မိုးသားေတြကခပ္အံု႔အံု႔။သူမမနက္ေစာေစာရံုးကိုထြက္လာေတာ႔သာမန္အခ်ိန္ထက္ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ေစာေနသည္။ေအးရာေအးေၾကာင္း ေလွ်ာက္လာရင္းရာသီတခုရဲ႕အေငြ႔အသက္တခုခုကိုရလိုက္သလိုလို။aကာင္းကင္ကိုေမာ႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔ခပ္အံု႔ဆုိင္းဆုိင္းတိမ္တိုက္တို႔က ေကာင္းကင္မွာေနရာအျပည္႔ယူထားသည္။
ဒီအခ်ိန္ဆိုသူအိပ္ေနဦးမွာပဲဆိုတဲ႔အေတြးေလးျဖတ္ခနဲ၀င္လာေတာ႔မ်က္ႏွာေပၚအျပံဴးရိပ္သန္းသြားသည္ထင္ပါ္ရဲ႕။ ျဖတ္သြားသူအမ်ိဴးသမီးငယ္ကသူမကိုစူးစမ္းလိုတဲ႔အၾကည္႔နဲ႕ၾကည္႔လို႔။အိမ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းကကံေကာ္ပင္ၾကီးပင္လံုးကၽြတ္ပြင္႔ေနတာကိုျမင္ေတာ႔လြန္ခဲ႔တဲ႔အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကိုပဲ
ျပန္သတိရမိသလိုလို။တခါတုန္းကတကၠသိုလ္ဆီဆိုတဲ႔သီခ်င္းေလးကိုတိုးတုိးေလးညည္းတြားမိသည္။ေျခလွမ္းတို႔ကကံေကာ္ပင္ၾကီးဆီဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာ အပင္နားကပ္မွ ပိုသိလိုက္မိေတာ႔ ေၾသာ္..
ကံေကာ္ပြင္႔ဖတ္ေလးေတြေၾကြလို႔ပါလား။
ရုတ္တရက္ေၾကြက်ေနတဲ႔ ကံေကာ္ပြင္႔ဖတ္ေလးေတြကို ေကာက္ယူနမ္းရႈံ႕မိလိုက္ရင္း သူမအတြက္ ကံေကာ္ပင္ေပၚတက္ခူးေပးခဲ႔တဲ႔
သူ႕ကိုသတိရမိသည္။ မခ်စ္တတ္ဘူးလို႔ထင္တဲ႔ သူကအဲလိုက်ေတာ႔ ခံစားတတ္ျပန္ေရာလို႔မွတ္ခ်က္ေလးေပးမိလိုက္၏။
သူမနဲ႔ သူေ၀းခဲ႔ၾကတဲ႔ ရက္စြဲေတြမွာ သူလဲအျပစ္မရွိသလို သူမလဲ မမွားခဲ႔ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားသူတစ္ေယာက္အတြက္
ဘာခံစားခ်က္မွေထြေထြထူးထူးမရွိေတာ႔ေပမယ္႔ တိုက္ဆိုက္မႈ႕ေလးေတြရွိလာေတာ႔လဲ အမွတ္တမဲ႔မင္းကိုလြမ္းပါတယ္
ဆိုတဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ဆယ္ငါ႔းထဲကစာသားေတြလုိဘဲ ႏွလံုးသားနဲ႔ ကြက္တိ ထပ္တူ က်ခဲ႔တာေတာ႕အမွန္ပါ။
မာနဆိုတာသံုးစားလို႔မရဘူးလို႔ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ
သစ္ငုတ္ေတာင္ႏွဲ႔ပါမ်ားရင္နဲ႔လာေသးတယ္ဆုိတဲ႔ ဆင္ေျခက သူမအတြက္ေတာ႔ ခိုင္လံုေနေသး သည္။
မိုးနံ႔ေလနံ႔ရတဲ႔ေနမ်ိဳးဆို သူ႕ကိုပိုလို႔သတိရေပမယ္႔ တေျမစီေ၀းကြာသြားၾကျပီဆိုတဲ႔အသိနဲ႔
ႏွိပ္မယ္႔ဆဲဆဲ ဖုန္းနံပါတ္ကိုလဲ ျပန္ျပန္ခ်ခဲ႔ရတာ သူမ၀န္ခံရမွာပါပဲ။ မိုးေလသည္းသည္း
ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သူမကိုထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လာၾကိဳတတ္တဲ႔ သူ႕ကို အတန္းျပီးတဲ႔အထိမေစာင္႔ေစခ်င္ေပမယ္႔
သူလာၾကိဳခ်င္ပါသည္ဆိုတဲ႔ သူ႕ဆႏၵကိုမျငင္းခ်င္ခဲ႔တဲ႔ သူမအတြက္ ခုေတာ႔မိုးရြာတိုင္း သတိရစရာေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ
၀န္ခံရ ပါလိမ္႔မယ္.
