ၿပန္လာခြင့္ၿပဳပါ...အေဖ

အေဖ ....

သမီး ရိုေသစြာစာေရးလုိက္ပါတယ္။ အေဖ ေနမွေကာင္းရဲ့လား။သမီး အရမ္းသတိရေနပါတယ္။ သမီးလည္း ေနေကာင္းပါတယ္အေဖ။ ရာသီဥတု ကေရာ ေအးတလွည့္ ပူတလွည့္ျဖစ္ေနၿပီလား။မိသားစုေတြေရာ ေနေကာင္းၾကတယ္မလား။ဖုန္းဆက္ခ်င္ေပမယ့္ တအိမ္လံုး၊တစ္တိုက္လံုး ၾကားေအာင္ေအာ္ေနရတဲ့ ၿမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးကြန္နက္ရွင္ေၾကာင့္ သမီးေျပာခ်င္တာေတြကို စာနဲ႔ပဲ ေရးေျပာလိုက္ပါရေစ ..

သမီးပို႔တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ တစ္မိသားစုလံုး ေလာက္မွေလာက္ငရဲ့လား အေဖေရ။ သမီးအျမဲတမ္းေတြးပူမိပါတယ္။ သမီးပို႔တဲ့ပိုက္ဆံက မျဖစ္စေလာက္ေလး ဆိုေပမဲ့ တက္လာတဲ့ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေပၚမွာေတာ့ အလ်င္မီပါေစ လို႔ပဲဆုေတာင္းေနရပါတယ္။သမီးလည္း ဒီမွာမေပ်ာ္ပါဘူးအေဖ။ “မေပ်ာ္ဘဲဘာလို႔ ထြက္သြားလဲ”လို႔ အေဖ ေမးမယ္မဟုတ္လား။သမီးမွာအေျဖ အဆင္သင့္ ရွိပါတယ္အေဖ။ 

အေဖ့ကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး။အေဖဦးေဆာင္မႈ ညံ့ဖ်င္းတယ္လို႔လည္း မဆိုရက္ပါဘူးအေဖရယ္။ အေဖဟာလည္း ေသြးသားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္လား။အဲဒီအတြက္အေဖလည္း အမွားဘယ္ကင္းႏိုင္္ပါ႔မလဲ။ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တရိပ္ရိပ္တက္.. ေနရာတိုင္းမွာ အဆင့္ဆင့္ ဂုတ္ေသြးစုတ္လို႔ အေျခခံလူတန္းစားလက္ ထဲေရာက္ေတာ့ မတန္တဆေစ်းျမင့္ေနခ်ိန္မွာ သမီးတို႔အိမ္ရဲ့  သမာအာဇိ၀ အစိုးရ၀န္ထမ္းလစာေလး ဟာ တစ္အိမ္လံုးကို မေလာက္ငခဲ့ဘူးမဟုတ္လား အေဖ။ပိုက္ဆံပံုေအာမွ တတ္တဲ့ညာေရးေၾကာင့္ သမီးကိုပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ေ -က်းဇူးနဲ႔ ပညာတတ္တေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာ သမီးကံေကာင္းတာပါ။အထက္တန္းနဲ႔အလယ္တန္းပညာေရးမွာ သင္ေနတဲ့ ေမာင္ေလး နဲ႔ညီမေလး ကေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲတိုင္းမထည့္ႏိုင္လုိ႔၊အလႈေငြတိုင္း မပါႏိုင္လို႔ သူတို႔အၾကိဳက္ မလုိက္ႏိုင္လို႔ ဆရာမေတြရဲ့ ၿငိဳၿငင္မႈကို သိမ္ငယ္စြာ ခဏခဏ ခံခဲ့ရ တယ္ေလ..။

အေမေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုသြားတာမွာ မတန္တဆေစ်းယူၾကတဲ့ ပုဂၢလိကေဆးခန္းၾကီးေတြကိုမသြားႏိုင္လို႔ ျပည္သူ႔ေဆးရံုသြားေတာ့ အဆင့္ဆင့္ ၿဖတ္ေက်ာ္ေပးရတဲ႔စနစ္ေတြကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘဲရင္ဆိုင္ခဲ့ရျပန္တယ္။ဘြဲ႕ရျပီးေတာ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေလးကိုင္ျပီး အလုပ္လိုက္ရွာေတာ့လည္း ကြန္ျပဴ -တာ တတ္ရဲ့လား.၊ဘယ္ ဘာသာစကားတတ္လဲနဲ႔ တျခားအရည္အခ်င္းေတြ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ သင္တန္းေတြ ထပ္တတ္ခဲ႔ရျပန္ တယ္။ေက်ာင္းက သင္ေပးလိုက္တာေတြက တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ အသံုးမ၀င္ဘူးလို႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ကေတာင္ မ်က္ႏွာထားခ်ီျပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။သင္တန္းေတြအားလံုးၿပီးလို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ေတာ႔ ဘယ္အလုပ္ကေတာ့ လစာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ကပ္မွရတယ္ဆိုတဲ့ ခိုင္လံုတဲ့သတင္းေတြေၾကာင့္ သမီးမွာ ေလ်ာက္လႊာစာရြက္ကိုင္ျပီး ငုတ္တုတ္မိႈင္ခဲ့ရတယ္။ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ရလိုက္တဲ႔ အလုပ္ေလး က်ျပန္ေတာ႔လည္း အသြားအျပန္ ကားခက တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ဓာတ္ဆီဖိုးကိုေတာင္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ လစာရဲ့တစ္၀က္ေလာက္က လမ္းစရိတ္နဲ႔ ကုန္သြားျပန္တယ္။

ညေမွာင္ေမွာင္မွာ မဲေမွာင္ေမွာင္လမ္းေတြ ခ်ိဳင့္ခလုတ္ေတြကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ၿဖတ္ျပန္ရင္း ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္္သူက လာေႏွာက္ယွက္လိုက္မလဲ ဆိုတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြကလည္း လႊမ္းလို႔အေဖရယ္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဆိုတာကလည္း မီးလင္းေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးတလွည့္စီ သမီးကို လမ္းထိပ္ထိ လာၾကိဳတာကိုဘဲ အားနာနာနဲ႔ ေစာင့္ရၿပန္တာဘဲေပါ႔။အေဖက “ဘြဲ႕ရပဲ..အစိုးရအလုပ္ေလွ်ာက္ပါလား”ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာမရွိတဲ့ သာမန္လူသမီးတို႔အဖို႔ အရာရွိစာေမးပြဲမေျပာနဲ႔ သာမန္ရံုးစာေရးအလုပ္ေတာင္ ဘယ္ ကေတာ္ၾကီးနား ကပ္ရမယ္ မသိခဲ့ဘူးေလ အေဖရယ္။အထင္ကရ ရံုးျပင္ကနားဆိုတာ သာမန္လူသမီးတို႔အဖို႔ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိရွိ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္္ပါပဲ အေဖရယ္။ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀းသလုိ အထင္ကရကုမဏီၾကီးေတြမွာ ရိုးသားစြာအရည္အခ်င္းနဲ႔ အလုပ္ကို လိုက္ေလွ်ာက္ေပမယ့္ အရည္အခ်င္းကိုမၾကည့္ပဲ ရုပ္ရည္နဲ႔ပတ္သတ္မႈေတြေၾကာင့္ပ ဲပထမအဆင့္မွာတင္ အပယ္ခံျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေလ။

