Wednesday, June 20, 2012

ပံုရိပ္တို႕၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္မ်ား (1929-2012 )



၂၀၁၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္း .

ေရခ်ိဴးေနတာၾကာလို႕ အိမ္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရင္းက သြားၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေရစည္ေဘးမွာထိုင္ခ်လို႕ ..အဖိုးျမန္ျမန္ခ်ိဴးေလဆိုေတာ႕ အသံမထြက္လို႕ ေျပးၾကည္႕မိေတာ႕ ေရစိုပုဆိုးကိုကိုင္လွ်က္သား တိုင္ကီကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္လက္တစ္ဖက္ကဆုပ္ထားလို႕ ..

ဘာျဖစ္တာလဲဆိုျပီး ေျပးထူေတာ႕ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး ။ အိမ္မွာလဲဘယ္သူမွရွိ.။ အိမ္အသစ္ကိုေရာက္ခါစ ။ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္နဲ႕ . က်ေနာ္ကျပန္လာကာစ . အသားကမက်ေသး. ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလွမ္းအကူ အညီေတာင္;ေတာ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္အိမ္က အန္တီေတြ ျခံထဲကိုေသာ႕ဖြင္႕၀င္လာျပီး လာကူတယ္ ။ 

အဖိုးကိုအိပ္ယာထဲမိန္းမသံုးေယာက္ဆြဲတင္တာမနုိင္လို႕ မနည္းတင္ျပီး ေရစို၀တ္ေတြလဲခ်ျပစ္ရတယ္ ။ ေဘးအိမ္ကအန္တီေျပာတာက ေလျဖတ္တာတဲ႕ ။စကားေတြကဗလံုးဗေထြးနဲ႕ ။ ၀ူး၀ါး၀ူး၀ါး ။ သြားေရေတြက်ျပီး မ်က္ျဖဴလန္ေနတယ္ ။ ေၾကာက္လိုက္တာ တုန္ေနတာဘဲ ။ဘာလုပ္ရမွန္းလဲမသိ။ အေဖနဲ႕အေမလဲမရွိ။ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကဦးေလးၾကီးေတြက လာျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးတယ္ ။ေလျဖန္းတဲ႕ဘက္ကိုေဆးအပူေတြလိမ္းေပး အနွိပ္သည္ သြားေခၚျပီး လုပ္ေပးၾကတယ္ ။ အေမျပန္လာေတာ႕မွ ေဆးထိုး ပုလင္းၾကီးခ်ိတ္ျပီး သံုးရက္ ၃ ည က်ေနာ္တို႕ သားအမိ မအိပ္ဘဲအဖိုးကိုေစာင္႕ၾကရတယ္ ။ ၅ ရက္မရွိတရွိေလးမွာဘဲအဖိုးထိုင္ႏိုင္ထႏိုင္ျပီ ။   ေဆးေကာင္းေတြသံုး တာရယ္ မိသားစုေတြ၀ိုင္းဂရုစိုက္တာရယ္ေၾကာင္႕ အဖိုးခ်က္ျခင္းျပန္နာလံထူလာ ခဲ႕တယ္ ။ ဒါေပမယ္႕ စကားေျပာတာေတာ႕ဗလံုးဗေထြးရွိေနျပီး ညာဘက္လက္ကေလးကေတာ႕ သိပ္မသန္ခ်င္ သလိုျဖစ္သြားတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႕ေလ႕က်င္႕ခန္းလုပ္ေပး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျပန္သက္သာေကာင္းလာခဲ႕တယ္ ။ ထမင္းဆိုလဲကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္စားနိုင္လာတယ္။ ထမင္းနဲ႕ဟင္းကိုေသခ်ာနယ္ဖပ္ျပီး ဇြန္းေလးတပ္လို႕ စားပြဲေလးနဲ႕ ခ်ေပးလိုက္ရင္ ထိုင္စားႏိုင္တဲ႕အဆင္႕ေရာက္သြားတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအပရယ္ေႏွာင္းပိုင္း

