Monday, July 23, 2012

ၾကာရိုး


“သားေရ..ၾကာရိုး၊ အေမ့ကို အဘြားျမတို႔ကုန္စံုဆိုင္မွာ  ဆီေလး ႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ေၿပး၀ယ္ေပးစမ္း သားေလး ”
ၾကာရိုးတစ္ေယာက္ ျခံ၀ိုင္းထဲ ေဆာ့ေနရာကေန အေျပးေလး အေမျဖစ္သူ မလွေမအနားလာျပီး ဆီပုလင္းေလးကိုယူ ပိုက္ဆံေလးႏွစ္က်ပ္ကို လက္ထဲလိပ္လို႔ အုန္းလက္ကို ျမင္းလုပ္စီးရင္း အေျပးေလး ထြက္သြားသည္။ပါးစပ္ကလဲ သံစံုျမည္လို႔...
“ ဟိုင္းယားးးးး...!..တစ္ကလုတ္...တစ္ကလုတ္...တစ္ကလုတ္ .....”

ပါးစပ္ကလဲေအာ္ရင္း ေျခေထာက္ကလည္း ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ ပုဆိုးကိုကြင္းသိုင္းျပီး  ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ရြာလယ္လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ ဖုတ္မႈန္႔ တစ္ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ အုန္းလက္ျမင္းစီးလို႔ ရြာထိပ္က ကုန္စံုဆိုင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးေလသည္။ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အုန္းလက္ျမင္းကို တိုင္မွာစြပ္ ျပီး
“ အေမၾကီး အေမၾကီး .. အေမကေလ ဆီႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္တဲ့..” 

ခါးၾကားထိုးလာတဲ့ ဆီပုလင္းေလးကို အဘြားျမေရွ႕ထုိးေပးျပီး လက္တဖက္က တြဲေလာင္းက်လာတဲ့ နွပ္ေခ်းကို ရွလြတ္ခနဲ သုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီကို တခ်က္ပြတ္ လိုက္ျပီး ေလ်ာက်လာေသာ ပုဆိုးကိုပခံုးေပၚသို႔ ပင့္တင္လိုက္သည္။အဘြားျမ ဆီထည့္ေနတာကို သူစိတ္မရွည္ ။ -ေဆာ့ရဦးမည္မလား။ေခြးနီတို႔ အသိန္းမတို႔ ေစာင့္ေနသည္။ အေမခိုင္းတာ အျမန္၀ယ္ေပးျပီး ေဆာ့ရမည္။ 
“ အေမၾကီးကလဲ အျမန္လုပ္ပါဗ် ..ၾကာလိုက္တာ ”
“ဟဲ့..ၾကာရိုးရဲ့...ၿပီးပါျပီဟယ္...။ ကဲေရာ့..ေရာ့ ဒီမွာ ေသခ်ာယူသြား လမ္းမွာလည္း က်မကြဲေစနဲ႔ဦး . အေဆာ့မက္ေနတာနဲ႔ က်ကြဲဦးမယ္..”
အဘြားျမေအာ္တာသူစိတ္မ၀င္စားေတာ့။ၾကာရိုးလက္ထဲ ဆီပုလင္းေရာက္တာနဲ႔ တိုင္မွာစြပ္ထားတဲ့ အုန္းလက္ျမင္းကိုခြ ရြာလမ္းမအတိုင္း ဟိုင္းးယား လုပ္လို႔ သူ အေျပးျပန္လာခဲ့သည္။

အိမ္ေနာက္ဖက္မွာထမင္းခ်က္ေနတဲ့ အေမကို ဆီပုလင္းထိုးေပးျပီး ၀ါးၾကမ္းခင္းကို တျဗမ္းျဗမ္း အသံထြက္ေအာင္ နင္းရင္ ခုန္ေပါက္ကာေအာက္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။ၾကာရိုးအသက္က ၇ ႏွစ္မျပည့္တျပည့္။ အသားကညိဳညိဳေလး လံုးလံုးကေလး ။ မ်က္ႏွာက ခ်စ္ေမႊးပါသည္။ ၾကာရိုးကို ေတြ႔တဲ့ သူတိုင္း ခ်စ္ၾကသည္။ ဘယ္သူက ဘာခိုင္းခိုင္း ျငင္းသည္ဟူ၍ မရွိ ။ ကစားေနတုန္း ၾကာရိုးေရလို႔ ေအာ္လုိက္တာနဲ႔ ဖုတ္ဖက္ခါထၿပီး ေရာက္သည့္ -ေနရာက ထေျပးတတ္တဲ့ သူ႕အက်င့္ေၾကာင့္ အေဖေရာ အေမေရာ ခ်စ္ၾကသည္။ ၾကာရိုးေအာက္မွာ မလွေမ ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးေပမဲ့  အခါလည္သားအေရာက္ ဖ်ားနာလို႔ ေသရွာသည္။

သည္လုိႏွင့္  ၾကာရိုးတစ္ဦးတည္း ဗို္လ္စြဲေတာ့သည္။ ကန္သင္းကုန္းရြာမွာ ၾကာရိုးကို မသိသူမရွိ မခ်စ္သူမရွိ။ဟိုဘက္ေတာ္လဲၾကီးရြာ မူလတန္း -ေက်ာင္းမွာ ၾကာရိုးက  ပထမတန္းတက္ေနျပီ ။ေက်ာင္းမ်ားလည္း ပိတ္ထားသျဖင့္ ၾကာရိုးတစ္ေယာက္ စိတ္ၾကိဳက္ေဆာ့ခြင့္ ရေနေသးသည္။ ကေလးေပမယ့္ ၾကာရိုးက သိတတ္သည္။ တျခားကေလးမ်ားႏွင့္မတူ။ အေဆာ့မက္သည္မွအပ လိမ္မာသည္။ ခိုင္းလွ်င္ လုပ္ေပးသည္။ 
ၾကာရိုးတို႔ ကေလးတသိုက္ ျခံေဘးကတလင္းျပင္မွာေဆာ့ ေနၾကတာဖုတ္တတစ္ေထာင္းေထာင္း။။ စစ္တိုက္တမ္း တူတူပုန္းတမ္း။ ပါးစပ္ကလည္း “ဒိုင္းေညွာင့္ ဒိုင္းေညွာင့္” ဆိုတဲ့အသံ “အားးး” ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကားမွာ ၾကာရိုးတစ္ေယာက္ ေကာက္ရိုးပံုေပၚကေန ေဇာက္ထိုးဆင္းခ်လိုက္ အုန္းလက္ျမင္းကို ခြစီးလိုက္ႏွင့္ အလုပ္ကို ရႈပ္ေနေတာ့သည္။ 

ေခြးနီက ေဆာ့ေနရင္း ၾကာရိုးကိုလွမ္းေျပာသည္။
“ၾကာရိုးေရ....၊မနက္ဖန္ ဘၾကီးတို႔အလႈက အေကာင္းစားေတြေကၽြးမွာတဲ့သိလား..ဒံေပါက္လည္းပါတယ္။ အိုက္စကလင္လည္း ပါတယ္တဲ့.. .ေပါက္စတို႔ ညီအကိုသံုးေယာက္လည္း ကိုရင္၀တ္ၾကမွာတဲ့။ ဇာတ္မင္းသားေတြလည္း ကၾကမယ္တဲ့။ မင္းမသြားဘူးလား ...” 

ေခြးနီအေမးသံအဆံုး ၾကာရိုးတခ်က္ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီး စဥ္းစားလိုက္သည္။ လိုက္သြားၾကည့္ခ်င္သည္။  ဒံေပါက္စားခ်င္သည္။ အိုက္စကလင္ ဆိုတာကို စားခ်င္သည္။ ေပါက္စတို႔ညီအကိုေတြ  ဘယ္လို၀တ္လည္းလို႔ ၾကည့္ခ်င္သည္။ ဆုိင္းေတြဗံုေတြတီးတာကို ၾကည့္ခ်င္သည္။ အေမ့ ကိုပူဆာရမည္။

ညေနက်ေတာ့ ၾကာရိုး မလွေမအနားကပ္လာသည္။
“အေမ...မနက္ဖန္က်ရင္ သား.အေမနဲ႔ ဘၾကီးတို႔ အလႈကိုလိုက္ခ်င္တယ္”
ၾကာရိုးေျပာလာမွ မလွေမ သတိရသည္။ မနက္ဖန္ ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာေနတဲ့ ဘၾကီးဦးဘေမာင္တို႔ ရွင္ျပဴရဟန္းခံရွိသည္။ အင္း .. အလႈသြားဖို႕အ၀တ္အစားက ရွိတာမဟုတ္။မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀တ္ထားတဲ့ ေရႊတဆုပ္လံုခ်ည္ကို ပြဲသြားတိုင္း၀တ္လာရတာလည္း ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိေတာ့။ “မလိုက္ပါနဲ႔ ငါ့သားရယ္...အလႈအတြက္ ငါ့သားေလးကို အ၀တ္အစားလည္း အေမက ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အေမေတာင္ မသြားမေကာင္းလို႔ သြားရမွာ။” 