ဒီလုိ ဒုကၡသုကၡေတြ ၾကံဳေနရလို႔ ၀မ္းေရးကရပ္ေနလို႔လား။ေန႔တိုင္း ထမင္း၀ိုင္းမွာ ဒါေလးခ်က္တာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္တာဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ့ ညည္းတြားသံကို စားမယ္လုပ္တဲ့လက္ တြန္႔ေတာင္သြားတယ္ အေဖ။ မဆီမဆိုင္ ကန္စြန္းရြက္သည္၊ခ်ဥ္ေပါင္သည္ကေတာင္ ေဒၚလာေစ်းတက္လို႔ လိုက္တက္ရပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ အင္မတန္နားခါးလွပါတယ္။“သမီးတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက မနက္ျဖန္သူ႔ေမြးေန႔လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာလက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးရမလဲ အေမ”လို႔ ေမးလာတဲ့ ညီမေလးရဲ့ အသံ။“အေမ..ဆရာမကသားကို ညေန သူ႔အိမ္မွာ က်ဳရွင္လာတက္ခိုင္းတယ္။ မတက္ရင္ လပတ္စာေမးပြဲကို သူတာ၀န္မယူဘူးတဲ့။စာေမးပြဲက်ရင္လည္း တာ၀န္မယူဘူးလို႔ ေျပာတယ္အေမ။တစ္ေယာက္ကို တစ္လ သံုးေသာင္း တဲ့”လို႔ ေမးလာတဲ့ေမာင္ေလးရဲ့အသံ။ အဲေနာက္ကြယ္မွာ သက္ျပင္းကိုတိုးတိတ္စြာခ်ျပီး အခန္းထဲကို၀င္သြားတဲ့အေမ့ကို သမီး မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး။

ေနမေကာင္းတဲ့အေဖ့ကို“အေဖ ေဆးခန္းသြားျပလိုက္ပါလား”ဆိုေတာ့ “ေနပါေစသမီးရယ္၊ ေဆးခန္းအေသးေလးသြားတာေတာင္ တစ္ခါသြား၁၅၀၀ေလာက္ကုန္ေနတာလို႔ ေၿပာျပီး လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္ေတြက တတ္ေယာင္၀ါးလိုင္စင္မဲ့စပ္ေဆးေတြကို အသက္အႏၱရာယ္ မေၾကာက္ အေဖ ၀ယ္ေသာက္ခဲ့တယ္။ေခတ္ရဲ့ေပၚပင္ေအာက္မွာ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္လာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ညီမေလးကိုလည္း လိုခ်င္တာ မရလို႔ လမ္းမွားလိုက္မွာစိတ္ပူလို႔ အေမမသိေအာင္ တမ်ိဴးသိေအာင္တမ်ိဴး ဆံုးမရေသးတယ္။တနာရီဘယ္ေလာက္၊တရက္ဘယ္ေလာက္နဲ႔ တည္းခိုခန္းေတြ မိႈလိုေပါက္လာျပီး ခဏေလးလိုက္အိပ္ယံုနဲ႕ လိုခ်င္တာေလး၀ယ္ေပး စားခ်င္တာေလး၀ယ္ေကၽြးနဲ႔ အတည္မတြဲတဲ့ ဘဲၾကီးေတြကို အထင္ၾကီးျပီးဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ မိန္းခေလးေတြလဲတစ္ပံုၾကီးပဲ မဟုတ္လားအေဖရယ္။မထူးဇတ္ခင္းလို႔ စံုလံုးကန္းေနတာေတြ လိုခ်င္တက္မက္ မႈေတြကိုမေလ်ာ့ခ်ႏိုင္လို႕ စိတ္အလို လိုက္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားသားမဟုတ္လား။

ပင္စင္ယူတဲ့အခါ အစိုးရလခစားေအာက္ဆိုဒ္မရွိတဲ့ အေဖ့မွာ ပင္စင္ေလးနဲ႔ ေနစရာအိမ္ေတာင္ ၀ယ္စရာမရွိလုိ႔ အဘိုးအဘြားေတြ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ အစြန္က ၿခံကြက္ေလးမွာဘဲ သမီးတို႔ သြပ္မိုးထရံကာ အိမ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေနခဲ့ၾကရတယ္။ဒါဟာ ရိုးသားတဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ နိဂံုးလားအေဖ။အေဖကေတာ့ ပင္စင္စားဘ၀မို႔ ဘာမွမေမွ်ာ္လင္႔ေတာ႔ဘဲ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလး အသီးအႏွံေလးေတြ ပိုတဲ့ေၿမကြက္လပ္ေလးမွာ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ စိုက္ေနေပမယ့္ သမီးက မိသားစုထဲမွာအၾကီးဆံုး ဘြဲ႔ရၿဖစ္ေလေတာ့ သမီးရတဲ့ လစာေလးနဲ႔မေလာက္ငတာကို တေန႔တစ္ေန႔ ရင္ထဲ မခ်ိခဲ့ဘူး အေဖရယ္ ။

