Monday, November 28, 2011

တစ္ေၾကာင္းေရး နွစ္ေၾကာင္းၿခစ္

ဒီကေန႔ အလုပ္ထဲမွာ အတူတူအလုပ္ လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ေသဆံုးၿခင္းကို မင္း ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မလဲ” ဆိုၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ဆိုင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးလာတယ္။

“ငါ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး..။ငါဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာေတာ့ ေသဆံုးၿခင္းဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ -ေနရာတစ္ခုကေန ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေနာက္ေနရာတစ္ခုကို ေရႊ႔တာ..အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ့ From unknown to another unknown ဆိုၿပီး ငါဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္.. ဘာၿဖစ္လို႔လဲ မင္းေသေတာ့မလို႔လား..ေဟ့ေကာင္”ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဟာ..ဒီေကာင္ကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္.. ခုတစ္ေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတာေတြ၊ သူမ်ားသတ္လို႔ -ေသတာေတြ နည္းနည္း ေဟာ့ၿဖစ္ေနလို႔ပါကြာ..ညက သတင္းထဲမွာလည္း ငါၾကိဳက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဂယ္ရီစပိဒ္ဆိုတဲ့ ေ၀လ္းလက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားၾကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားတဲ့သတင္း ပါလာ တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေမးၾကည့္တာ”..တဲ့။

“အင္း..လာၿခင္းမေကာင္းခဲ့လို႔ ၿပန္ၿခင္းမေကာင္းတဲ့သေဘာပဲပါ့ကြာ၊ေနာက္တစ္ခုက မင္းတု႔ိငါတို႔ ၿပန္လည္ ၿပင္ဆင္လို႔မရတဲ့ ငါတို႔ရဲ့ ရွင္သန္ၿခင္း ဖိုင္တြဲၾကီးထဲက ဇာတ္သိမ္းခန္း တစ္ခုေပါ့ကြာ”လို႔ဆိုေတာ့ သူက ၿပံဳးတယ္..။

“ဟဟဟ..မင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာၿပီပဲ..ဟုတ္တယ္ကြ..၊ၿပင္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့အရာကို ၿပင္ဆင္ေန ၾကလို႔ ငါတို႔ေတြ တစ္ေန႔တၿခား မြန္းက်ပ္လာၾကတာၿဖစ္မယ္..” တဲ့..သူက ဆက္ေၿပာေသးတယ္..။

“မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ..ငါတို႔ေတြ အသက္ရွင္ရဖို႔ ရုန္းကန္ရတာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုၿပီးလြယ္ကူ လာတယ္လို႔ မင္းထင္လား.. စိတ္ပ်က္စရာ ေလာကၾကီးကြာ..တစ္ေန႔ ပိုၿပီးလ်င္ၿမန္လာတာနဲ႔ တစ္ေန႔ ပိုၿပီး ေနွးကြးဖို႔ နီးလာတယ္။တစ္ေန႔ ပိုနုပ်ိဳလာတာနဲ႔ တစ္ေန႔ ပိုၿပီးအိုလာတာပဲေလ..ဘယ္ေနရာမွာ အသက္ ရွင္ရွင္ အတူတူပါပဲကြာ” ဆိုၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို အားရပါးရ ရႈိက္တယ္။

“.ဆက္ပါအံုး..မင္း ဒိုင္ယာေလာ့ေတြ..”

“ဒါ ဒိုင္ယာေလာ့ မဟုတ္ဘူးကြ..မင္းတို႔ ငါတို႔ ေန႔တိုင္း သြားရင္းလာရင္း ၾကံဳေနရတာေတြပဲ...တစ္ခုခု အဆင္ေၿပေနရင္ တစ္ခုခုကေတာ့ ဆုတ္ယုတ္လာတာပဲေလ..အခု မင္းတို႔ ငါတို႔ နိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ ငါတို႔ ေရႊၿပည္ၾကီးက လူေတြ ဆိုပါစို႔..

သူတို႔ေတြ ထမင္းမငတ္ေပမဲ့ ဟင္းငတ္ေနၾကတယ္။သူတို႔ေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း မငတ္ေပမဲ့ ပညာငတ္ေနၾကတယ္၊သူတို႔ေတြ ေလ မငတ္ေပမဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ ငတ္ေနၾက တယ္။မင္းတို႔ ငါတို႔ကေရာ ဘာထူးလဲ..ဒီမွာ ရုန္းကန္ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ.ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ေတြလည္း အခုထိ လူသားဆန္တဲ့ အၿပဳအမူေတြ ငတ္ေနၾကတာပဲေလ..အဲဒီလို လိုတာမရ ရတာမလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေ ၾကာင့္ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္းမွာ ေသဆံုးခြင့္တန္ဖိုးေတြ တစ္ေန႔ တစ္ၿခား ေလ်ာ့က်လာတယ္ကြ..။အဲဒါေၾကာင့္ ရွင္သန္ဖို႔ထက္ ေသဆံုးဖို႔ကို လူေတြ ေရြးခ်ယ္ လာၾကတာ ၿဖစ္မယ္..ငါကေတာ့ အဲလိုပဲေတြးမိတယ္..”ဆိုၿပီး တရွည္းတေ၀းၾကီး ေၿပာၿပီး သူ႔အလုပ္ရွိရာကို ၿပန္သြားတယ္။

“ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေသဆံုးခြင့္ေတြ ေစ်းသက္သာလာတယ္တဲ့လား..ဟူးးးး ”..