မလႊဲသာလို႕ စကာၤပူကိုျပန္လာရေပမယ္႕ တစ္ပတ္တစ္ခါ တခါတေလ ႏွစ္ခါ ဆက္ျဖစ္တယ္ . ေအပရယ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျခအေနအဲေလာက္မဆိုး ရြားေပမယ္႕ ေႏြမွာ ေလျဖတ္ေန တဲ႕သူအဖို႕ေတာ္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္ထင္ပါရဲ႕ ။ အစားအေသာက္ပ်က္လို႕ မၾကာခန ေဆးသြင္းရ တာၾကားလာရတယ္ ။ ၀မ္းလဲမၾကာခနသြားတတ္ေတာ႕ တျခားအစားအစာလဲမေကၽြးရဲဘူး . သြားလဲသိပ္မေကာင္းေတာ႕လို႕ အမာလဲမ၀ါးႏိုင္ေတာ႕ ေဆးကိုဘဲအားျပဴလာရတယ္ .။
ေနသာမေကာင္းတာ သမီးလုပ္တဲ႕သူကို စိတ္ပူတယ္ သားမက္ ျပန္အလာေနာက္က်ရင္စိတ္ပူတယ္ . ေျမးအေ၀းမွာေရာက္ေနတာကိုလွမ္းစိတ္ပူတယ္။ အေမေစ်းသြားလို႕ ေမွာင္လာရင္ စိတ္ပူျပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ျခံ၀ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည္႕ေနတတ္တယ္။ အေဖျပန္တာေမွာင္တဲ႕ေန႕ေတြဆို စိတ္ပူလို႕ မ်က္ရည္ေတြက်လို႕ ။  အိမ္ေရွ႕ပူရင္အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာဆိုသလိုဘဲ တခါတေလ အေဖနဲအေမ လင္မယားေတြထံုးစံအတုိင္း စိတ္ဆိုးရင္ သူစိတ္ညစ္ေနတယ္တယ္ ။
အေမကေတာ႕အဖိုးကိုသိပ္အားမရဘူးဒီႏွစ္ကုန္ပါ႔မလားလိုဖုန္းဆက္တိုင္းေျပာတယ္.
က်ေနာ္ဖုန္းဆက္တိုင္းအဖိုးနဲ႕ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဖုန္းထဲမွာ အသံမပီမသ မသဲမကြဲနဲ႕ ျပန္ေျဖျပီး ၀မ္းနည္းလို႕ ငိုေနတတ္တယ္ . က်ေနာ္က အဖိုးဂရုစိုက္ေနာ္ .အဖိုးေနေကာင္းမွ သမီးေရွ႕မွာအလုပ္လုပ္နိုင္မွာ . မိသားစုအတြက္သမီးသြားေနတာေနာ္ .မစားခ်င္လဲစားရမယ္ စားခ်င္လဲစားရမယ္ေနာ္လို႕ ေျပာရင္ ..အင္းအင္းဆိုတဲ႕အသံက မပီမသ ။ ဖုန္းထဲမွာ အေဖရယ္ ..ဘာလို႕ငိုေနတာတုန္းလို႕ လွမ္းေျပာေနတဲ႕အေမ႕အသံကိုအတိုင္းသားၾကားေနရတဲ႕က်ေနာ္ကရင္ကြဲေနေလရဲ႕ ။ 

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ

တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဘယ္ရက္ပိတ္မယ္မွန္းေသခ်ာမေျပာလို႕ လက္မွတ္၀ယ္မရလိုက္တာနဲ႕ အိမ္မျပန္လိုက္ရေတာ႕ဖုန္းခနခနဆက္ျဖစ္တယ္ ။ အဖိုးကိုသိပ္အားမရဘူး ဒီႏွစ္ေတာင္ကုန္ပါ႔မလားလို႕ ဖုန္းဆက္တိုင္းအေမေျပာေနေတာ႕ စိတ္ကမခ်မ္းသာဘူး။ မိသားစုေလးလက္ခ်ိဴးေရလို႕ရတဲ႕ဘ၀မွာ အတၱၾကီးသူပီပီ ဘယ္သူ႕ကိုမွထြက္မသြားေစခ်င္ေနတာ ။ သူေဌးကိုခြင္႕တိုင္ေတာ႕ ၃ လေလာက္ၾကိဳေျပာ ရတယ္ ။ ပိတ္ရက္နဲ႕ဆက္ျပီးျပန္ပါလို႕ဆိုလို႕  . ေအပရယ္ျပန္ဖို႕စီစဥ္ျဖစ္တယ္ ။ခြင္႕က ၅ ရက္ထဲ။

၂၀၁၂ ေအပရယ္

၄ ရက္ေန႕ က်ေနာ္ျပန္ျဖစ္တယ္ .စကာၤပူကို  ျပန္လာျပီးတႏွစ္တိတိျပည္႕တဲ႕ေန႕ေပါ႔ ။  ရာသီဥတုပူမွန္းသိေပမယ္႕ မိသားစုကိုေတြ႕ခ်င္လုိ႕အဖိုးကိုေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႕ေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး ။ အေဖလာၾကိဳေနတယ္ ။ လွမ္းၾကည္႕လိုက္ေတာ႕အေဖေတာ္ေတာ္အိုသြားပါလားလို႕ခံစားလိုက္ရျပီး အေပါက္၀အထြက္မွာ အေမ႕ကိုျမင္ေတာ႕ဆံပင္ေတြတိုျပီး အသားေတြလဲညိဴသြားတယ္ .လူမမာနဲ႕ပင္ပန္းတယ္ထင္ပါရဲ႕ ။ ပိန္လဲပိန္သြားတယ္ ။ ေႏြပူပူေလပူပူ မွာ က်ေနာ္ စိတ္ေတြအိမ္ကိုအေျပးအလႊား ျပန္ေနတယ္ ။ 
အိမ္ေရာက္ေတာ႕ အဘိုးေရလို႕ ေအာ္ေခၚျပီးတက္သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ . အင္အားခ်ိနဲ႕နဲ႕ နဲ႕အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။ ပစၥည္းခ်သံ စကားေျပာသံေတြၾကားလို႕ထင္ပါရဲ႕ အိပ္ေနရာကေနထထိုင္တယ္ ။ ျမင္းေခါင္းစြပ္က်ယ္အျဖဴေလးနဲ႕ ေခၽြးေတြကိုရႊဲလို႕ ။ 

