တစ္ေၾကာင္းေရး နွစ္ေၾကာင္းၿခစ္

ဒီကေန႔ အလုပ္ထဲမွာ အတူတူအလုပ္ လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ေသဆံုးၿခင္းကို မင္း ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မလဲ” ဆိုၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ဆိုင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ခပ္တည္တည္ ေမးလာတယ္။

“ငါ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး..။ငါဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာေတာ့ ေသဆံုးၿခင္းဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ -ေနရာတစ္ခုကေန ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေနာက္ေနရာတစ္ခုကို ေရႊ႔တာ..အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ့ From unknown to another unknown ဆိုၿပီး ငါဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္.. ဘာၿဖစ္လို႔လဲ မင္းေသေတာ့မလို႔လား..ေဟ့ေကာင္”ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဟာ..ဒီေကာင္ကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္.. ခုတစ္ေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတာေတြ၊ သူမ်ားသတ္လို႔ -ေသတာေတြ နည္းနည္း ေဟာ့ၿဖစ္ေနလို႔ပါကြာ..ညက သတင္းထဲမွာလည္း ငါၾကိဳက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဂယ္ရီစပိဒ္ဆိုတဲ့ ေ၀လ္းလက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားၾကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားတဲ့သတင္း ပါလာ တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေမးၾကည့္တာ”..တဲ့။

“အင္း..လာၿခင္းမေကာင္းခဲ့လို႔ ၿပန္ၿခင္းမေကာင္းတဲ့သေဘာပဲပါ့ကြာ၊ေနာက္တစ္ခုက မင္းတု႔ိငါတို႔ ၿပန္လည္ ၿပင္ဆင္လို႔မရတဲ့ ငါတို႔ရဲ့ ရွင္သန္ၿခင္း ဖိုင္တြဲၾကီးထဲက ဇာတ္သိမ္းခန္း တစ္ခုေပါ့ကြာ”လို႔ဆိုေတာ့ သူက ၿပံဳးတယ္..။

“ဟဟဟ..မင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာၿပီပဲ..ဟုတ္တယ္ကြ..၊ၿပင္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့အရာကို ၿပင္ဆင္ေန ၾကလို႔ ငါတို႔ေတြ တစ္ေန႔တၿခား မြန္းက်ပ္လာၾကတာၿဖစ္မယ္..” တဲ့..သူက ဆက္ေၿပာေသးတယ္..။

“မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ..ငါတို႔ေတြ အသက္ရွင္ရဖို႔ ရုန္းကန္ရတာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုၿပီးလြယ္ကူ လာတယ္လို႔ မင္းထင္လား.. စိတ္ပ်က္စရာ ေလာကၾကီးကြာ..တစ္ေန႔ ပိုၿပီးလ်င္ၿမန္လာတာနဲ႔ တစ္ေန႔ ပိုၿပီး ေနွးကြးဖို႔ နီးလာတယ္။တစ္ေန႔ ပိုနုပ်ိဳလာတာနဲ႔ တစ္ေန႔ ပိုၿပီးအိုလာတာပဲေလ..ဘယ္ေနရာမွာ အသက္ ရွင္ရွင္ အတူတူပါပဲကြာ” ဆိုၿပီး ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို အားရပါးရ ရႈိက္တယ္။

“.ဆက္ပါအံုး..မင္း ဒိုင္ယာေလာ့ေတြ..”

“ဒါ ဒိုင္ယာေလာ့ မဟုတ္ဘူးကြ..မင္းတို႔ ငါတို႔ ေန႔တိုင္း သြားရင္းလာရင္း ၾကံဳေနရတာေတြပဲ...တစ္ခုခု အဆင္ေၿပေနရင္ တစ္ခုခုကေတာ့ ဆုတ္ယုတ္လာတာပဲေလ..အခု မင္းတို႔ ငါတို႔ နိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ ငါတို႔ ေရႊၿပည္ၾကီးက လူေတြ ဆိုပါစို႔..

သူတို႔ေတြ ထမင္းမငတ္ေပမဲ့ ဟင္းငတ္ေနၾကတယ္။သူတို႔ေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း မငတ္ေပမဲ့ ပညာငတ္ေနၾကတယ္၊သူတို႔ေတြ ေလ မငတ္ေပမဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ ငတ္ေနၾက တယ္။မင္းတို႔ ငါတို႔ကေရာ ဘာထူးလဲ..ဒီမွာ ရုန္းကန္ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ.ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ေတြလည္း အခုထိ လူသားဆန္တဲ့ အၿပဳအမူေတြ ငတ္ေနၾကတာပဲေလ..အဲဒီလို လိုတာမရ ရတာမလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေ ၾကာင့္ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္းမွာ ေသဆံုးခြင့္တန္ဖိုးေတြ တစ္ေန႔ တစ္ၿခား ေလ်ာ့က်လာတယ္ကြ..။အဲဒါေၾကာင့္ ရွင္သန္ဖို႔ထက္ ေသဆံုးဖို႔ကို လူေတြ ေရြးခ်ယ္ လာၾကတာ ၿဖစ္မယ္..ငါကေတာ့ အဲလိုပဲေတြးမိတယ္..”ဆိုၿပီး တရွည္းတေ၀းၾကီး ေၿပာၿပီး သူ႔အလုပ္ရွိရာကို ၿပန္သြားတယ္။

“ရွင္သန္ခြင့္ေတြ ေစ်းၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေသဆံုးခြင့္ေတြ ေစ်းသက္သာလာတယ္တဲ့လား..ဟူးးးး ”..

အဲဒီအေတြးက အခု စာၾကည့္စားပြဲထိုင္ၿပီး အသိေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္တဲ့အထိ ေခါင္းထဲက မထြက္ ဘူး။တကယ္လို႔ ငါ့ရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္က သိပ္ကို တန္ဖိုးၾကီးေနၿပီဆိုရင္ေရာ...ငါဘာလုပ္မိမလဲ..တန္ဖိုးေလ်ာ့ က်လာတဲ့ ေသဆံုးခြင့္ကိုမ်ား ငါ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ေရြးေနမလားပဲ”ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၿပန္ေမးၾကည့္တဲ့ခဏေတာ့ “ငါ..အဲလိုလူ မဟုတ္ပါဘူး.” ဆိုတာထက္ “မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး”ဆိုတဲ့ ခပ္ရဲ့ရဲ့ အေၿဖပဲ ရလိုက္တယ္..။ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္....။

 လူေတြကေတာ့ ေသဆံုးေနၾကတာပါပဲ..။မဆီမဆိုင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးက ထေအာ္တယ္..
“Men may come and men may go, but i go on 4ever”တဲ့..။


ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ငါတို႔ေတြ အားလံုးရဲ့ ရွင္သန္ခြင့္တန္ဖိုးေတြ ေလ်ာ့က်လာနိုင္ေကာင္းပါရဲ့.. ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိတဲ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့....

ေလးစားစြာၿဖင့္

ကိုရင္

02:54(GMT)