ေမာင္..
က်မခ်မ္းတယ္။ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ ဆံုဆည္းရာမွာ လက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကရေအာင္ေနာ္လို႕ ပူဆာတတ္တဲ႔သူမကို
အလိုလိုက္ျပီးအ၀တ္ေတြေျခာက္တဲ႔အထိသူမစိတ္တိုင္းက်ေကာ္ဖီထုိင္ေသာက္ေပးခဲ႔တဲ႔သူ႕ကိုသူမလြယ္လြယ္ေတာ႕ေမ႔မရခဲ႕တာပါ။
ကံေကာ္ေတြပြင္႔တိုင္းသူမဆီကိုဦးဦးဖ်ားဖ်ားလာလာေပးတတ္တဲ႔သူ၊ျခံထဲကစံပယ္ေတြပြင္႔တုိင္းတခိုင္စီခင္ပန္ဖို႕ဆိုျပီးလာေပးတတ္တဲ႔သူကရုတ္တရက္သူမကိုသံေယာဇဥ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ႔တာဘာ႕ေၾကာင္႔လဲလို႔ေရာသူမျပန္ေမးပိုင္ခြင္႔မရွိဘူးလား။
ျမကၽြန္းညိဳညိဳတကၠသိုလ္ဆုိတာသူမတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ေျခရာေတြအထပ္ထပ္၊ခ်စ္ျခင္းေတြအလီလီျဖတ္သန္းခဲ႔ေပမယ္႔ဘာမဟုတ္တဲ႔အတၱၾကီးသူေတြအတြက္သူသူမကိုထားခဲ႕တယ္ရက္စက္ခဲ႔တယ္ဆိုတာသူမအတြက္ေတာ႔မာနေတြနဲ႔အတူခံရအခက္ဆံုးအရာ။က်ိန္စာသင္႔သလိုခံစားခဲ႔ရတာ။သူ႕ကိုသူမလိုျပန္လည္ခံစားေစခ်င္ခဲ႔တာ။သူ႕ႏွလံုးသားကိုသူမခံစားရသလို နာက်င္ေစခဲ႔လိုက္တာ။
ဒါေပမယ္႔
သူမအတြက္ သူဟာေန႔စဥ္ရွင္သန္ေနဆဲ။ သူတယုတယေပးခဲ႕ဖူးတဲ႔ ပန္းေတြဟာ ရာသီအလီလီမွာ ပြင္႔ဆဲေၾကြဆဲေပမယ္႔
သူမရင္ထဲမွာမညိဳးမႏြမ္းလန္းဆန္းေနဆဲ။ေမႊးေနဆဲ။ဒီခ်ိန္ဆိုသူဘာလုပ္ေနတတ္တယ္။သူစာဖတ္ေနတတ္တယ္။သူအိပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ဆိုတာ
ေျပာစရာမလိုေလာက္ ေအာင္မွတ္မိေနတဲ႔သူမအတြက္ နာရီလက္တံေတြဟာ အခ်ိန္ဇယားကြက္ေတြပဲမဟုတ္လား။
အေ၀းဆံုးေ၀းပါေစေတာ႔ဆိုတဲ႔ဆႏၵနဲ႕ေ၀းသထက္ေ၀းေအာင္ေနလာခဲ႔လည္းႏွလံုးသားမွာအနီးဆံုးအျဖစ္ေနခ်င္ခဲ႔သူသူမအတြက္ေတာ႔
ျမင္သမွ် အရာေတြဟာတိုက္ဆိုင္မႈ႕မဟုတ္တဲ႕သတိရစရာေတြခ်ည္းမို႕ေေအးစက္စက္အက်င္႔ရွိတဲ႔သူ႕အတြက္သူမကိုေမ႔ေနေကာင္းေမ႔ေနပါလိမ္႔မယ္။သူမကသာလွ်င္ဘဲသူ႕ကိုသတိရေနခဲ႔တာပါလို႕လဲတဖက္သက္ၾကီးေေတာ႕လည္းာ႔မစြပ္စြဲရက္ခဲ႔ပါဘူး။တကယ္ေတာ႔သကၠရာဇ္ေတြရဲ႕၀ါးမ်ိဴမႈ႕ေအာက္မွာ ႏွလံုးသားေတြအနည္ထိုင္သင္႔ေနေပမယ္႔ဒဏ္ရာေတြကတိုက္ဆိုင္မႈ႕ေတြသိပ္မ်ားေလေတာ႔မက်က္ႏိုင္ဘဲအဖန္ဖန္တလဲလဲနာက်င္ေနရသတိရေနတတ္ခဲ႔တာဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုေတာင္ၾကာခဲ႕ျပီပဲေလ။
ေမ႕သင္႔ပါျပီ
ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လိုျဖစ္သြားျပီလို႔ ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ သူမအတြက္ေတာ႔ သူဟာ သူမႏွလံုးသားထဲမွာေႏြးေထြးစြာ