အဘိုးေရ သမီးျပန္လာျပီလို႔ အနားသြားထိုင္ႏႈတ္ဆက္ေတာ႕  ျပံဳးျပံဳးနဲ  ေခါင္းညိမ္႕တယ္ ။ သမီးမုန္႕ေတြပါလာတယ္သိလား ။ .အဖိုးစားဖို႕ေနာ္ ဆိုေတာ႕ အင္းအင္းတဲ႕ ။ 
၅ ရက္မွာ အျပင္ထြက္ေျပးလႊားရတာတမ်ိဴးနဲ႕ မိသားစုကိုမနည္းအခ်ိန္ေပးရတယ္ ။ ဒါေတာင္အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ႕ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကသူတို႕ဆီလာမေတြ႕လို႕ စိတ္ကြက္ၾကေသးတယ္။ ေရွ႕သံုးရက္မွာအေဖရယ္ အေမရယ္နဲ႕ဘုရားတက္ .ခ်ိန္ေပးျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္က အေျပးအလႊားေစ်း၀ယ္ရေသးတယ္ ။ ပူလြန္းေတာ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေမာျပီးႏုန္းေနတာ ။ 
ေရႊတိဂံုပို႕ေပးမယ္ဆိုျပီး အရမ္းပူတာနဲ႕ က်ေနာ္မပို႕ခဲ႕လိုက္ရဘူးေလ။ 

အသက္ၾကီးတဲ႕လူၾကီးဆိုရင္ေတာ႕ေျပာမေနနဲ႕ေတာ႕ ။ ရန္ကုန္ေႏြရယ္အျငိဳးၾကီးလြန္းတယ္။ 
က်န္တဲ႕ႏွစ္ရက္ကို အဖိုးကိုအခ်ိန္ေပး ျပီးေရမိုးခ်ိဴးေပး ဘာေလးမ်ားစားခ်င္မလဲလို႕ ဟိုစမ္းစမ္းဒီစမ္းစမ္းေကၽြးၾကည္႕ေတာ႕လဲ တည္႕တာက်ေတာ႕၀ါးမရ . စပ်စ္သီးစားျပီးေတာင္၀မ္းသြားေနတတ္လို႕ စိတ္ထင္တိုင္းလဲမေကၽြးရဲ ။ . မုန္႕ဟင္းခါးေတာ႕စားရွာတယ္ ။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေကၽြးခ်င္တာလဲေကၽြးမရ။ အဲဒါဘဲ . မစားႏိုင္ခါမွ ဘာမွလုပ္မရေတာ႕ဘူးဆိုတာ ။ ဒါေတာင္အဖိုးကမာတယ္ေျပာရမယ္ . ဇရာကိုတေျဖးေျဖးျမင္ရတာ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး . .

၁၀ ရက္ေန႕ က်ေနာ္ျပန္ေတာ႕ မျပန္ခင္ မိသားစုနဲ႕ဓာတ္ပံုရိုက္ ျဖစ္တယ္ . အဖိုးနဲ႕ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုေတာ႕ အဖိုးအိပ္ေနရာကထလာတယ္ ။ မ်က္ႏွာမွာမေပ်ာ္ရႊင္တဲ႕အရိပ္ေတြ ..
ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္ကရီေအာင္စတယ္ . ျပံဳးလို႕ ..
က်ေနာ္ ကန္ေတာ႕ေတာ႕ ငိုတယ္ . ျပံဳးရင္းေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႕ငိုတယ္  ။

က်ေနာ္လဲငိုတယ္ ..။ သူလဲတစံုတခုကိုခံစားမိေနလိမ္႕မယ္ထင္တယ္ ။ က်ေနာ္ဆုေတာင္းမိပါတယ္ ။ အဖိုးကိုဒီတစ္ခါကန္ေတာ႕တာ ေနာက္ဆံုးမဟုတ္ပါေစနဲ႕လုိ႕ ။ အသံတိတ္ရိႈက္ရင္းမ်က္ရည္က်ေနေပမယ္႕ .ဘယ္လိုမွထိန္းမရလို႕ က်ေနာ္႕ရိႈက္သံကအသံက်ယ္ထြက္လာတယ္. ။ အေမလဲၾကည္႕ရင္းနဲ႕ငိုတယ္ .ညီမ၀မ္းကြဲေလးကေတာ႕ကေလးခ်ီျပီး အေ၀းကိုထြက္သြားတယ္ ။. 
အေဖကဘဲစျပီး က်ေနာ္တို႕ ရဲ႕၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းကို ျပန္ဖို႕ႏိႈးေဆာ္ရင္းအစျဖတ္လိုက္တယ္ ။