အဲဒီအေတြးက အခု စာၾကည့္စားပြဲထိုင္ၿပီး အသိေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္တဲ့အထိ ေခါင္းထဲက မထြက္ ဘူး။တကယ္လို႔ ငါ့ရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္က သိပ္ကို တန္ဖိုးၾကီးေနၿပီဆိုရင္ေရာ...ငါဘာလုပ္မိမလဲ..တန္ဖိုးေလ်ာ့ က်လာတဲ့ ေသဆံုးခြင့္ကိုမ်ား ငါ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ေရြးေနမလားပဲ”ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၿပန္ေမးၾကည့္တဲ့ခဏေတာ့ “ငါ..အဲလိုလူ မဟုတ္ပါဘူး.” ဆိုတာထက္ “မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး”ဆိုတဲ့ ခပ္ရဲ့ရဲ့ အေၿဖပဲ ရလိုက္တယ္..။ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္....။

 လူေတြကေတာ့ ေသဆံုးေနၾကတာပါပဲ..။မဆီမဆိုင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးက ထေအာ္တယ္..
“Men may come and men may go, but i go on 4ever”တဲ့..။


ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ငါတို႔ေတြ အားလံုးရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္တန္ဖိုးေတြ ေလ်ာ့က်လာနိုင္ေကာင္းပါရဲ့.. ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိတဲ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့....

ေလးစားစြာၿဖင့္
ကိုရင္
02:54(GMT)

18 comments:

မအိမ္သူ said...

အမွန္ေတာ့လည္း ရွင္သန္ျခင္းေကာ ေသဆံုးျခင္းေကာ ကိုယ္ေတြပိုင္တာမွမဟုတ္ပဲေလ... ရွင္ေနေသးတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္ေလးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါပဲ... ပို႔စ္ေလးေကာင္းတယ္ကိုရင္.. အေတြးေတြရသြားလို႔ ဆက္ေတြးလိုက္အံုးမယ္ေနာ့.. း)

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ဆုိရုိးစကားတစ္ခု ၾကားဖူးတယ္။ "ၿပဳံးေနတုန္း ခြဲရတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္"တဲ့။

အမ်ားတကာရ့ဲ အၿပံဳးေတြကို ၾကည္ၾကည္သာသာရေနတုန္း ေသဆုံးသြားရေတာ့ ပုိၿပီး တန္ဖုိးတက္သြားတာေပါ့။
ဥပမာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိၾကည့္။ သူသာ အသက္မေသဘဲ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခုေလာက္ နာမည္ေကာင္း ရခ်င္မွ ရမွာ။
ဒါဟာလဲ ေသဆုံးျခင္း အႏုပညာတစ္ခုပါဘဲ။

ကုိရင္... သိပ္ၿပီး စဥ္းစားေတြးေခၚမေနနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ဆံပင္ေတြ က်ဲတဲတဲျဖစ္လာလုိ႔ မဒုိးပ်ိဳက အဘုိးအိုဆုိၿပီး လာက်ီစယ္ေနမွ ဒြတ္ခ။ း))

ခင္မင္လွ်က္
တဂ်င္းမီးးးး

AH said...

တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လူေသေပမယ့္လည္း နာမည္က က်န္ရစ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း လူမေသခင္ကထည္းက နာမည္က ေသေနျပီးေနျပီ။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ခုခု တိုးတက္လာေတာ့လည္း တစ္ခုခုကေတာ့ ဆုတ္ယုတ္လာတာေပါ့ ကိုရင္ေရ.....

ခင္မင္စြာျဖင့္
AH

sosegado said...

ေသဖုိ႔ေမြးလာၾကတာပါပဲ၊
စမ္းေခ်ာင္းေလးလည္း အျမဲမဟုတ္ပါဘူး၊

Cameron said...

တန္ဖိုးရွိတဲ႔ပို႔စ္ေလးပဲ ကိုရင္...။

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

အရမ္းေကာင္းပါတယ္
တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီလမ္းကို အားလံုးသြားၾကရမွာပ့ပဲေလ

8Yar said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ တင္ျပပုံေလးေရာ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ ေသျခင္းဟာ ရွင္ျခင္းနဲ႕တြဲေနတာဆိုေတာ့ ေသျပီးရင္ျပန္ရွင္ ရအံုးမွာေပါ့ အစ္ကိုရင္ရယ္။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ကုိရင္ေတာ္ေတာ္ျမင္႔လာတယ္ဘယ္နဲ႔
ဆင္ေပၚတက္ေရးတာလား..ကြိကြိ
လူကေတာ႔ေသရမွာပါပဲေနာ္
နာမည္ေလးေတာ႔ခ်န္ထားခ်င္တယ္
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ jasmine

kokoseinygn said...