ဒီလို ခါးသီးမႈေတြေၾကာင့္ သမီးဒီကၽြန္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာခဲ့ရတယ္အေဖ။ျခံကြက္ကေလးကို အတိုးႏႈန္း ၾကီးၾကီးနဲ႔ေပါင္၊ ေဆြမ်ိဴးမကင္းတဲ့ သူေတြဆီက မညွာမတာရက္ရက္စက္စက္ အလြတ္တိုးေတြကိုယူျပီး သမီး စြန္႔စားခဲ့ရတာပါ။ ဂုတ္ေသြးစုတ္တဲ့ ေအးဂ်င့္ေတြရဲ့ မတရားယူမႈကိုလည္း သိသိနဲ႔ေပးခဲ့ရတယ္ေလ။အလုပ္ေလးရေတာ့ အလုပ္မွာ မခိုမကပ္လုပ္ခဲ့တယ္။သမီးထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ အျပည့္အ၀ တစ္နာရီမရဘဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ ရတယ္။ေရေတာင္သူမ်ားႏိုင္ငံက မွာေသာက္ျပီး ဘာမွမထြက္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခု၊ကုန္ပစၥည္းေတြကို သူမ်ားႏိုင္ငံေတြကမွာျပီး ကုန္သည္ျပန္လုပ္ စားေနတဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံအေသးစား၊ လူလည္ႏိုင္ငံကေနသမီးတို႔လူမ်ိဴးေတြ ဂုတ္ေသြးစုတ္ခံေနရတာအမ်ားၾကီးဘဲအေဖရယ္ ။

မွန္ေနလ်က္နဲ႔လည္း ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္။မတရားလုပ္ေနမွန္းသိသိနဲ႕လည္း သည္းခံေနရတဲ့ဘ၀နဲ႔ ခႏၱီပါရမီေတာင္ က်င့္တတ္လာတယ္ အေဖရယ္။ေဘာစ့္က “နင္တို႕ႏိုင္ငံကလူေတြက ဒီမွာ အစံုလာလုပ္ၾကတယ္ေနာ္၊ နင္တို႔ ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲတယ္”လုိ႔ေၿပာရင္ ခံရသိပ္ခက္တာဘဲ အေဖရယ္။ျပန္ေခ်ပေပမယ့္လည္း အတင္းကာေရာ ၿငင္းခုန္ေၿပာဖို႔က်ေတာ့လည္း ရထားတဲ့အလုပ္ေလးျပဳတ္မွာက ေၾကာက္ရေသတယ္မလား .. ငံု႔ခံေပါ့။

သံရံုးဆိုတာကလည္း သံေတြနဲ႔လုပ္တဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရံုးေတြလိုဘဲ ေလသံေတြကအစ မာေက်ာေနၾကတာဘဲ အေဖရယ္။ ပြဲစားေတြက်ရင္ေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေတြကိုေ၀လို႔။ ဒီလို အဖိႏွိပ္ခံဘ၀နဲ႔ သမီးတို႔ ၿမန္မာလူမ်ိဴးေတြ  ဒီႏိုင္ငံမွာတင္မဟုတ္ဘူး ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာပါ အေဖ။သတင္းနဲ႔နည္းပညာေတြ တိုးတက္လို႔၊ အင္တာနက္ကြန္ယက္ေတြ ၿမန္လို႔၊ ဆက္သြယ္ေရးေတြ ေကာင္းလို႔ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ကမၻာအရပ္ရပ္က သတင္းေတြကိုသိခြင့္ရလို႔ ဗဟုသုတ အသိအျမင္ေတြရေပမယ့္ ကိုယ့္ေၿမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ၿခံေျမကိုလြမ္းတာေပါ့ အေဖရယ္...။