က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္ . အဖိုးငိုသံကပိုက်ယ္လာတယ္လို႕ခံစားရတယ္ ..။ အိမ္ေပၚကအဆင္းမွာ အဖိုးရဲ႕ငိုသံကိုက်ေနာ္ပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရတယ္ ။ က်ေနာ္လွည္႕မၾကည္႕ပါရေစနဲ႕ေတာ႕ ..။

၂၀၁၂ ေမလ .

ေမလတစ္လလံုး က်ေနာ္ ၂ ရက္ျခား သံုးရက္ျခား ဒါမွမဟုတ္ ၅ ရက္ေလာက္ေနရင္တခါ ဖုန္းေခၚျဖစ္တယ္ ။ ဖုန္းေခၚတိုင္း အေမရဲ႕ေျဖသံကေတာ႕ အင္းးး ဒီလိုပါပဲ .အေျခအေနကေတာ႕ လို႕ေျဖတယ္ ။  ေမလကုန္ပိုင္းေရာက္ေတာ႕ အဖိုးကဘာေကၽြးေကၽြးမစားေတာ႕ဘူး ။ သူ႕ကိုယ္သူေသခ်င္တယ္ပဲေျပာေနတယ္လို႕ အေမက စိတ္မေကာင္းစိတ္ဆိုးတဲ႕အသံနဲ႕ ေျပာလာလို႕ အေမ႕ကို ေျဖာင္းျဖရေသးတယ္ ။ သူလဲအေဖတစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ႕တာေလ။..အဲလိုေျပာေတာ႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္မယ္ဆိုတာနားလည္ပါတယ္ ။ မိဘဘယ္ေလာက္အသက္ၾကီးၾကီးအားကိုးရာလို႕သေဘာထားတာကိုးး။
ေခ်ာ႕ေကၽြးေနာ္ . သမီးဖုန္းဆက္တယ္ .  အဖိုးေနေကာင္းေအာင္ေနမွအလုပ္ေျဖာင္႕ေျဖာင္႕လုပ္ႏိုင္မွာလို႕ေျပာေပးေနာ္အေမဆိုေတာ႕ . အေမက ေျပာေပးတယ္ ။ ငိုေနသတဲ႕ ။ ဖုန္းထဲမွာ က်ေနာ္ေနမေကာင္းဘူးလို႕ေျဖမိလို႕ .ဒီကေလးမေလးကလဲ က်န္းမာေရးေကာင္းတာလဲမဟုတ္ဘူး .ဘာလုပ္ဖို႕အေ၀းမွာေနေနတာလဲ ျပန္လာသင္႕ျပီလို႕ အဖိုးက လွမ္းေျပာေနတယ္လို႕ အေမကေျပာတယ္ ။ က်ေနာ္လား သိပ္ျပန္လာခ်င္တာေပါ႔အဖိုးရယ္ ...........။

၂၀၁၂ ဇြန္လဆန္းပိုင္း

ဖုန္းဆက္တာေတြစိတ္လာတယ္ . အေမေနေကာင္းရဲ႕လားအေဖေနေကာင္းရဲ႕လား .အဖိုးေနေကာင္းရဲ႕လား ဖုန္းဆက္တိုင္းအရင္ဆံုးေမးတဲ႕ေမးခြန္းရဲ႕ေနာက္မွ အေမ႕ရဲ႕ေျဖသံက သိပ္အားမရလွဘူး ။ အဖိုးက အစားကိုမ၀င္ေတာ႕ဘူး ဆုတ္လာျပီလို႕ ေျပာတယ္ ။ အေမတို႕လဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတယ္တဲ႕ ။
ေနာက္တစ္ရက္ ..အဖိုးလန္းလန္းဆန္းဆန္းဘဲတဲ႕ . ေနေကာင္းတယ္တဲ႕ . အေမ႕ရဲ႕ေျဖသံ

ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႕ည

က်ေနာ္ဖုန္းေခၚေတာ႕ အေမ႕ေျဖသံၾကီးကေလးေလးနဲ႕ ..ေကာင္းပါတယ္ေအ ..လူေတြလဲအရမ္းပင္ပန္းေနလို႕ နည္းနည္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာပါလို႕ေျဖတယ္ အသံကသိပ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းမရွိဘူး ။ က်ေနာ္တစက္ကေလးမွမရိပ္မိဘူး။ ပင္ပန္းလို႕ ကိုယ္လက္မအီမသာျဖစ္လို႕ အသံမေကာင္းတယ္ပဲမွတ္ေနတာ.။ အဖိုးက ဆီး၀မ္းသြားဖို႕ ခံထားတဲ႕ ဂြမ္းထုတ္ေတြကိုဖယ္ျပစ္ . အက်ီေတြခၽြတ္ပစ္တယ္ ..ျပီးေတာ႕သူအနားမွာလာေနပါ ..လာေနပါလို႕ ေခၚေနတယ္တဲ႕ ။ 
အေမကေတာ႕ဆရာ၀န္ၾကီးကေျပာတယ္ ေလျဖတ္သြားတဲ႕ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြဟာ ကေလးေတြလိုျဖစ္သြားတတ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္လို႕ က်ေနာ္႕ကိုေျပာေတာ႕စိတ္မသက္မသာရွိလိုက္တာ ။
၀မ္းနည္းသြားတာ ။
ဒါနဲ႕က်ေနာ္လဲ အေမရယ္ ..စိတ္ရွည္ပါေနာ္ . ေသခ်ာလုပ္ေပးပါေနာ္ အနားမွေနေပးလိုက္ပါအေမရယ္ဆိုေတာ႕ အေမက ေနပါတယ္သမီးရယ္ အေမတို႕လဲအေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးေနတာပါတဲ႕ ။

၂၀၁၂ ဇြန္လ၁၈ ရက္ 

အေဖ႕ေမြးေန႕ မို႕လို႕ ဖုန္းေခၚဖို႕ က်ေနာ္ျပင္လိုက္တယ္ ။ မေန႕က အေဖမ်ားေန႕ေလ . အေဖ႕ေမြးေန႕ကတရက္ေနာက္က်ေနတာနဲ႕ က်ေနာ္လဲ ေမြးေန႕က်မွဆက္ေတာ႕မယ္ .ဆန္းေဒးဆို ဖုန္းလိုင္းမေကာင္းတတ္ဖူးလို႕ ေတြးျပီး မဆက္ျဖစ္လိုက္ဘူး။
မန္းေဒးညက်ေတာ႕ ဟိုဘက္ခန္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကိုဖုန္းကတ္လွမ္းမွာလိုက္တာ သူျပန္လာတာ ည၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္လဲ ၁၀ ခြဲေလာက္ဖုန္းေခၚျဖစ္သြားတယ္ ။ 
ဖုန္းကေတာ္ေတာ္ေလးေခၚျပီးမွ၀င္ေတာ႕ ဟလိုအေမ.လား ဆိုေတာ႕ အင္းးးးေျပာတဲ႕ ..
အေမအသံကလံုး၀မရႊင္လန္းဘူး . က်ေနာ္႕ကိုဘာျဖစ္လို႕ဖုန္းေခၚတာလဲတဲ႕ . က်ေနာ္လဲအံၾသသြားတယ္ . ဟင္ .ဒီေန႕အေဖ႕ေမြးေန႕ေလ . အေဖ႕ကိုဟက္ပီးဘတ္ေဒးလုပ္မလို႕ေခၚတာဆိုေတာ႕ အင္းးအင္းတဲ႕ ..ဒါနဲ႕တဆက္ထဲ အဖိုးေရာေနေကာင္းလားအေမေရာေနေကာင္းလားလို႕ က်ေနာ္အေလာတၾကီးေမးလိုက္ေတာ႕ ..စိတ္ေအးေအးထားသမီး..အဖိုးဆံုးသြားျပီတဲ႕ ..ဒီေန႕သၿဂိဳလ္တယ္တဲ႕ ........။
က်ေနာ္မယံုႏိုင္ဘူး ။ အေမ ေသခ်ာေျပာစမ္းပါ ..ဘာလဲအဖိုးဆံုးတာတကယ္လားအဟုတ္လားလို႕ က်ေနာ္ေမးေတာ႕ ဟုတ္တယ္အဖိုးဆံုးျပီတဲ႕ ၁၆ ရက္ေန႔ စေနမနက္ကဆံုးတာတဲ႕ .။ဒီေန႕အသုဘခ်တယ္တဲ႕ ။ ဘာလို႕က်ေနာ္႕ကိုဖုန္းမဆက္တာလဲအေမရယ္လို႕ ေျပာရင္း က်ေနာ္မ်က္ရည္ေတြအလိုလိုစီးက်လာတ.ယ္. ဘယ္လိုမွစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး ။ အေမကိုဘာလို႕ဖုန္းမေခၚတာလဲ အိမ္မွာတခုခုဆိုဖုန္းေခၚပါလို႕ေျပာထားတယ္မဟုတ္လားဆိုေတာ႕ ေမ႕သြားလို႕တဲ႕ ။ က်ေနာ္သိပါတယ္. က်ေနာ္သိတာနဲ႕ ခ်က္ျခင္းျပန္ခ်လာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္႕စိတ္ကိုသိေနတဲ႕အေမက ဒီကိစၥၾကီးကို ဖုံးထားျပီး အားလံုးေအးေဆးမွ ေျပာဖို႕သူတို႕ၾကံပါလိမ္႕မယ္။ . က်ေနာ္ျပန္လာမယ္ဆိုေတာ႕ အေမက မလာခဲ႕နဲ႕ေတာ႕ တဲ႕ ။ က်ေနာ္မယံုႏိုင္ဘူးသိလား ။မနက္ငါးနာရီေလာက္မွာဘဲ အသက္ရႈၾကပ္ရာကေနတျဖည္းျဖည္း ျငိမ္သြားတယ္တဲ႕ ..။
က်ေနာ္႕မ်က္လံုးထဲမွာ က်ေနာ္႕ကိုေစာင္႕သြားတဲ႕အဘြား..အဘိုးရဲ႕မိန္းမ .လြန္ခဲ႕တဲ႕ တစ္ဆယ္႕သံုးႏွစ္တာကာလကို ျပန္ျမင္ေနမိတယ္ ။ 