“Men may come and men may go, but i go on 4ever”တဲ့..။
က်ေနာ္လဲ ဒီကဗ်ာကိုအႀကိဳက္ဆံုးပါဗ်ာ....
ဒီေန႔စာပိုဒ္ေလးက တကယ္ေကာင္းတယ္...
ကိုရင္နဲ႔ ညီမ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ႀကပါေစ။

Han Kyi said...

စိတ္ေလွ်ာ့စမ္းပါ ကိုရင္ရယ္...အေတြးေလွ်ာ့ အလုပ္ပိုလုပ္လိုက္...ထိုင္ေတြးေနရင္ေတာ့ စိတ္ညစ္တာပဲ အဖတ္တင္မယ္...အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ႏြားပိန္ကန္ပါလိမ့္မယ္...ေနဖို႔အခ်ိန္ရွိေသးရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းေနၿပီး ေသဖို႔အခ်ိန္က်ရင္လည္း ေနာက္ဆံမငင္ဘဲ ေသၾကတာေပါ့...ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးက ျမင့္ခ်င္သေလာက္ျမင့္ပါေစေလ...ေသျခင္းကိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ မေရြးဘူးဗ်ဳိ႕...အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းသည္ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု လက္ခံယံုၾကည္ပါဆိုတဲ့ ေမာင္လွမ်ဳိး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ) ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ကို သေဘာက်လြန္းလို႔...

ညီရဲသစ္ said...

အင္း... ေလ်ာ့က်လာႏုိင္ေကာင္းပါရဲ ့ကိုရင္ရယ္...
ကိုရင့္အယူအဆေလး သေဘာက်တယ္ဗ်ာ...
ဒါေပမယ့္ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေသဆံုးျခင္းကေတာ့ ေစ်းေပါလြန္းပါတယ္ဗ်ာ...
တကယ္ႏွေျမာဖို ့ေကာင္းတယ္...

...အလင္းစက္မ်ား said...

ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေသဆံုးခြင့္ေတြ ေစ်းသက္သာလာတယ္တဲ့လား. ခုတစ္ေလာ နည္းနည္း ဒီ၀င္ ခ်င္ေနလို ့ ေတြးမိတာေလး ေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြေပါ့ ကိုရင္ေရ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

ေတြးစရာရသြားတယ္....၊အေတြးေတြကုိ ပို႕စ္အျဖစ္ခ်ေရး
ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ....

Anonymous said...

ကိုရင္ေတာ့ ဆရာခ်က္ဆီက ကူးလာတာေနမွာယယလိုက္မမွီဘူးဗ်ာ..သားတို ့က ကေလးပဲဟားးးမိုး၇ြာရင္မိုးေရခ်ိဳးမယ္...ေမမလာရင္ ႏို ့စိုမယ္..ေဖေဖလာရင္ ထန္းသီးခြဲစားမယ္...တိန္..(အညာသား ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို ့ဘက္ကထန္းပင္ပဲေပါလို ့)

အလင္းသစ္ said...

ေရႊေယာက္ဖေရ.. ေက်ာေတာင္ခ်မ္းသြားသဗ်။။
ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတယ္ဆိုတာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ လိုဘေတြ အေတာမသတ္ႏိုင္ျခင္းနဲ႕ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တယ္လို႕ ထင္တာပါပဲ။။
ဘာပဲေျပာေျပာ.. ဒီတေလာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတာေတြ တအားၾကားၾကားေနရတာ စိတ္မသက္သာဘူးဗ်ာ။။။
ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြမ်ားမ်ား ေသေတာ့ မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်ာ။။ ကိုယ့္အလွည့္ဆိုတာ မၾကံဳလာေသးသေရြ႕ထိေပါ့။။။

San San Htun said...

"Men may come and men may go, but i go on 4ever” ဆယ္တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာခ်ိန္မွာ စာရြတ္ရတိုင္း အဲဒီအပိုဒ္ေရာက္ရင္ ဆိုရတာ အလိုက္ေလးေကာင္းလို ့ အသံၿပဲနဲ ့ ၾကံ ုးေအာ္ၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္..အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိ ုးစားၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါပဲ..ဘယ္အခ်ိန္ေသမွာ ဘယ္သူသိတာ မွတ္လို ့..

အမ္တီအန္ said...

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားေတာင္ ဒီလမ္းကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ရပ္တည္ရွင္သန္ေနခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ တုန္းတိုက္တိုက္က်ားကိုက္ကိုက္ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဘ၀ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈေတြက ဘ၀ကို ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔အတူ ျပန္အေရာင္ေတာက္ပေစတယ္..လို႔ ဖတ္ဘူးတာပဲ။

Thameesan said...

ေၾသာ္..
အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ..
သတၱ၀ါေတြ.က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

...........:P

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...