ၾကာရိုးမ်က္ႏွာေလးညိဳသြားသည္။ ဘာမွထပ္ေတာ့မေျပာေတာ့။
ကုပ္ကုပ္ကေလး အိမ္ေရွ႕ကြပ္ျပစ္မွာ ေၿခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလႈပ္ရင္း သူ႕ရဲ့စီးေတာ္ျမင္း အုန္းလက္ဖတ္ကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ထိုစဥ္္ အေဖလုပ္သူ ကိုစိန္ေမာင္ ႏြားသိမ္းျပီးျပန္လာတာျမင္ေတာ့ သူေျပးျပီးၾကိဳသည္။  ဖေအလက္ထဲက လြယ္အိတ္ကိုေျပးယူျပီး ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ -ေကာက္ရိုးတစ္ေပြ႔ ဆြဲလာျပီး ႏြားေတြ ခ်ည္ထားရာဆီကို လာခ်ေပးသည္။ကိုစိန္ေမာင္က သားလုပ္သူ သိတတ္ပံုကို ၾကည့္ရင္းတျပံဴျပံဳးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ကြပ္ျပစ္တြင္ ထိုင္ရင္းေဆးလိပ္ ဖြာေနသည္။ 
“ သားေရ ..ၾကာရိုးလာဦး အဘနားကို..”
ဖေအေခၚသံၾကားေတာ့ ေၿပးလာသည္။ ကိုစိန္ေမာင္က သားလုပ္သူကို ေခါင္းပြတ္ျပီး ေဘးမွထိုင္ေစသည္။
ကိုစိန္ေမာင့္ေဘးမွာ ၾကာရိုး၀င္ထိုင္ျပီး စကားတိုးတိုးဆိုသည္။
“ အဘ .. သား အလႈလိုက္ခ်င္တယ္ .”
 “ ေဟ...ဘယ္ကအလႈတံုး” 
ကိုစိန္ေမာင္အသံေၾကာင္႕ မလွေမ အိမ္ေပၚကေနလွမ္းေျပာသည္။  ။ 
“ဦးေလး ဦးဘေမာင္တို႔ အလႈပါေတာ္...။ေတာ့္သားက လိုက္ခ်င္လို႔တဲ့..အ၀တ္သစ္မွမရွိတာ ဘယ္လို လုပ္မတုန္း ”
မလွေမ စကားအဆံုး . ၾကာရိုးက တက္တက္ၾကြၾကြျဖင္႕ ....
“ အေမ့...သား မွာ ေက်ာင္း၀တ္စံုအသစ္ေလး ရွိတယ္ေလ..၊ဒါနဲ႔ဘဲ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ...” 
သားျဖစ္သူအားတက္သေရာေျပာသံကို ကိုစိန္ေမာင္ေရာ မလွေမပါ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။
“ကဲကဲ ..လိုက္ခ်င္လဲလိုက္ခဲ့....”
မလွေမ စကားအဆံုး ၾကာရိုး၀မ္းသာအားရနွင့္ အုန္းလက္ျမင္းကိုစီးကာ ေခြးနီတို႔အိမ္ဖက္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ သူသြားၾကြားရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား..။မနက္ဖန္ သူသည္ အလႈဳကို လိုက္ခြင့္ ရသြားျပီ။ ေခြးနီတို႔ ၀ိုင္းနားေရာက္ေတာ့ အသံကုန္ဟစ္လို႔ လွမ္းေအာ္သည္.။
“ .ေခြးနီေရ .ငါမနက္ဖန္ အလႈ လိုက္ရဘီေဟးးးးး”
.................................................................................
မနက္ေစာေစာ မလွေမဆြမ္းထခ်က္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ၾကာရိုးတလႈပ္လႈပ္။ အေမထြက္သြားလိုက္မွာစိုးလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေခြးနီေျပာတဲ့ အိုက္စကလင္ကိုလည္း စားခ်င္သည္။ေပါက္စတို႔ ညီအကိုေတြမင္းသားလို၀တ္ထားတာကို မၾကည့္လိုက္ရမွာလည္း စိုးသည္။ ကိုစိန္ေမာင္ မနက္ေစာေစာ  ေရတြင္းက  ေရငင္အျပီး  အိမ္ေပၚျပန္တက္လာေတာ့ ၾကာရိုးက ပါးမွာသနပ္ခါးအေဖြးသား ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုေလးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ ထိုင္လ်က္သား ။
“ အေစာၾကီး ဘာထလုပ္တာလဲကြ ငါ့သားရ .အိပ္ပါလား . ”
ကိုစိန္ေမာင္အေျပာကို ၾကာရိုးက တက္ၾကြေသာအသံျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္.။ 
“အဘကလည္း သားအိပ္ယာထေနာက္က်ရင္ အေမက အလႈမေခၚမွာဆိုးလို႔ ေစာေစာထ ေစာင့္ေနတာေလ” 
ကိုစိန္ေမာင္ ဘာမွမေျပာသာေတာ့။ ဇြဲေကာင္းလွေသာ သားေတာ္ေမာင္ကို. ေအးပါကြာ တစ္လံုးထဲေၿပာျပီး ေဆးလိပ္မီးဖြာကာ မလွေမျပင္ေပး ထားေသာ ထမင္းၾကမ္းပန္းကန္ကို လွမ္းဆြဲကာစားေန လိုက္ေလသည္။ၾကာရိုးက ဖေအကိုလွမ္းေျပာသည္။ 
“အဘ...ေန႔လည္က်ရင္ သားအလႈဳကေန အဘအတြက္ ဒံေပါက္ဆိုတာယူခဲ့မယ္ေနာ္..သိလား အိုင္စကလင္လည္း ထုပ္လာခဲ့မယ္ ။”
ၾကာရိုးအေျပာကို ကိုစိန္ေမာင္သေဘာက်စြာရီ၏။
........................................
မနက္၈ နာရီေလာက္ မလွေမလက္ကိုဆြဲလ်က္ၾကာရိုးတစ္ေယာက္ အလႈဳသို႔ပါသည္။ အလႈနားေရာက္ခါနီးကတည္းက ပတ္မၾကီးတီးသံ ေဗ်ာသံကို ၾကားေတာ့ ၾကာရိုးစိတ္လႈပ္ရွားလာ၏။ မလွေမ လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြကသြက္၏။ အလႈဳၿခံ၀ေရာက္ေတာ့ ဘၾကီးဦးဘေမာင္တို႔က ခ်မ္းသာသည့္အေလ်ာက္ မ႑ပ္ၾကီးထိုး ထားသည္မွာဟီးတိုက္။ၾကာရိုးသေဘာအက်ဆံုးမွာ မ႑ပ္အလယ္မွာ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြအတြက္ ၿပင္ထားေသာစင္၊ ပန္းေပါင္းစံုနွင့္ နီနီရဲရဲအခင္းေတြေပၚမွာ ပါးကြက္ေလးေတြနဲ႔ ရွင္ေလာင္းေတြက မ႗ိက္ေလးေတြနဲ႔  ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္ေနၾကလို႔။

ၾကာရိုးကို ျမင္ေတာ႕ ေပါက္စက လက္လွမ္းျပကာ ေအာ္သည္။
“ၾကာရိုးေရ ဒီကိုလာေဟ့...”
ၾကာရိုး သူတို႔နားကပ္သြားေတာ့ ေမႊးလိုက္တဲ့အနံ႔ ။ ေပါက္စကမင္းသားေလးလား မွတ္ရသည္။ ၾကာရိုးသေဘာက်စြာ ေပါက္စရင္ဘတ္မွာ လြယ္ထားေသာ စလြယ္ မ႗ိုက္မ်ားကို လိုက္ကိုင္ၾကည့္သည္။ ထိုခ်ိန္ ေဗ်ာတီးသံၾကားလိုက္သျဖင့္ ဇတ္စင္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ရာ မင္းသားကလည္း -ေကြးေအာင္ ကေနသည္။ ၾကာရိုး အင္မတန္မွသေဘာက်သြားသည္။ အစားအေသာက္ေတြ ေကၽြးေတာ့လည္း ၾကာရိုး ၾကိဳက္လိုက္သမွ ။ ဒံေပါက္ဆိုေသာအရသာကို ၾကာရိုးမစားဖူး။ မလွေမလဲ အားရပါးရစားေနသည္။

ၾကာရိုး လက္နဲ႔နယ္စားသည္။ စားေနရင္း အဘအတြက္ဆိုျပီးအိမ္ကေနထည့္လာတဲ့ ပလတ္စတစ္အိပ္ေလးထဲ ဒံေပါက္မ်ားကိုေကာက္ထည့္သည္။ ဒံေပါက္စားျပီးေတာ့ ေရခဲမုန္႔မ်ားလာခ်သည္။ ၾကာရိုး ၾကိဳက္လိုက္သည္မွာ ေၿပာစရာမရွိ ။ ေအးေအး ခ်ိဴခ်ိဴေလး  ။ ၾကာရိုးတခါမွမစားဖူး။အေမလည္း ၾကိဳက္ပံုရသည္။ တခြက္ျပီးတခြက္ ယူစားေနသည္။လယ္ထဲေရာက္ေနေသာ ကိုစိန္ေမာင္ကို ၾကာရိုးသတိရသြားသည္။ ေရခဲမုန္႔ထည့္ေနေသာ ကုလားၾကီးနားသြားျပီး “ဦးေလးရယ္ သားကို အဲဒီဟာေလးတစ္ခုေလာက္ ထုပ္ေပးပါ႔လား သားအေဖကိုေၾကြးခ်င္လို႕ပါ” လို႕ ကပ္ေျပာသည္။ ကုလားၾကီးက လဲ သေဘာေကာင္းစြာၿဖင့္ ၾကာရိုးကို ပလတ္စတစ္ႏွင့္ ထုပ္ေပးလိုက္သည္။