၁၉၉၉ ဇြန္လ 
အိပ္သြားတာ.. အသက္ရႈရပ္သြားတာ .. အသက္ရႈေနရင္းကိုရပ္သြားတာ .. က်ေနာ္ေရာက္လာျပီဆိုတာကိုသိျပီးၾကားျပီးမွာ အသက္ရႈတာရပ္သြားတာ။ မယံုႏိုင္လို႕ အဘြားေျခရင္းမွာ တေနကုန္ထိုင္ေနမိတာ. ပိတ္ျဖဴအုပ္ထားတဲ႕အဘြားရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ျပန္မ်ားအသက္ရႈလာမလားဆိုတဲ႕ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္နဲ႕ က်ေနာ္ ထိုင္ေစာင္႕ေနမိတာ. က်ေနာ္မ်က္ရည္လဲမက်ဘူး.ေတြေတြၾကီးရပ္ေနတာ
အေမကေျပာတယ္ . လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ႕တဲ႕ . . ေတာင္႕တင္းေနတဲ႕အဘြားရဲ႕ေျခစံုကိုက်ေနာ္ကိုင္ျပီး ေတြေတြၾကီးရပ္ေနမိတာ။ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြတက္လာေတာ႕ က်ေနာ္သပ္ခ်ေပးရင္း အသက္ရႈဖို႕ေမ႕ေနခဲ႕တာ။
ေရေ၀းကကားနဲ႕လာသယ္ေတာ႕.တားတဲ႕သူကက်ေနာ္ ... 
သံုးရက္မေရာက္ခင္အထိ အေဖနဲ႕အေမ႕ကို သြားၾကည္႕ေပးၾကပါဦး . မေတာ္တဆ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ိဳးဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲအေမရယ္လို႕ ခနခနေျပာေနမိတာ။
မီးသၿ၈ိဳလ္စက္ထဲထည္႕ခါနီးေရအိုးကိုခြမ္းခနဲခြဲလိုက္ေတာ႕မွ က်ေနာ္မ်က္ရည္ေတြက်လာတာ. ေျမးေတြအားလံုးငိုေနၾကေပမယ္႕ က်ေနာ္ ရိႈက္ဖို႕ေမ႕ေနတယ္. အသက္ရႈဖို႕ေမ႕ေနတယ္ ။ က်ေနာ္႕မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္တို႕ မီးစက္ၾကီးထဲထည္႕ရေတာ႕မယ္ဆိုတဲ႕၀မ္းနည္းမႈ႕ ..........
ေျခာက္လတိတိ အဘြားအိပ္ခဲ႕တဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရင္းေတြးတိုင္း၀မ္းနည္းခဲ႕ရတဲ႕ဘ၀..
ခုအဲဒီခံစားခ်က္ၾကီးကို ဆယ္သံုးႏွစ္အၾကာမွာ ျပန္ရခဲ႕တယ္ ..
မယံုနိုင္ဘူး .လက္မခံႏိုင္ဘူးလို႕ တတြင္တြင္ေျပာေနေပမယ္႕ ...
က်ေနာ္ဖုန္းဆက္တဲ႕ေန႕က သၿဂိဳလ္တဲ႕ေန႕ ................
ေသခ်ာရဲ႕လားအေမရယ္လို႕ထပ္ခါတလဲလဲေမးတဲ႕ေမးခြန္းေအာက္မွာ အေမ႕ရဲ႕အေျဖက ေသခ်ာတာေပါ႔သမီးရယ္တဲ႕ အဘြားတုန္းကလိုပါပဲတဲ႕ ..
အရမ္းခံစားသြားရသလားအေမလို႕ ေမးေတာ႕ ..ညင္ညင္သာသာပါပဲတဲ႕..
က်ေနာ္လက္မခံ ခ်င္ေပမယ္႕ လက္ခံလိုက္ရပါျပီ. 
သံုးဦးထဲေသာ မိသားစု၀င္ထဲက တစ္ဦး ဒီခရီးရွည္ၾကီးကို ေလွ်ာက္သြားပါျပီ.
လက္မခံခ်င္ေပမယ္႕ လက္ခံခဲ႕ရပါျပီ. 
၀မ္းနည္းပူေဆြးေနေပမယ္႕ .ခုစာေရးေနတဲ႕အခ်ိန္ဟာ ေလာကၾကီးထဲကခ်စ္ခင္သူတစ္ေယာက္ထြက္ခြာသြားခဲ႕တာ ၅ ရက္ေျမာက္သြားခဲ႕ပါျပီ..
က်ေနာ္႕မ်က္လံုးထဲမွာ ......လြန္ခဲ႕တဲ႕ႏွစ္မ်ားစြာဆီက ပံုရိပ္ေတြ.........
က်ေနာ္႕ကို ရိုက္တာနာမွာဆိုးလို႕ လက္ခံျပီး အသံထြက္ရိုက္ခဲ႕တာေတြ ..
က်ေနာ္စားခ်င္သမွ် ခ်က္ေကၽြးခဲ႕တာေတြ..
အဖြားကပြစိပြစိေျပာရင္ ေနာက္ကြယ္ကေန က်ေနာ္႕ကိုလက္ညိဳးကိုနားနားမွာေထာက္ျပီးခါျပျပီး ရီျပတာေတြ .
အေမပြစိပြစိ ေျပာတိုင္း ေနာက္ကေန ေျမးကိုလုပ္ျပခဲ႕တာေတြ...
သမီးလုပ္တဲ႕သူစိုက္တဲ႕ အပင္ေလးေတြကို ဓားမတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ၀ါးျခမ္းေတြခြဲလို႕လိုက္ကာေပးခဲ႕တဲ႕အရိပ္ေတြ.. .
စိတ္ဆိုးတိုင္း ပဲခူးကိုျပန္ျပန္သြားျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ျပန္ျပန္လာတတ္တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ..
သမက္ဗူးပင္နဲ႕ သူ႕ဗူးပင္နဲ႕ကို အတူေရေလာင္းေပးျပီး ဘယ္သူ႕အပင္ပိုၾကီးလဲလို႕ ေျပာခဲ႕တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ..
ပုဇြန္ထုပ္ၾကီးေတြမွ်ားလို႕ရလာတိုင္း ေျမးကို စားေစခ်င္လြန္းလို႕ ေကၽြးခဲ႕တာေတြ...........
အရြယ္လြန္အိုမင္းတာေတာင္မွ မိသာစုကို စိတ္မခ် ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ႕ မာန္မေလ်ာ႕တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ...
မနက္မိုးလင္းတိုင္ ဘုရားရွိခိုးတဲ႕ အသံေတြပံုရိပ္ေတြ .
ဘာေလးရရ လႈခ်င္တန္းခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ကို၇င္ေလးေတြ ကိုလႈဒါန္းခဲ႕တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ  ..
မုန္႕လင္မယားေလး၀ယ္လာေပးရင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႕ စားတတ္တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ .
ဒံေပါက္တို႕ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႕ဆို သိပ္ၾကိဳက္ျပီး ငါ႕ေျမးေၾကာ္ေၾကြးတဲ႕ေခါက္ဆြဲေၾကာ္မွေကာင္းတာ ငါ႕ေျမးခ်က္တဲ႕မုန္႕ဟင္းခါးမွပိုေကာင္းတာလို႕တရိႈက္မက္မက္ေျပာခဲ႕တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ..
ေရခ်ိဴးတာၾကာရင္ ညေနဖက္ေခါင္းေလွ်ာ္မိရင္ ဒီကေလးမေလးကေတာ႕ေလ ေသြးေလမညီဘူး အဲလိုမလုပ္နဲ႕ ျမန္ျမန္လုပ္လို႕ စိုးရိမ္တၾကီးစိတ္ပူေနတတ္တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ ..

