ျပင္းက ခ်ရျပန္ဘီ
အသက္ေတာ့ တရက္တိုဦးေတာ့မယ္ ..

ညီရဲသစ္ said...

ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားကို ထြက္ခါနီး ျမန္မာႏုိင္ငံက အစိုးရ စက္ရံုတစ္ရံုမွာ တြင္ခံု ပညာဝင္သင္ေတာ့ အဲဒီက အရာရွိတစ္ေယာက္က မင္းကလဲကြာ ကၽြန္သြားခံမွာကို ပညာသင္ေနေသးတယ္တဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာခ်င္လုိက္တာမ်ား ပါးစပ္ကို ယားေနတာဘဲ။ အရာရွိ ျဖစ္ေနလုိ ့... ဒီလူကၽြန္နဲ ့အလုပ္သမား ခြဲမသိေသးပါလားလုိ ့ေျဖေတြးေလး ျပန္ေတြးလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီလူ ေျပာသလို ျဖစ္ေနျပီလားလို ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ေမးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကၽြန္မဟုတ္ေသးဘူး အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မွာက ဘာရပိုင္ခြင့္မွ မရွိဘူးေလ။ ထားရာေန ေစရာသြား... ကိုယ္က ကၽြန္မဟုတ္ေသးဘူးလုိ ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေနရမိတယ္...

mstint said...

တီတင့္ရဲ႕ သားငယ္လည္း ေရႊၿပည္ေတာ္ရဲ့ နယ္နိမိတ္ကိုေတာင္ ဦးညႊတ္ခြင့္မရတာ ၂-ႏွစ္ရွိၿပီ
ကိုရင္ေရ။ သူ႔ဆီကဖုန္းလာရင္လည္း
'ေမႀကီး ဒီလေတာ့ xxx...xxx...xxx ဒါပဲေနာ္' တဲ့
'မဒိုးေရ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္' အဆစ္ဝင္ေျပာတား)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ..တစ္နွစ္ၿပိးတစ္နွစ္...အေမးခံရေပါင္း မ်ားၿပီအကိုေရ...:(

အမ္တီအန္ said...

ျပည္ပေရာက္ေနသူတိုင္း အမိျမန္မာျပည္ကို လြမ္းၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းဦးေတာ့ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ့္ေဒသကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူမ်ားပါဘဲ။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ကာယ၊ ဥာဏေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူမ်ားမို႔ ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္းေတာ့ ဇြဲတင္းၿပီး လုပ္ၾကရမွာ..။

ေမာင္သီဟ said...

း) က်ဳပ္လည္း မေလးမွာ ၇ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေနခဲ႔တယ္ ကုိရင္
ေျပာျပရမယ္ဆုိ အမ်ားးးးးႀကီးးးးး ကုိရင္

ေနာက္ဆုံး ဒီလုိပါပဲ ကုိရင္ရယ္လို႔ေျပာခဲ႔မယ္ဗ်ာ း)


ေမာင္ဘႀကိဳင္

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...