ၾကာရိုးက မျပန္ခ်င္ေသး။။ ေပါက္စတို႔ ညီအကိုေတြနား သြားရပ္လိုက္ ..ေဗ်ာတီးသည့္ေနရာမွာ သြားထိုင္လိုက္ႏွင့္ မလွေမ ျပန္ဖို႔ မနည္းေခၚလာ ရသည္။အျပန္လမ္းက်မွ မလွေမက ၾကာရိုးသယ္လာတာမ်ားကို ၿမင္ေတာ့သည္။ အဘအတြက္ဟုဆိုကာ လယ္ကြင္းထဲကို ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ျပီး သြားေပးေလရာ . ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အေ၀းက အသံကုန္ဟစ္ေျပးလာသည္။ 
“ အဘေရ.... သားဒံေပါက္နဲ႔ အိုက္စကလင္နဲ႔ ယူလာတယ္သိလား အဘစားဖို႔...”
ကိုစိန္ေမာင္ ထယ္ကိုခဏခ်ျပီး ကန္သင္းရိုးေဘာင္ေပၚက သခြပ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ လက္တျပျပႏွင့္ ေအာ္ေနေသာ ၾကာရိုးဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာ၏။ အနားေရာက္ေတာ့ ၾကာရိုးက လက္ထဲကအထုပ္ေလးကို ဖေအလက္ထဲထိုးထည့္ရင္း ၀မ္းသာ အဲလဲေျပာသည္။
“အဘ...သား အဘစားဖို႔ယူလာတာ သိလား...၊ ဒံေပါက္တဲ့ သိပ္စားလို႔ ေကာင္းတာဘဲ။ အိုက္စကလင္လည္း ယူလာတယ္ .”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနွင့္ ထုပ္လိုက္ေသာအခါ ေရခဲမုန္႔အရည္ေပ်ာ္ေပ်ာ္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ၾကာရိုးမ်က္ႏွာၾကီးရႈံ ႔ သြားကာငိုေတာ့မတတ္  စိတ္ပ်က္သြားေလ သည္။ 
“ဟင္...သားယူလာတုန္းက အတံုးေလးပါ .ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ခုလိုအရည္ေတြျဖစ္ကုန္တာလဲမသိဘူး .အဘေကာင္းေကာင္းမစားရေတာ႕ဘူး .” ဟု စိတ္မေကာင္းစြာဆိုသည္။ 
ကိုစိန္ေမာင္ သားေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳရင္း ၾကာရိုးေခါင္းကိုလက္ျဖင္႕တခ်က္ပြတ္လိုက္သည္။
“ေအးေပါ႔ ငါ့သားရဲ့...အိုက္စကလင္ဆိုတာ ပူတာနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္သြားတာေပါ႔ကြ။ ရပါတယ္ကြာ အဘစားပါ့မယ္။”
သခြပ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ရင္း ၾကာရိုးယူလာသည္႕ ဒံေပါက္ထုပ္ကေလးကို သားျဖစ္သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကိုစိန္ေမာင္ စားေပး လိုက္သည္။ ၾကာရိုးမ်က္ႏွာက ျပံဳးရႊင္လို႕ ...............။
အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေခြးနီတို႔အိိမ္ေျပးျပီး အလႈမွာစားခဲ့ရသည္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္မ်ာကို  ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ ျပန္ေျပာျပလို႔။ မလိုက္ရသည့္ ေခြးနီမွာ ၾကာရိုးေျပာသမွ် ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္လို႕ ။
......................................................
ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ့ ၾကာရိုးမလွေမကိုလာဖက္ျပီး စကားစလာသည္။
“အေမ. အေမ . မနက္က ဘၾကီးတို႕အလႈမွာစားလို႕ေကာင္းလားဟင္..”
မလွေမ က ေစာင္ကိုတဖက္ျခံဳဴေပးလိုက္ရင္း “ေကာင္းတာေပါ႔ သားရဲ႕” . ဟုျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ေပါက္စတို႕၀တ္ထားတာေတြသိပ္လွတာပဲေနာ္အေမ..သားကိုအဲလို ၿပင္ေပးပါ႔လားဟင္”
ၾကာရိုးစကားေျပာေနရင္းပက္လက္လွန္ရင္းေစာင္ကိုျခံဳလိုက္သည္။ မလွေမ သားကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကာရိုးမ်က္ႏွာေလးက မီးခြက္ေအာက္မွာ ၾကည္လင္၀င္းပေနသည္။မလွေမ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ရင္း သားလုပ္သူကို လွမ္းဖက္ရင္းျပန္ေျဖသည္။
“သားကိုဒီတိုင္းျပင္ေပးလို႕ဘယ္ရမလဲ သားရဲ့..သားကို ရွင္ျပဳေပးမွ သားကအဲလို၀တ္ရမွာေလ..”
မလွေမဖက္ကိုကိုယ္တျခမ္းေစာင္းလွည့္လာရင္း ၾကာရိုးဆိုသည္။ 
“ဒါဆို သားကို ရွင္ျပဴေပးပါလားဟင္”
“အင္းး ျပဳေပးမွာေပါ႔သားရယ္ ...”
မလွေမအေျဖေအာက္မွာ ၾကာရိုး ေခါင္းကေထာင္လာသည္။
“ဘယ္ေတာ့လဲ အေမ ..”
“အင္း...ဒီႏွစ္ေႏြေပါ႔သားရယ္.....”
ၾကာရိုးစကားေအာက္မွာ မလွေမအေျဖက သိပ္အားမရွိ။ အမွန္ေတာ့ မလွေမတို႕ ၾကာရိုးေလးကို ရွင္ျပဳေပးခ်င္ေနသည္မွာၾကာျပီ။ ရွင္ျပဳေပးဖို႔လည္း ပိုက္ဆံစုခဲ့သည္.။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ စပါးရိတ္ခါနီး မိုးကဖ်က္လိုက္ေသးသည္။ စပါးကအထြက္နည္းရတဲ့အထဲ ကိုစိန္ေမာင့္အေမလည္း နာမက်န္း ၿဖစ္လိုက္ေသးသမို႔ ျမိဳ႕ေဆးရံုတက္ကုသည့္စရိတ္က ေတာ္ေတာ္ေထာင္းသြားသည္။သို႔နွင့္ ၾကာရိုးေလးကိုရွင္ျပဳေပးဖို႔ ေ၀းသြားသည္။သည္ကေန႔ ၾကာရိုးတစ္ေယာက္ေပါက္စတို႔ ရွင္ျပဴကိုျမင္ျပီးကတည္းက  အားက်ေနမွန္းမလွေမရိပ္မိသည္။ အိပ္ခါနီး စကားဆိုလာေတာ့ မလွေမ ေျဖစရာမရွိ။ ၾကာရိုးကေတာ့မလွေမရဲ့ ”ၿပဳေပးမွာေပါ႔...သားရယ္” ဆိုသည့္ အေျဖေအာက္တြင္ ေစာင္ကိုျခံဳကာ အိပ္ေမာက်ေနေလျပီ။
.....................................................................
ေနာက္တစ္ေန႔ ကိုစိန္ေမာင္လယ္ထဲက ၿပန္လာေတာ့ မလွေမက မေန႔ကအလႈကၿပန္အလာ ၾကာရိုးပူဆာသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ကိုစိန္ေမာင္ အိမ္ေရွ႕တလင္းမွာေဆာ့နတဲ့ၾကာရိုးကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း “အင္း. ဒီႏွစ္ေဆာင္းေတာ႕ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကတာေပါ႔ကြာ..အမွန္ေတာ႕ ကေလးလဲရွင္ျပဳသင့္ေနျပီဘဲ ။ ပိုက္ဆံစုၾကတာေပါ့..”
ၾကာရိုးေဆာ့ေနရင္းက အိမ္ေပၚတက္လာသည္။ တစြန္းတစ ၾကားသြားဟန္တူသည္။ ကိုစိန္ေမာင္နားကပ္လာထိုင္ျပီး
 “အဘ...မေန႔ကေလ ေပါက္စတို႔ အလႈမွာ၀တ္ထားတာ တအားလွတာဘဲသိလား..အေမကေျပာတယ္ သားရွင္ျပဳရင္ အဲလို၀တ္ရမွာတဲ့..၊ ဟုတ္လားအဘ ...”
“ေအးေပါ႔ကြ.”
“ဒါဆိုသားကိုရွင္ျပဳေပးေနာ္ အဘ..”
“ျပဳေပးရမွာေပါ႔ငါ႕သားရယ္. စိတ္ခ်ပါကြ..”
“အဘ.ဒါဆို သားရွင္ျပဳရင္ ေပါက္စတို႔လို ဒံေပါက္တို႔ အိုက္စကလင္တို႔ ေကၽြးမွာလားဟင္.. ဟိုဇာတ္၀ိုင္းေရာထည့္မွာလား..”
ကိုစိန္ေမာင္ အေျဖရေတာ့ခက္ျပီ။
“အဲဒါေတြက သူေဌးမွလုပ္ႏိုင္တာေလ ငါ႕သားရဲ့...ဘၾကီးတို႔က ခ်မ္းသာတယ္မလား ။လယ္ေတြေေရာ ႏြားေတြေရာ အမ်ားၾကီးဘဲဟာ. ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အဲလိုေကၽြး အဲလိုလႈဳနိုင္တာေပါ႔။ အဘတို႔က အဲေလာက္ၾကီးဘယ္တတ္ႏိုင္မတုန္းသားရဲ့..” 
ကိုစိန္ေမာင့္အေျဖေအာက္တြင္ ၾကာရိုး တခ်က္ေတြသြားသည္။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ေသာအၾကည့္နွင့္ အိမ္ေရွ ႔ ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း . ကိုစိန္ေမာင္ကို လွမ္းေျပာသည္။
“ဟုတ္သားဘဲေနာ္..သားတို႕ကပိုက္ဆံမွမရွိတာ.. သားကိုအဲလိုလုပ္ေပးရင္ အဘတို႕ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးကုန္မွာဘဲ”