ဘာမွမတတ္သာလို႕ သူမ်ားလုပ္ေပးသမွ်ခံယူရတဲ႕ဘ၀မွာ ၾကိတ္မွိတ္ေနခဲ႕တဲ႕ပံုရိပ္ေတြ..
က်ေနာ္႕မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျပန္ျမင္ေနရတဲ႕ပံုရိပ္ေတြ.................။
ၾကိဳေတြးထားေပမယ္႕ မေျဖႏိုင္ဘူးအဘိုးရယ္ ..က်ေနာ္႕နားထဲမွာေရအိုးခြဲလိုက္တဲ႕ အသံၾကီးကိုအလိုလိုၾကားေနတယ္ ..အိုးစားကြဲျပီဆိုတဲ႕အဓိပၸါယ္နဲ႕ခြဲတယ္တဲ႕ ..သမီးမလိုခ်င္ဘူး သမီးအဲဒါကိုလက္မခံႏိုင္ဘူး.
အားလံုးဟာတေန႕ဒီလမ္းကိုသြားရမယ္ဆိုတာသိေပမယ္႕ သမီး မေျဖႏိုင္ေအာင္၀မ္းနည္းေနပါတယ္။
တစ္သွ်ဴးေရာင္းတဲ႕အဘိုးအိုအိုၾကီးေတြကိုျမင္ရင္အဘိုးကိုသတိရလြန္းလို႕က်ေနာ္ပိုက္ဆံလႈတိုင္း အဖိုးက်န္းမာပါေစဆိုျပိးဆုေတာင္းခဲ႕သမွ် ဆုေတာင္းမျပည္႕ဘူးထင္ပါရဲ႕အဖိုးရယ္..