ဒီက ဖုန္းကြန္နက္ရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အာျပဲေအာင္ေအာ္မွရတဲ့ အိမ္က ၇၃ဖုန္းေလးကိုပဲ လြမ္းတယ္အေဖ။၅သိန္းတန္ကို ေစ်းခ်ိဴလွျပီဆိုျပီး အလုအယက္မ၀ယ္ႏိုင္ခင္တုန္းက လမ္းထိပ္က ၿပည္သူပိုင္ဖုန္းမွာ ဖုန္းမမေတြ ဘဲေတြနဲ႔ အီစီကလီလုပ္သမွ် ေပါက္ကရေတြေျပာေနသမွ်ကို သူတို႔ဖုန္းခ်တဲ့အထိ မၾကားခ်င္မွအဆံုး တ၀ၾကီးထိုင္နားေထာင္ျပီးမွ ဆက္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း လြမ္းတာေပါ႔ အေဖရယ္။ဆယ္ခါသြား ဆယ္ခါးလံုးလိုင္းမအားလို႔ ဖုန္းတစ္ခါထြက္ဆက္ရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတာလည္း သိပ္သတိရတာဘဲ အေဖရယ္။

ေခ်ာေမြ႔ေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြ ရႊံမရွိတဲ့ ကတၱရာလမ္းေခ်ာေတြမွာ ေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ဗလပြနဲ႔ ရပ္ကြက္လမ္းေတြ ခင္းျပီးလို႔ သိပ္မၾကာေသးေပမယ့္ ခ်ိဳင့္ခြက္၀င္ကုန္တဲ့ သမီးတို႔ေၿမက ကတၱရာလမ္းေတြကို အျမဲသတိရေနမိတယ္အေဖရယ္။သန္႔ရွင္းတဲ့ အစားအစာေတြကို ေန႔တိုင္းစားေန ရေပမယ့္ ယင္တစ္ေလာင္းေလာင္းနဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႕မညီညြတ္တဲ႕ သမီးတို႔ရဲ့ လမ္းေဘး အစာေလးေတြကိုလည္း သတိရမွရဘဲ။မိုးရြာျပီးတာနဲ႔ ေရတစက္မွ မက်န္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြကိုၿမင္တိုင္း သမီးတို႔ၿမိဳ ႔က မိုးရြာျပီးရင္ ေန႔၀က္ေလာက္ ေရေတြလွ်ံျပီး အမိႈက္အျပည့္နဲ႔ပိတ္ေနတဲ့ ေၿမာင္းေရေတြကို သတိရမိတယ္။ အဲအနံ႕ေလးေတြကိုလဲ ျပန္ရႈခ်င္မိပါရဲ႕။

ၾကြက္ျခင္ယင္ ႏွိမ္နင္းေရးကို အသည္းအသန္လုပ္လို႔ မျမင္ရသေလာက္ရွားပါးေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာေနေပမယ့္ ယင္ေတြတအုန္းအုန္းအမိႈက္ပံုေတြ၊ ျခင္ေတြတေ၀ါေ၀ါလာတဲ့ ျခံဳပုတ္ေတြ ေရအိုင္ေတြနဲ႔ ၾကြက္ေတြသြားလာေနတဲ့ ေျမာင္းေပၚမွဖြင္႕ထားတဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိတဲ့ သမီးတို႔နိုင္ငံကို အခ်ိန္ျပည့္ သတိရေနမိတာ လြန္လားအေဖရယ္။အေဖကိုတခုေတာ့ သတိထားဖို႔ေၿပာခ်င္ေသးတယ္။အိမ္မွာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ လူငယ္ကအေ၀းမွာဆိုေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ လူအိုေတြနဲ႔ လူမမယ္ကေလးေတြကို မေလးမခန္႔နဲ႔ အိမ္ေျမာက္ဖက္က ေဒၚတရုတ္မက ျခံစည္းရိုး ခိုးခိုးေနတယ္လို႔ သမီးၾကားေနရတယ္ အေဖ။အိမ္ေနာက္ဖက္က ပုလင္းခြံေရာင္းတဲ့ကုလားကေရာ ဘာထူးလို႔တုန္း။သူတို႔ ဂိုေထာင္ၾကီးကိုခ်ဲ ႔ရင္း စည္းရိုးေလးကို ယိုင္ေအာင္လုပ္လုပ္လာတာ။ျခံထဲမွာကလည္း အေဖ့ အေမေတြ စိုက္ခဲ့၊ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ သီးပင္စားပင္ၾကီးေတြ၊ အေဖစိုက္ပ်ိဳးေပါင္းသင္ထားတဲ့ အသီးအႏွံေတြကို သူတို႔ေတြ အလစ္လာလာခိုးေနတာ သမီးမသိဘူးမွတ္ေနလား။သူတို႕ေပးေကၽြးတဲ့ ဟင္းတခြက္ကို မမက္ေမာပါနဲ႔ အေဖရယ္။သူတို႔က အေဖ့ကိုသနားလိုက္တာ၊သနားလိုက္တာနဲ႔ အေဖ့ေၿမေတြခိုး အေဖ့ သီးပင္စားပင္ေတြကို ခိုးေနတာ ။