ကိုစိန္ေမာင္ တစ္ေယာက္ၾကာရိုးေျပာေနသည္မ်ားကိုနားေထာင္ရင္းေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ငွဲ႕လိုက္သည္။ ေရေႏြးကျဖဴက်ဲကဲ်...
မလွေမကိုလွမ္းေအာ္ရသည္.။
“မိန္းမေရ လက္ဖက္ေျခာက္ နည္းနည္းယူခဲ့ပါေဟ့”
ထိုစဥ္ မလွေမ မီးဖိုခန္းမွထြက္လာရင္း .
“သားေရ .ၾကာရိုးေရ. အေမ့ကို လက္ဖက္ေျခာက္ေလး ေၿပး၀ယ္ေပးဦး တစ္က်ပ္တန္တစ္ထုပ္ေလာက္ဆို ရျပီေနာ္”..

ၾကာရိုးထိုင္ရာမွေငါက္ကနဲထျပီး အေမျဖစ္သူလက္ထဲမွ ပိုက္ဆံကိုယူ အိမ္ေအာက္သို႔ေၿပးဆင္းရင္း စီးေတာ္ျမင္းႏွင့္ ေၿပးေလသည္။အဘြားျမတို႔ ဆိုင္ေရွ႔ရာက္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္ေစ်း၀ယ္ေနသျဖင့္ ဆိုင္ေဘးကကြပ္ပ်စ္တြင္ တက္ထိုင္ရင္း အဘြားျမကိုလွမ္းစကားေျပာလိုက္သည္။
“အေမၾကီး ..အေမၾကီး..”
ေစ်းေရာင္းရင္းတဖက္ အဘြားျမလွမ္းထူးရင္း လွည့္ၾကည့္သည္။
“ဟဲ့ဘာတုန္း ၾကာရိုးရဲ့..”
“အဘကေလ သားကိုရွင္ျပဴေပးမယ္တဲ့..၊ဒီႏွစ္ေႏြက်ရင္တဲ့ သိလား အေမၾကီး..”
“ေကာင္းတာေပါ႔  ၾကာရိုးရယ္..ဘယ္သူေျပာလဲနင့္အေဖလား..”
တဖက္ကိုေစ်းေရာင္းရင္း လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“အင္း ဟုတ္တယ္...အဘက ခုနေလးတင္ေျပာလိုက္တာ..၊ သား ရွင္ျပဳရင္ေလ ေပါက္စတို႔လို ဒံေပါက္ေကၽြးခ်င္တာ အေမၾကီးရဲ့..” 
ၾကာရိုးစကားေၾကာင့္ အဘြားျမမ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီကေလးထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနျပီ။မလွေမ ေမြးတုန္းက သူကိုယ္တိုင္ ဒီကေလးကိုေမြးေပးခဲ့ရတာ။ ဒီကေလးေမြးျပီးေနာက္မွ လယ္ေလးကိုင္းေလး ၿဖစ္ထြန္းလာတာ သူအသိ။
ၾကာရိုးေလးက မိဘကိုမခိုက္။ အက်ိဴးေပးတဲ့ကေလးလို႔ မလွေမေျပာတိုင္း သူလက္ခံသည္။ ၾကာရိုးက ေတာ္တန္ယံုပူဆာတတ္သည့္ကေလးလည္း မဟုတ္။ ရွင္ေလးဘာေလးျပဳရေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ႔ဟု ေတြးမိလိုက္ရင္း ၾကာရိုးကိုလွမ္ေမးသည္။

“ကဲ ဘာယူမွာလဲ ၾကာရိုး..”
“လက္ဖက္ေျခာက္ တစ္က်ပ္ဖိုးတဲ့..”
တြဲထားသည့္အထုပ္ေလး ၿဖဳတ္ျပီးလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ၾကာရိုးလွမ္းယူျပီး ေစြ႔ကနဲကြပ္ပ်စ္ေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လွမ္းေျပာသည္။
“သားရွင္ျပဳရင္ အေမၾကီးလာေနာ္..အိုက္စကလင္လည္း ေကၽြးမယ္..”
ေၿပာေျပာဆိုဆို ပါးစပ္ကလည္း တစ္ကလုတ္ တစ္ကလုတ္ေအာ္ရင္း စီးေတာ္ျမင္းႏွင္ေလသည္။
အဘြားျမေနာက္မွလွမ္းေအာ္သံကိုလည္း သူၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ေသးသည္
“ေအးေဟး...လာမယ္ေဟး..နင့္အေဖကိုရြာထိပ္က သခြပ္ပင္ေအာက္က ေရႊသိုက္ကိုသာ ရေအာင္တူးခိုင္း.. အဲဒါဆို ေကၽြးခ်င္တာေကၽြးလို႔ရျပီ...”

.................................................

“ေခြးနီ...”
“ဘာလဲ..”
ေဆာ့ေနရင္းက ရုတ္တရက္ေခၚလိုက္ေတာ့ ေခြးနီလွည့္ၾကည့္သည္။
“ရြာထိပ္က သခြပ္ပင္ေအာက္မွာ ေရႊသိုက္ရွိတယ္ဆိုတာဟုတ္လား”
ေခြးနီက လက္ထဲမွဖုတ္ေတြကိုေဘာင္းဘီႏွင့္ သုတ္ရင္းေခါင္းတခ်က္ခါသည္။
“ဟင့္အင္း ငါမသိဘူးေလ..။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အဘြားတခါေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္သိလား..ဟိုးအရင္တုန္းက ဥစၥာေစာင့္ေတြ အဲဒီအပင္ၾကီးမွာ ေရႊေတြ လာျမဳပ္ထားတာလုိ႔ ေျပာဖူးတယ္ ။ ဘၾကီးတို႔ အလႈဳလုပ္ႏိုင္တာေလ အဲကဥစၥာေစာင့္ေတြက ေရႊေတြေပးလို႔ လုပ္ႏိုင္တာတဲ့သိလား..”
“ဟုတ္လား..”
“ေအးဟုတ္တယ္..။ငါ့အဘြားေျပာတာဘဲ”
“ငါ့အဘက ငါ့ကိုဒီႏွစ္စပါးေပၚရင္ရွင္ျပဴေပးမယ္တဲ့ကြ သိလား...၊ငါရွင္ျပဳရင္ ေပါက္စတို႔ ကၽြးသလိုေကၽြးခ်င္တာ..။ အဘေျပာေတာ့ ဘၾကီးတို႔လို -ေကၽြးဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာမွတဲ့ သိလား..။ ပိုက္ဆံေတြလည္း အမ်ားၾကီးကုန္မွာတဲ့..။.ငါကအဘတို႔ကို အဲလိုလည္း မကုန္ေစခ်င္ပါဘူး. အဘလယ္လုပ္တာ ပင္ပန္းတယ္ကြ ...”
ၾကာရိုးေျပာသမွ် ေခြးနီက လူၾကီးစတိုင္ႏွင့္ ေခါင္းတျငိ္မ့္ၿငိမ့္လုပ္သည္။ ျပီးေတာ့စကားတခြန္းဆိုသည္.။

“ဒါဆို မင္းဟိုရြာထိပ္က သခြပ္ပင္ၾကီးမွာ သြားဆုေတာင္ေလ..ေရႊေတြေငြေတြေပးပါလို႔..။ဒါဆိုမင္းရွင္ျပဴလို႔ ရမွာေပါ့”
“ေအး...ဟုတ္တယ္ေနာ္..လာ....ဒါဆို ငါတို႔နွစ္ေယာက္သြားမယ္.။ငါကိုသခြပ္ပင္က ဥစၥာေစာင့္ေတြ ေရႊေတြေပးရင္ မင္းလည္းငါနဲ႔အတူတူ ရွင္ျပဴလို႔ရတာေပါ႔ ...”
.
ၾကာရိုးႏွင္႕ေခြးနီ စီးေတာ္ျမင္းကိုယ္စီႏွင့္ ရြာထိပ္ကသခြပ္ပင္ၾကီးရွိရာသို႔ အတူခ်ီတက္ၾကေလသည္။
ေႏြေနပူပူမွာ ေလပူတို႔ကတခ်က္တခ်က္ေ၀ွ႕၏။
သခြပ္ပင္ေရာက္ေတာ့ ၾကာရိုးက စဦးေဆာင္ျပီးသခြပ္ပင္ကို လက္အုပ္ခ်ီဆုေတာင္းသည္။
ေခြးနီခင္မ်ာ ဆရာၾကာရိုး ေရွ႕ကလုပ္သမွ် ေနာက္ကေနလိုက္ျပီး ေယာင္ေတာင္ေတာင္နွင့္ လက္အုပ္ခ်ီျပီး ပဆစ္တုတ္ထိုင္ေလသည္။ ၾကာရိုးက လက္အုပ္ခ်ီရင္း ...
“ ေခြးနီ ငါဆိုသလိုလိုက္ဆိုေနာ္..”
“အင္း...”
“ဥစၥာေစာင့္ၾကီးမ်ား သားတို႔ကို ေရႊေလးေငြေလးမ်ား မစၾကပါ..၊ သားတို႔ ရွင္ျပဳခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်ာ..”