ရွိေနပါလိမ္႔ဦးမည္။ သူေမ႔ေလ်ာ႔လိုက္ျပီျဖစ္ေစ သတိမရေတာ႔သည္ျဖစ္ေစ သူမအတြက္ကေတာ႔ သူဟာ
ဒ႑ာရီမဟုတ္တဲ႔ ပံုျပင္မဆန္ခဲ႔တဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္လို တိုက္ဆိုင္မႈ႔ေတြရွိလာတိုင္း
နာက်င္စြာသတိရေကာင္းရေနပါလိမ္႔မည္။ တခါတရံ လြမ္းေမာ၍ေသာ္လည္းေကာင္း တခါတရံ နာက်င္၍ေသာ္လည္းေကာင္း
တခါတရံမွာ ၾကည္ႏူးစြတ္ပ်ံ႕၍ လည္းေကာင္း သူမ သတိရေနပါလိမ္႔ဦးမည္။
ရာသီစက္၀န္းေတြအလီလီေျပာင္းတိုင္း
တယုတယပန္ဆင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပန္းတို႔ဟာေၾကြလြင္႔သြားတိုင္း သူဟာ သူမႏွလံုးသားထဲမွာ ေရာင္စဥ္ေလ်ာ႔ပါးသြား
မယ္႔ ပံုျပင္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူမကလြဲလို႔ ေသခ်ာတာေတာ႔ သူသိနိုင္ဖို႔ အခြင္႔အလမ္းမရွိေတာ႔ဘူးမဟုတ္လား။
ကံေကာ္ပင္ေအာက္ေန
သူမ အသာအယာ ထလာလိုက္ေတာ႔ ကံေကာ္ပြင္႔ဖတ္ေလးတခ်ိဳ႕ ေလထဲလြင္႔က်လာတာျမင္လိုက္ရသည္။သူမရင္ထဲမွာ
သူကို႔ ဒီပြင္႔ဖတ္ေလးေတြလို ေၾကြမက်သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကဗၹည္းထိုးထားခဲ႔တယ္ဆိုတာ သူသိေလာက္တဲ႔အခ်ိန္က်ရင္
…………………..
ရံုးသြားဖို႔သတိရလိုက္ေတာ
သူမကံေကာ္ပင္ၾကီးကိုေက်ာခိုင္းရင္း တေရြ႔ေရြ႔ေေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္တာ လမ္းမွာ အမွတ္တမဲ႔လက္၀ါးျဖန္႔ၾကည္႔
လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာ ကံေကာ္ပြင္႔ ဖတ္တခ်ိဳ႕ကိုဖြဖြဆုပ္မိလ်က္သား
………………………………………………..။
...........................................................................။..................................................................................
စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကိုခ်စ္ခင္လွ်က္
မဒမ္ကိုး
၅နာရီ ၅၅ မိနစ္
၂၆ ရက္မတ္လ ၂၀၁၄
ဗုဒၵဟူးေန႔
2 comments:
ကိုယ္လည္းလႊမ္းေနတာ..
ဘာတမ္းတၿပီးလႊမ္းရမွန္းမသိ
လႊမ္းေနမိပါ၏
ကြန္မန္႔ေပးရင္ေလးေထာင့္ကြက္ဘဲျဖစ္ေနတာ
ဘာလို႔လည္းမသိဘူးေနာ္..
ရမ္းတမ္းရိုက္ထဲ့တာစာလုံးေပါင္းမွန္ပါေစ..
ဒီလိုေလးေရးေတာ႕လဲ ဖတ္လို႕ေကာင္းတာပဲ ကိုယ္ေတာင္ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္ေရာက္သြားၿပီးလြမ္းသလိုလို
Post a Comment