အေဖ သူတို႔ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး ျပန္မဆပ္ေသးတာကို အတိုးေတြ တက္တက္ေနတယ္ဆို။သမီးပို႔သေလာက္နဲ႔ ရသေလာက္ အကုန္ဆပ္လိုက္ပါ အေဖရယ္။ျခံထြက္သီးႏွံေတြက ရတဲ့၀င္ေငြေလးလည္း ရွိေသးတာဘဲမလား။ေနာက္ျပီး အေဖရယ္ အိမ္ေရွ႕နဲ႔အိမ္ေဘးကို ျခံဖြင့္ၿပီး သူမ်ားေတြကို ဆိုင္ငွားလိုက္ပါ အေဖ။သမီးတုိ႔အိမ္က အကြက္အကြင္း စီးပြားေရး အရမ္းေကာင္းေနတာေလ။ အေဖဒါကိုဘာလို႔ ေခါင္းမာျပီး ျခံကို အလံုဘဲပိတ္ထား ခ်င္ေနတာလဲ။သူ႔ဟာသူ ဆိုင္လာဖြင့္ၾကတာနဲ႔ ညီမေလးပါသြားမယ္ဆိုတာေတာ့ သမီးလက္မခံဘူး။ အေဖဆံုးမရမယ္။စည္းကမ္းေတာ့ ထုတ္ရ မယ္ေလ။ၿခံမွာသူမ်ားေတြ ဆိုင္လာဖြင့္ၾကလို႔ ဆိုျပီး လူၾကားမွာစိုးလို႕ မေကာင္းေျပာခံရမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး လုပ္လုိ႔မရဘူးေပါ့။စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထိန္းမွလည္း သူ ၀တ္တာစားတာ ေနတာထိုင္တာ အၿမင္တင့္တယ္မွာေပါ႔ အေဖရယ္။အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြလဲ ခနခနခြပ္ၾကလို႔ ေသေသကုန္တာကို ေဘးက ေကာက္ေကာက္ၿပီး ခ်က္မစားေစနဲ႔ဦး အေဖ။အဲဒါေလးကို သတိထားေပးပါဦးေနာ္။သူတို႔က ေသကုန္ၾကရင္ စားဖို႔ပဲ အလစ္ေခ်ာင္းေန ၾကတာေလ။