ဆရာၾကာရိုးေရွ႕ကဆိုသမွ် ေခြးနိီေနာက္က ဖင္ေထာင္ေအာင္ ကုန္းေအာ္သည္။ၾကာရိုးက သခြပ္ပင္ၾကီး ထိုင္ရွိခိုးေတာ့ ေခြးနီလည္း ေနာက္က လိုက္ရွိခိုးသည္။ရွိခိုးရာမွျပန္အထ ေခြးနီမ်က္လံုးမ်ားက အပင္ထက္တေနရာကို ေရာက္သြားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္ရင္းၾကာရိုးကို လက္ညိဳးထိုးၿပသည္။

“ၾကာရိုးေရ ..ဟိုမွာ သစ္ေခါင္းေပါက္တခုကြ....”

ၾကာရိုးႏွင့္ ေခြးနီ ျပိဳင္တူၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကေလးေခါင္းတစ္လံုး၀င္သာသာ အေပါက္က်ယ္တခု သခြပ္ပင္ခါးလည္ေလာက္မွာ ေတြ႔သည္။ေခြးနီက တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆိုသည္ ။

“ငါ့အဘြားေျပာတာ ၾကားဖူးတာေလ . ဥစၥာေစာင့္ေတြက အဲလိုသစ္ေခါင္းထဲမွာ ေရႊေတြေငြေတြျမဳပ္ထားတတ္တယ္တဲ့ သိလား ၾကာရိုး...”

“ဒါဆို တက္ၾကည့္ရေအာင္ေလ. မင္းငါ့ကိုခါးကုန္းေပး. ငါတက္ၾကည့္မယ္”
မဆိုင္းမတြပင္ ၾကာရိုးဆိုရင္း ေခြးနီေက်ာေပၚတက္သည္။ ေခြးနီက ေျမၾကီးေပၚတြင္ေလးဖက္ေထာက္ေပးျပီး ၾကာရိုးသစ္ပင္ေပၚမရမက ကုတ္တက္သည္။

“မွီလားၾကာရိုး ျမန္ျမန္လုပ္ဟာ ငါေက်ာနာလာျပီ..”

မမွီမကမ္းႏွင့္ ၾကာရိုး သစ္ေခါင္းကိုေခါင္း ၿပဴၾကည့္လို႔ရသြားသည္။
“ေခြးနီေရ ငါလက္နိႈက္ၾကည့္လိုက္မယ္..။အထဲမွာ လက္လက္ လက္လက္နဲ႔ ဘာလဲမသိဘူး .အနီေရာင္ေလးေတြကြ..”

ၾကာရိုး လက္တဖက္ကိုသစ္ေခါင္းထဲထည္႕ျပီး သူျမင္လိုက္ေသာအရာကိုစမ္းကာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအခါ ..
“အားးး...ကိုက္တယ္..”
ၾကာရိုးေအာ္သံႏွင့္အတူ ေနာက္လန္ျပီးျပဳတ္က်လာသည္။ ေခြးနီပါ ေၿမျပင္ေပၚကို ထိုင္ရက္သားက်သည္။ ၾကာရိုးလဲေနရင္းလက္ကိုကိုင္ရင္း ....
“အား ငါ႕ကိုဘာကိုက္လိုက္လဲမသိဘူး နာလိုက္တာ နာလိုက္တာ .”
ေခြးနီတခ်က္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ၾကာရိုး မင္းကို ဥစၥာေစာင့္ ကိုက္လိုက္တာလားမသိဘူး .လက္မွာလဲအေပါက္ရာၾကီးနဲ႔..”
ၾကာရိုးကေတာ့ နာလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာၾကီးရံႈ႕မဲ့ေနသည္။ လက္တစ္ေလွ်ာက္တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနွင့္ ခံရဆိုးေနသည္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနပူပူေအာက္တြင္ ဘာလုပ္လို႕ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ။ေခြးနီတစ္ေယာက္ ရြာဖက္သို႔ ေၿခကုန္သုတ္ေျပးေလသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တြင္တြင္ေအာ္ရင္းေျပးသည္။

“အဘြားေရ.... အရီးေလးမလွေမေရ....အဘြားေရ ..လာၾကပါဦး.... ၾကာရိုးကို ဥစၥာေစာင့္ကိုက္လိုက္လို႔ လာၾကပါဦး....”

......................

ေနပူပူေအာက္မွာ ဖိနပ္မပါဘဲ ေခြးနီအားကုန္ေျပးရင္ေအာ္ရင္း ရြာထဲသို႔ ေရာက္လာသည္.။
ထိုစဥ္ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေအာင္ေမာင္း စက္ဘီးျဖင့္ ေတာ္လဲၾကီးရြာဘက္ကေန ကန္သင္းကုန္းရြာဖက္သို႔ လာရာ ေနပူၾကဲၾကဲ ေခြးနီေအာ္ဟစ္ -ေၿပးလႊားသြားတာကို ျမင္လိုက္သည္။ စက္ဘီးစီးလာရင္း သခြပ္ပင္ေဘးမွာ လဲက်ရင္းနာလို႔ ငိုေနေသာၾကာရိုးကို  လွမ္းျမင္သျဖင့္ စက္ဘီးေပၚမွ ကမန္းကတန္းဆင္းျပီးၾကည့္လိုက္ရာ .

“ဟင္ .ၾကာရိုးေတာ႕ ေျမြကိုက္ခံထားရျပီ ..”

မ်က္ႏွာမွာလည္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား က်ေနသည္။ ၾကာရိုးေျမြဆိပ္တက္ေနပံုရသည္။ ကိုေအာင္ေမာင္း သူ႔ပုဆိုးအနားကို ဆုတ္ျဖဲျပီး ၾကာရိုးေျမြကိုက္သည့္ လက္တံေတာင္ဆစ္မွ ပတ္ခ်ည္လိုက္သည္။ ၾကာရိုးေၾကာက္လန္႔တၾကားငိုရင္း “မူးတယ္မူးတယ္”ဟု ဆိုသည္။ေရွးဦးသူနာျပဳ သင္တန္းကို ျမိဳ႕မွာ တက္ထားခဲ့ဘူးေသာ ကိုေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ၾကာရိုးေတြ႔တာ ကံအလြန္ေကာင္းသြားသည္ ။ 
“ၾကာရိုးေတာင္႕ထားေနာ္... ”ဟုေျပာျပီး စက္ဘီးေနာက္ ကယ္ရီယာခံုမွ ဗူးကိုျဖဴတ္ခါ ဘလိတ္ဓားကို မီးျခစ္ျဖင့္ကမန္းကတန္းရိႈ ႔ၿပီး ၾကာရိုးေျမြ ကိုက္ခံရသည့္လက္ကို အရက္ပ်ံေလာင္းကာ ခြဲခ်လိုက္သည္။ေနာက္ ပုလင္းေသးေလးကို မီးပူေပးျပီး ေျမြကိုက္သည့္ေနရာမွ ေျမြဆိပ္မ်ားကို ေရွးဦး သူနာျပဴနည္းျဖင့္ စုပ္ထုတ္သည္.။ 

ေျမြဆိပ္မ်ား ပုလင္းထဲသို႕  မဲမဲညစ္ညစ္ျဖင့္စီး၀င္လာသည္။ 
 “သား....နာလား..”ဟုေမးေသာ္ ၾကာရိုးသတၱိက ေကာင္းသည္။ တခ်က္ေလးဘဲ တြန္႔သြားျပီး ေခါင္းခါသည္။ မူးတယ္ဟု တိုးတိုးေလးေျပာသည္။ -ေတာ္လဲၾကီးရြာတြင္ ေဆးေပးခန္းရွိသည္။ စက္ဘီးျဖင့္သြားလွ်င္  တေအာင့္သာသာ သြားရမည္။ ဒီကေလးကို ၾကာၾကာထား၍ မျဖစ္။ ကိုေအာင္ေမာင္း ၾကာရိုးကို စက္ဘီးေရွ႕ဘားတန္းေပၚ ေပြ႕တင္ျပီး ေတာ္လဲၾကီးရြာေဆးေပးခန္းသို႕ အားကုန္နင္းရေလေတာ့ သည္။ 
.................................................

ေခြးနီးရြာအ၀င္တစ္ေလွ်ာက္ေအာ္ ဟစ္လာေသာအသံေၾကာင္႕ လူၾကီးမ်ားထြက္ၾကည္႕ၾကသည္။
ဆိုင္ကဲလားေအာက္မွ ေခါင္းထြက္ျပီး ဘြားေလး ျမ က .......

“ဟဲ့ ေခြးနီဘာျဖစ္သလဲ...ဒီကေလး အလန္႔တၾကားနဲ႕.......................” ဟု ၾကိမ္းၾကိမ္းေမာင္းေမာင္း လွမ္းေအာ္သည္။
“အေမၾကီး ၾကာရိုးကို ရြာထိပ္ သခြပ္ပင္က ဥစၥာေစာင့္ ကိုက္လုိက္လို႔”
“ဘာ .ဥစၥာေစာင့္ ကိုက္လို႔ဟုတ္လား...”
“ဟုတ္တယ္ အေမၾကီး . ၾကာရိုးလက္မွာအေပါက္ႏွစ္ေပါက္နဲ႔ သခြပ္ပင္ထဲကေနကိုက္ထည့္လုိက္တာ .”
ေခြးနီအေျဖကိုအဘြားျမ စဥ္းစားရင္းေတြသြားသည္။ဥစၥာေစာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒီကေလးပိုးထိဖို႕သာမ်ားသည္။ အဘြားျမ  ဆိုင္ထဲကေနအျပင္ကို ထြက္လိုက္ျပီး 
 “ဟဲ့ သန္းေအးတို႔ လံုးတင္တို႔ေရ ရြာထိပ္က သခြပ္ပင္ကိုေျပးၾကစမ္း ၾကာရိုးပိုးထိတယ္ထင္တယ္။ ေခြးနီ အရီးလွေမတို႔ အိမ္ကိုေျပးျပီးေျပာခဲ့ ၾကားလား ...”
“ဟုတ္ကဲ႕အေမၾကီး ..”

ေခြးနီေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပီးဆက္ေျပးသည္။
...........
ေခြးနီေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေၾကာင္႕ မလွေမလဲ ၾကားျပီ . လံုခ်ည္ကမန္းကတန္းျပင္၀တ္ျပီး ဖိနပ္ေတာင္မပါနုိင္ ။ ရြာထိပ္ကိုသုတ္ေျခတင္ေျပးရသည္။
အဘြားျမအသိေပးမႈ႕ႏွင္႕ ရြာက လူၾကီးတခ်ိဴ႕ .လဲလိုက္လာသည္။ ကိုစိန္ေမာင္လဲ လယ္ထဲမွ ၾကားျပီး ရြာထိပ္ကိုအေမာတေကာေရာက္လာသည္။
လူေတြေရာက္လာေတာ႕ ၾကာရိုးမရွိေတာ႕ ။ ေခြးနီက လက္ညိဳးတစ္ထိုးထိုးျဖင္႕ ေျပာျပေနသည္။

“သားေျပးလာေတာ႕ ၾကာရိုးဒီမွာလဲေနတာ . သားလဲ အေျပးလာေျပာတာဘဲ . ဥစၥာေစာင္႕ေတြစားသြားတာလားမသိဘူး အီးးဟီးးဟီးး......................”

ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင္႕ ေျပာရင္း ငိုသည္။ ႏွပ္မ်ားကတြဲေလာင္းက်လွ်က္ ဖိနပ္လဲမပါ ။
ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာရွာရွာေဖြေဖြ လာေဆာ႕သည္ဟုလူၾကီးမ်ားေျပာဆို ရင္း သစ္ေခါင္းထဲသို႕ ဓာတ္မီးထိုးၾကည္႕ရာ ေျမြတစ္ေကာင္ေခြေနသည္.။ လူၾကီးလက္ေကာက္၀တ္သာသာေျမြတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းမိျပီး အျပင္သို႕ထုတ္လာမွ လူၾကီးမ်ားဟင္းခ်ႏိုင္သည္။
ၾကာရိုးဘယ္ေရာက္သည္မသိ ။ ကိုစိန္ေမာင္လဲမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ မလွေမခင္မ်ာလဲ သူ႕သားေတာ္ေမာင္ ၾကာရိုးကိုစိတ္ပူစြာျဖင္႕ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုသည္။

“အရီးရယ္ လုပ္ပါဦး .ၾကာရိုးဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ . မေတာ္ေလွ်ာက္ေျပးရင္း ေျမြဆိပ္တက္ကုန္မွျဖင္႕ ဒုကၡေတာ္ .လုပ္ပါဦးရွာၾကပါဦး..”

ေယာက်ာ္းေလးငါးေျခာက္ေယာက္ လယ္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္ေအာ္ေခၚရင္းရွာၾကသည္။ 
မလွေမတို႕ မိန္းမေတြလဲ ဟိုဟိုသည္သည္ပတ္ရွာၾကသည္။ ေခြးနီကေတာ႕ ေျမြအေသနားမေန၀ံ႕လို႕ သူ႕အေဖလက္ကိုဆြဲရင္း ငိုလိုက္ႏွပ္ေခ်းေတြထြက္လိုက္ႏွင္႕လိုက္ရွာသည္။

“ၾကာရိုးေရ ၾကာရိုးေရ ....”

ကန္သင္းကုန္းရြာတခုလံုး အုန္းအုန္းထေအာင္ရွာၾကသည္။ လယ္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ဟစ္ေခၚၾကေသာ္လည္းမေတြ႕ ။
..........................
မလွေမ ရွာေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီးခ်ံဴးပြဲခ်ငိုေတာ႕ သည္။ ..

“အီးးဟီးးဟီးးး အရီးေရ .. ကိုစိန္ေမာင္ေရ ..က်ဳပ္သားေလး ေသျပီထင္တယ္ ..လုပ္ၾကပါဦးးး ......”
ကိုစိန္ေမာင္ခင္မ်ာလည္း မလွေမကိုေျဖာင္းဖ်ရသည္။ သူလည္းရင္ေတြပူေနျပီ။
“တိတ္ပါ .မလွေမရယ္ .ရွာေနတာပဲ ေတြ႕မွာပါ . ကေလးကေ၀းေ၀းလံလံမသြားႏိုင္ေလာက္ပါဘူး ။
ပိုးထိထားတာ အခ်ိန္မွိေတာ႕ ရွာရမယ္..”
.................................

ဘယ္သူမွ ၾကာရိုးကိုရွာမေတြ႕ ။ အကုန္ရြာဖက္သို႕ျပန္လည္႕လာစဥ္ . ေတာ္လဲၾကီးရြာမွ လူတစ္ေယာက္ စက္ဘီးကိုမစီးတတ္စီးတတ္ႏွင္႕ ဒယီးဒယိူင္ျဖင္႕ ကန္သင္းကုန္းရြာဖက္သို႕ စီးလာေနသည္ကို ကိုစိန္ေမာင္ျမင္လိုက္ရသည္။

“ေဟးး စိန္ေမာင္ေရ စိန္ေမာင္ေရ ..”

သူတို႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေက်းရြာ ဥကၠဌဦးထြန္းလွ .ဘ.ယ္လိုျဖစ္ျပီး ဒယီးဒယိုင္ႏွင္႕စက္ဘီးစီးလာသလဲံဟု အကုန္၀ိုင္းၾကည္႕ေနၾကသည္။
ဦးထြန္းလွခင္မ်ာ ကိုစိန္ေမာင္တို႕နားေရာက္ေတာ႕ . စက္ဘီး မရပ္တတ္သျဖင္႕ ၀ုန္းခနဲခုန္ဆင္းရေလသည္။ စကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ရွာ ။ ေမာေနရွာသည္။ 

“မင္းသား ၾကာရိုးကြာ ပိုးထိလို႕ ငါတို႕ရြာက ေဆးေပးခန္းေရာက္လာတယ္ ။ ဆရာေလး ကိုေအာင္ေမာင္းျမင္လို႕ ကံသီသြားတာ . ၾကာရိုးကို ကိုေအာင္ေမာင္းစက္ဘီးနဲ႕တင္ေခၚလာတာ။ေဆးခန္းေရာက္တဲ႕အထိ ပဲ။ ကံေကာင္းတယ္လို႕ဆိုရမယ္ ။ ကိုုေအာင္ေမာင္း ကေရွးဦးသူနာျပဳတက္ထားေတာ႕ သူ႕ကိုအရင္ဆံုးေျမြဆိပ္ထုတ္ျပီးမွေခၚလာလိုက္ေတာ႕ ကေလးကအေျခအေနမဆိုးသြားတာလို႕ ဆရာမ ကေျပာတယ္။ခုေသခ်ာေအာင္ လွည္းၾကံဳနဲ႕ တိုက္နယ္ေဆးရံုေခၚသြားတယ္ ။ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႕ေတာ႕ ။ မင္းတို႕ကိုအဲဒါလာအေၾကာင္းၾကားတာ။
ဆရာေလးကိုေအာင္ေမာင္းကေတာ႕ ၾကာရိုးကိုေဆးရံုေခၚသြားတာ လိုက္သြားေပးတယ္ ။အေျခအေနအလံုးစံုေျပာျပလို႕ရေအာင္ေပါ႔။မင္းတို႕လဲလိုက္ခ်င္ရင္ တိုက္နယ္ေဆး ရံုသာ တန္းလိုက္သြားၾကေဟ႕ ။..ကဲကဲ.ငါလဲ ျပန္လုိက္ဦးမယ္ ......အလုပ္ေလးရွိေသးလို႕ ..”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ဦးထြန္းလွ တစ္ေယာက္ စက္ဘီးကိုဒယီးဒယိုင္ျဖင္႕ သူ႕ရြာဖက္သို႕ျပန္စီးသြားေလသည္။