အေဖရယ္ သမီးခုေနတဲ့ ႏိုင္ငံေပါက္စကေလးက အခ်ိန္ျပည့္ မူေတြေျပာင္းေနတာ၊ သူတို႕ႏိုင္ငံသား ဦးစားေပးရမယ္။နိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့မယ္နဲ႔ ခနခနေၾကညာျပီဆိုရင္ သမီးတို႔မွာ ပံုမွန္ လုပ္တာထက္ကို ပိုၾကိဳးစားၿပီး ၾကိဳးၾကိဳးႏြံႏြံလုပ္ၾကရတယ္အေဖ။ “ဟုတ္ကဲ့” တစ္ခြန္းကလြဲျပီး အပိုမေျပာဘဲ သည္းခံျခင္းနဲ႔ပဲ မ်ိဳသိပ္ရတယ္။အိမ္ပိုင္ဖို႕ အေၾကြးနဲ႔ တရစ္ခ်င္း၀ယ္မွရတဲ့လူေတြ၊ ေၿမပိုင္ယာပိုင္နဲ႔ေတာင္ မေနႏိုင္တဲ့လူေတြက သမီးတို႔ကို အျမဲေၿခရာတိုင္းတယ္ အေဖရယ္။“ဒီေလာက္လစာပဲ လစာေပးမယ္ ၊ဘယ္အခ်ိန္အထိ လုပ္ရမယ္”ဆိုလည္း ဘာမွဆင္ေျခဆင္လက္ ေပးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူးေလ။

သမီး ညည္းျပတာ မဟုတ္ပါဘူးအေဖ။သမီးဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။သမီးမွာ ခြန္အား ညဏ္အား ရွိပါတယ္။က်န္းမာ သန္စြမ္းပါတယ္။လုပ္ႏိုင္ ပါတယ္။ဒါေပမယ့္အေဖရယ္ ကိုယ့္ေၿမကိုယ့္ေရမွာေနျပီး မိသားစုအတူ လက္ဆံုစားရမယ့္ထမင္း၀ိုင္းကို အျမဲေမွ်ာ္လင့္မိတာပါ။အေဖ က်န္းမာေန ပါေသးတယ္။ အေဖမွာ ခြန္အားေတြရွိေနပါေသးတယ္။အေဖပဲ သမီးတို႔အိမ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေဖမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ေတာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြနဲ႔ အၾကံညဏ္ေတြေပးပါအေဖ။ ကိုယ့္ေၿမကိုယ့္ေရမွာ စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ေအာင္ သမီးကို ျပန္ၾကည့္ေပးပါ အေဖ။သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳမေသြးခ်င္ေတာ့ဘူး အေဖရယ္။

ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုျပန္လာခြင့္ၿပဳပါအေဖ။ၿပန္လာႏိုင္ေအာင္ အခြင့္အေရးေတြေပးပါ။သမီး ျပန္လွည့္ၾကည့္ရတဲ့ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကို လက္မတြန္႔ပဲ ၀င္စားႏိုင္ေအာင္ ခြန္အားေတြေပးပါဦး အေဖရယ္။ “ငါ့သားသမီးေတြကို မထိနဲ႔၊ မီးပြင္႔သြားမယ္”ဆိုတဲ့ အားအင္ေတြမာနေတြ ၿပေပးပါဦးအေဖ။တန္ဖိုးရွိတဲ့ ၿခံေျမကို ဦးေႏွာက္ရွိရွိ အက်ိဴးရွိရွိ ထိထိမိမိအသံုးခ်ႏိုင္ရင္ သမီးတို႔တစ္ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဂုတ္ေသြးစုတ္ခံျပီး မေနရေတာ့ဘူး။အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ မေနရေတာ့ဘူးအေဖ။သမီးတို႔မိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၿပန္ဆံုပါရေစေတာ့။ကိုယ္ႏိုင္ငံ ကိုယ္ေရေျမကို ေခါင္းေမာ့ၿပီး ျပန္လာခ်င္ လွပါျပီ။အေဖက အင္တာနက္မသံုးတတ္ေတာ့ ဒီစာကိုဘယ္ေလာက္ၾကာမွ ေရာက္သလဲဆိုတာ ဒီတစ္ခါ သမီးဖုန္းဆက္ရင္ ၾကားေအာင္ -လို႔ ေအာ္ေပးပါဦးေနာ္ အေဖ။

ဒါပါပဲ အေဖရယ္..
လြမ္းေနတဲ့သမီး မဒိုးကန္
၂:၃၁၊ အဂၤါေန႔