တိုက္နယ္ေဆးရံုႏွင့္ ကိုစိန္ေမာင္တို႕ရြာမွာ ႏြားလွည္းျဖင္႕ တစ္နာရီမရွိတရွိသာေမာင္းရသျဖင္႕  လွည္းျပင္ျပီး ကိုစိန္ေမာင္ တို႕ခ်က္ျခင္းလိုက္သြားလိုက္ၾကသည္။

တိုက္နယ္ေဆးရံုေရာက္ေတာ႕ ေမးေမးစမ္းစမ္းျဖင္႕ ၾကာရိုးအခန္းကိုေရာက္ေလေသာ္ . ၾကာရိုးမွာ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနျပီး ေဆးသြင္းထားသျဖင္႕ မွိန္းေနသည္။ ေဘးနားတြင္ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေအာင္ေမာင္းကိုလဲ ထိုင္လ်က္သားေတြ႕၏။
မလွေမက မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း ျဖင္႕ သားလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကိုကိုင္ၾကည္႕ရင္း အသံတိတ္ငို၏။
ကိုစိန္ေမာင္ကမလွေမကို . အားေပးရင္း ကိုေအာင္ေမာင္းႏွင္႕စကားေျပာသည္။
ကိုေအာင္ေမာင္းက သူေတြ႕သည္မွအစ ေဆးရံုေရာက္သည္အဆံုး  ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ ရွင္းျပေလသည္။
ဆရာ၀န္လာၾကည္႕သြားေၾကာင္း ဘာမွစိုးရိမ္စရာမလိုေၾကာင္း မနက္ဖန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ အေျခအ ေနၾကည္႕ျပီး ေဆးရံုမွျပန္ဆင္းလို႕ရႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
 ကိုစိန္ေမာင္တို႕လဲ ပါလာသည္႕ ေျမြအေသကို ဆရာ၀န္ထံ အပ္ႏွံရင္း ဆရာ၀န္ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင္႕ နားေထာင္ရေလသည္။
ဆရာ၀န္က... ကိုေအာင္ေမာင္းကေလးကိုျမင္သြားသည္မွာ ကေလး၏ ကံျဖစ္ေၾကာင္း . ကေလးခႏၵာကိုယ္မွ ေျမြဆိပ္မ်ားကိုအေရးေပၚေရွးဦးသူနာျပဴနည္းျဖင္႕ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ႕ေသာ ကိုေအာင္ေမာင္းကို အင္မတန္ ခ်ီးက်ဴးပါေၾကာင္း .ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးထိုးထားျပီးျဖစ္၍ ကေလးမွာမစိုးရိမ္ရေတာ႕ ေပမယ္႕ ေက်ာက္ကပ္ပ်က္ဆီးမႈ႕ရွိမရွိ ေစာင္႕ၾကည္႕ခ်င္ေသး၍ မနက္ဖန္ ညေနေလာက္မွဆင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
တခုကံေကာင္းသြားသည္မွာ ေျမြကိုအေသရလိုက္ျခင္းက ေျမြအမ်ိဴးအစားကိုခြဲ၍ ရသြားေၾကာင္းႏွင္႕ အကယ္၍မ်ား ေျမြေဟာက္ဆိုပါလွ်င္ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းလဲမမွီဆိုပါလွ်င္ ကေလးငယ္၏ ေက်ာက္ကပ္လဲပ်က္ဆီးသြားႏိုင္ျပီး အသက္ဆံုးရႈံးႏိုင္ေၾကာင္းကိုရွင္းျပေလသည္။

ကိုစိန္ေမာင္တို႕ ကိုေအာင္ေမာင္းကိုထိုင္ရွိခိုးမတတ္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကိုေအာင္ေမာင္းသာမကယ္လွ်င္ ၾကာရိုးအသက္သည္မေတြး၀ံ႕ေတာ႕ေၾကာင္း လက္အုပ္တခ်ီခ်ီႏွင္႕ေျပာေလရာ ကိုေအာင္ေမာင္းပင္ အေနခက္ရေလသည္။
စီစဥ္စရာရွိသည္မ်ားစီစဥ္ျပီး ကိုေအာင္ေမာင္း.မလွေမႏွင္႕ရြာကလူမ်ားကို ျပန္လႊတ္ျပီး ကိုစိန္ေမာင္ေဆးရံုအေစာင္႕အျဖစ္က်န္ခဲ႕ေလသည္။
ေနာက္ေန႕မွ ရြာကလွည္းအၾကိဳလႊတ္ရန္မွာလိုက္ျပီး အားလံုးကိုျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
..သားကိုစိတ္မခ်စြာႏွင္႕ မလွေမခင္မ်ာ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ႏွင္႕ ျပန္ရရွာေလသည္။ 
...............................................................................

ရြာတြင္မေတာ႕ ေခြးနီေျပာသလို ကေလးေတြၾကား တြင္ ၾကာရိုးဥစၥာေစာင္႕ကိုက္ခံရသည္ဟု နာမည္ၾကီးေတာ႕သည္။ လူၾကီးမ်ားကေတာ႕ ကေလးမ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္တားျမစ္သည္.။
ေခြးနီကိုလူၾကီးေတြေမးျမန္းေတာ႕မွ ဥစၥာေစာင္႕ဆီကေရႊသြားေတာင္းၾကမွန္း ျဖစ္ရိုးကုန္စင္ေပၚေတာ႕ေလသည္။
ေနာက္တေန႕ညေနတြင္ ကိုစိန္ေမာင္တို႕ ေဆးရံုကျပန္လာသည္။  ၾကာရိုး လွည္းေနာက္တြင္ ျငိမ္ျငိမ္ကေလးပါလာေလသည္.။
သခြပ္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ႕ ရဲရဲေတာင္မၾကည္႕၀ံ႕။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕ ေခြးနီလဲေရာက္ေနသည္။ကေလးတသိုက္လဲ ၾကာရိုးကိုလာၾကည္႕သည္။ ဥစၥာေစာင္႕သည္ေျမြေယာင္ေဆာင္ျပီး ၾကာရိုးကိုကိုက္လိုက္သည္ဟုဆိုရာ ဘယ္သို႕ဘယ္ပံုျဖစ္သည္ကိုသူတို႕ ၾကည္႕ခ်င္သိခ်င္လွသည္။
ကေလးမ်ားကလဲတရုံးရံုး လူၾကီးမ်ားကလဲ ၾကာရိုးေနေကာင္းလားဟုလာၾကည္႕ၾကသည္။ အဘြုားျမလဲ ေဆးလိပ္တိုၾကီးဖြာရင္းေရာက္ခ်လာသည္။
အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ႕ မလွေမက သားကိုေျပးဖက္ျပီး ေပြ႕ထားသည္.။

“အေမ႕သားေလး ၾကာရိုးေလး ကံၾကီးေပလို႕ေတာ္ . .”
ၾကာရိုးကမလွေမရင္ခြင္တြင္ျငိမ္ေနသည္။
“သားဘာလို႕ သခြပ္ပင္ၾကီးနားသြားေဆာ႕တာလဲ..”ဟု မလွေမးကေမးလိုက္သည္။
“သား သြားေဆာ႕တာမဟုတ္ပါဘူးအေမရယ္ ေရႊသြားေတာင္းတာပါ..”
“ဟင္..ဘာလို႕ ..သားကေရႊသြားေတာင္းတယ္ဟုတ္လား ..ဘာလုပ္ဖို႕ေရႊသြားေတာင္းတာလဲ .ေျပာပါဦးအေမ႕ကို..”

“အေမၾကီးကေျပာတယ္ေလ အဲသခြပ္ပင္မွာ ဥစၥာေစာင္႕ရွိတယ္ ။ဘၾကီးတိုအလႈလုပ္တာ အဲအပင္ကဥစၥာေစာင္႕ကေရႊေတြေပးတာဆို ..၊ သားကိုရွင္ျပဳရင္အေမတို႕အဘတို႕ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးကုန္မွာေလ ။ အဘပင္ပန္းမွာေပါ႔ . . သားရွင္ျပဳရင္ေလ .ေခြးနီတို႕ကိုသားက ဒံေပါက္ေတြေကၽြးခ်င္တာ . အမ်ားၾကီးေကၽြးခ်င္တာ ။ အဘနဲ႕ အေမပင္ပန္းတာသားမၾကည္႕ရက္ပါဘူး ။ အဲဒါေၾကာင္႕ ဥစၥာေစာင္႕ေတြဆီကေန သားရွင္ျပဳဴဖို႕ေရႊသြားေတာင္းေပးတာေလ...”

ၾကာရိုးအေျဖကိုၾကားေသာ္ အားလံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရ၏။ အဘြားျမကအရႊန္းေဖာက္၏။

““အင္း... ေရႊေတာ႕မရလိုက္ဘူး ေျမြေယာင္ေဆာင္ျပီး ကိုက္လႊတ္လိုက္ျပီမလား ခုေတာ႕ ..
ေနာက္တစ္ခါသြားဦးမလား အဲဒီကို..”
ၾကာရိုးက မလွေမ ရင္ခြင္ထဲထိုင္ေနရင္း ေခါင္းကိုသြက္သြက္ခါလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါ သားမသြားေတာ႕ပါဘူး ။ သားဘုရားရွိခိုးျပီးဘဲ ဆုေတာင္းပါေတာ့မယ္ ။ဥစၥာေစာင့္လည္း အဘတို႕ရိုက္သတ္လို႕ေသဘီလို႕ ေခြးနီကေျပာတယ္...”

ေခြးနီက အူလည္လည္ျဖင္႕ ၾကာရိုးကိုလွမ္းၾကည္႕သည္။
ၾကာရိုးစကားအၾကား အားလံုး၀ိုင္းရီၾကေတာ႕သည္။
ကိုစိန္ေမာင္ကေတာ႕ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သားေတာ္ေမာင္ကို တျပံဳးျပံဳးႏွင္႕ၾကည္႕ေနေလသည္။ မလွေမကေတာ႕ အသိတတ္အလိမၼာတံုးကေလး သားခ်စ္ေမာင္ၾကာရိုးကို တရံႈ႕ရံႈ႕ ျဖင္႕နမ္းေလေတာ႕သည္။
..................................................

ျပာသိုလဆန္း ခုႏွစ္ရက္ ..

ေအးစိမ္႕စိမ္႕ေဆာင္းရာသီတမနက္ခင္း..
မနက္ေစာေစာ. ကန္သင္းကုန္းရြာမွ ဆိုင္းသံသဲ႕သဲဲ႕စၾကားရသည္။ကိုစိန္ေမာင္မလွေမတို႕၏ တစ္ဦးတည္းေသာရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားရတနာေမာင္ၾကာရိုး ကို ရွင္ျပဴပြဲ ျဖစ္သည္။
ေတာ္လဲၾကီးရြာမွာလူမ်ား ကန္သင္းကုန္းရြာမွလူမ်ား အလႈမဏပ္တည္ရွိရာ ကိုစိန္ေမာင္မလွေမတို႕ ေနအိမ္သို႕ သြားေနၾကသည္။
ဘၾကီးဦးဘေမာင္တို႕အလႈေလာက္မၾကီးၾကယ္မခမ္းနားေသာ္လည္း ကိုစိန္ေမာင္တို႕ ဒီႏွစ္စပါးေအာင္သည္ျဖစ္ရာ . ၾကာရိုးေလးျဖစ္ခ်င္သလို ဆိုင္း၀ိုင္းေလးလဲ ငွားႏိုင္၏။ ဒံေပါက္မေကၽြးႏိုင္ေသာ္လည္း ထမင္းဟင္းမ်ားျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ေကၽြးႏိုင္၏။ အလႈ႕ဒါယကာ ကိုစိန္ေမာင္ႏွင္႕ အလႈ႕အမ မလွေမတို႕ခင္မ်ာ ေမာင္ရင္ေလာင္းကေလး ၾကာရိုးကို တစိမ္႕စိမ္႕ႏွင္႕ၾကည္႕မ၀ႏိုင္ရႈ႕မ၀ႏိုင္ျဖင္႕ တျပံဳးျပံဳးတေပ်ာ္ေပ်ာ္ရွိေလသည္။
ေမာင္ရင္ေလာင္းစင္ထက္တြင္ ပါးကြက္ေလးအေဖြးသားႏွင္႕ ၾကာရိုးသည္မိန္႕မိန္႕ၾကီးထိုင္လ်က္ရွိေလရာ  ၾကာရိုး၏ ေဘးေတြင္ တပည္႕ေက်ာ္ၾကီးေခြးနီသည္လည္းေကာင္း ရြာထဲမွ ၾကာရိုး၏ အေပါင္းအေဖာ္  ကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္တို႕အားလည္းေကာင္း ပါ၀င္ရွင္ျပဳၾကေလရာ ပါးကြက္ေလးမ်ား ျဖင္႕ ထိုင္လ်က္သားေတြ႕ျမင္ၾကရေလသည္။အဘြားျမသည္လဲ မဏပ္အလယ္တြင္ေဆးလိပ္တိုၾကီးဖြာလ်က္ ေမာင္ရင္ေလာင္းမ်ားကို တျပံဳးျပံဳးျဖင္႕ၾကည္႕ေနရွာေလသည္။ 

ေဗ်ာသံမ်ားျဖင္႕ ျမိဳင္ဆိုင္ေနသည္႕ မဏပ္အလယ္တြင္ ေမာင္ရင္ေလာင္းၾကာရိုးမွာ ျပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာၾကီးျဖင္႕ ခန္႕ခန္႕ၾကီးထိုင္ေနလ်က္ရွိျပီး သူ၏လက္တြင္မေတာ႕ ဥစၥေစာင္႔ မွေျမြ ဘ၀ေျပာင္းကာကိုက္သြားေသာ ဒဏ္ရာႏွစ္ခုကိုအထင္းသား ျမင္ရေလေတာ႕သည္။ 

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ

မဒမ္ကိုး
၄နာရီ ၂၅ မိနစ္
၂၃ ရက္ ၇ လ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္
တနလာၤေန႕  

15 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၾကာရိုးေလး ဘာမွမၿဖစ္လို႕... ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ ဖတ္ရတာ... တစ္ကယ္ေကာင္းတယ္မမေရ....

AH said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ၀တၱဳတိုေလးဗ်ာ.... ရသလည္းပါတယ္၊ သုတလည္းပါတယ္၊ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဆရာၾကီး ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ မိတဆိုး ရွင္ျပဳကိုေတာင္ သြားသတိရမိေသးတယ္။ အရမ္းေကာင္းတယ္.. အရမ္းေကာင္းတယ္...

Unknown said...

A ma..
Really good..
100% like..

Unknown said...

A ma..
Really good..
100% like..

မိုးသက္ said...

စိတ္ကိုေမာသြားတာပဲ..။ ဇာတ္လမ္းကလည္း တက္လိုက္က်လိုက္နဲ႔ ကိုရီးယားကားက်ေနတာပဲ.။
ပိုင္သဗ်ာ.။

အလင္းသစ္ said...

တစ္ကလုပ္ တစ္ကလုပ္ကေန စလိုက္တာ ရွင္ျပဳပြဲက်မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္... ဟီးးး

246810121416182022 said...

လႊတ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ႕႕႕
ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔လာဝယ္ရင္ေရာင္းမွာလား႕႕႕

246810121416182022 said...

လႊတ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ႕႕႕
ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔လာဝယ္ရင္ေရာင္းမွာလား႕႕႕

Leo said...

ရင္ေမာေနတာ ဟက္ပီးအန္းဒီးေလးမို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အၿမဲလာလည္ပါတယ္ အစ္မေရ။ စာအေရးအသားေကာင္းတယ္ဗ်။
(လီယုိ)

လုလု said...

အရမ္းအရမ္းကုိပဲ အေရးအသားေကာင္းပါတယ္ ႕ ႕ ႕
မ်က္လံုးထဲေတာင္ ပံုေပၚလုိ႕ ႕ ႕ ႕
အရမ္းေတာ္တဲ့ ညီမေလး ဒုိးကန္ ႕ ႕ ႕

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ၾကာရုိးရယ္ ဘယ္အခ်ိန္တင္မွန္းေတာင္မသိလုိက္ဘူး
ကြန္မက္ေရးတာဖတ္ျပီးေရႊဒုိးကုိျပန္ေရးမယ္ဆုိျပီးလုိက္လာမွ
ေတြ႔ေတာ႔တယ္
မိဘကုိသိတတ္တဲ႔ၾကာရုိးကံေကာင္းျခင္းေတြရတာပါပဲ
၀မ္းနဲရမလား ၀မ္းသာရမလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွ
စိတ္ေအးရေတာ႔တယ္ ေရးတတ္လုိက္တာ
(အဲတာတုိ႔ေရႊဒုိးေပါ႔)

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ဝတၱဳတိုေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိတယ္။ ၾကာရိုေလး ေဆာ႔ကစားတဲ႔ ပံုကို သရုပ္ေဖာ္ထားတာ၊ ႏွပ္ကုိ လက္နဲ႔သုတ္လိုက္တဲ႔ဟန္၊ ပုဆိုးေလး ေလ်ာသြားလို႔ ျပန္တင္တာေလးေတြကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေလး ျမင္ေယာင္သြားတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္

...အလင္းစက္မ်ား said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ေအ.. ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးရွိေပလို ့။ ဟူး။

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

သိပ္ေတာ္တယ္ဒယ္အိုး း) ။

ရြာကိုသတိရသြားတယ္
အဲသည္လိုဘဲ ရြာကကေလးေတြ ဖိနပ္မပါ ဘာမပါနဲ႕ ။

သုတ ရသ ႏွစ္ခုစလံုးကို ျပသြားႏိုင္တယ္။

San San Htun said...

ရြာဓေလ့ေရာ၊ ဝထၳဳေလးေရာ ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတယ္...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...