သြားေလဦးေတာ႕ အဖိုးရယ္ .ေကာင္းရာမြန္ရာဘံုဘ၀ကိုေရာက္ရွိပါေစလို႕ သမီးဘုရားရွိခိုးတိုင္းေကာင္းမႈ႕လုပ္ျပီးတုိင္းဆုေတာင္းအမွ်ေ၀ ေနပါ႔မယ္ ..
 ဘယ္သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကမယ္မွန္းမသိေတာ႕ပါဘူး . ဒီဘ၀မွာအဘိုးတို႕အဘြားတို႕ ေျမးျဖစ္ခဲ႕ရတာကို သမီးအျမဲေက်နပ္ေနပါတယ္အဘိုးနဲ႕အဘြားရယ္.
အဘိုးနဲ႕အဘြား ေကာင္းရာဘံုဘ၀ကိုေရာက္ရွိၾကပါေစ။


မဒမ္ကိုး
၂၀ ရက္ ၆ လ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္
ဗုဒၵဟူးေန႕ 


33 comments:

ပ်ိဳးယု၀သုန္ (Pyo Yu Wathone) said...

ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္က်မိတယ္ ဂ်ာရစ္ရယ္ .. ဖိုုးဖိုုး ကိုုလည္း အရမ္းသတိရတာပဲ

မိုးခါး said...

ငိုမိေတာ့မယ္ း( လူတုိင္း လူတုိင္း ေနာက္ဆံုး ဒီလမ္းသြားရမယ္မွန္း သိေပမယ့္လည္း .....................................
း(

မိစံ said...

ဘ၀သံသရာ....

မိုးသက္ said...

ရင္ထဲကို ထိရွမိတယ္.။ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးေမ့ေလ်ာ့
ေနၾကတဲ့ သခါၤရတရားပါ.။ မဒိုးရဲ႕ အဘိုးေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဗ်ာ..။

AH said...

ေကာင္းရာ သုဂတိ ဘံုဘ၀သို႕ ေရာက္ရွိပါေစ ခင္ဗ်ာ...

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

တရားနဲ႕ ေျဖၾကတာေပါ့ ဂ်ာရစ္ ရယ္..
တို႔ေတြလည္း တစ္ေန႔ေတာ့ သည္လမ္းကိုျမန္းၾကရဦးမွာဘဲ...။

အဲသည္လိုအခ်ိန္ကို မေရာက္ခင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ဘ၀ ဆိုတာကို တန္ဖိုးရွိရွိျဖတ္သန္းၾကတာေပါ့။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ထပ္တူ ခံစားမိပါတယ္ မမရယ္...:(:(

ညိမ္းႏိုင္ said...

စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး ဒိုးကန္ရယ္....၊ဒီလိုပါပဲေလ...။
ရွင္ကြဲ မကြဲ၊ေသကြဲ ကြဲၾကရ...

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဒုိးကန္ တကယ္ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ ဘုန္းဘုန္း သိပါတယ္။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလည္းေလ။ တရားနဲ႔သာ ေျဖဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပ့ါ။

မင္းမုန္းတဲ႕သူ(အလြမ္းကဗ်ာမ်ား) said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူး...အစ္မေရ
ဒါေပမယ့္ဘယ္သူမွတားလို႕မရတဲ႕ခရီးဆုိေတာ့လည္း
ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ...အစ္မဖိုးဖိုးေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ...

မီးမီးငယ် said...

ကိုယ့္ရဲ ့အခ်စ္ဆုံးလူေတြ၊
ခဲြသြားၾကခ်ိန္မွာတအားခံစားရတယ္။
တကယ္ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။
သဘာ၀ တရားပါလို ့ဘဲေျပာေျပာ၊
ကိုယ္ရင္နာေၾကကဲြရတာ၊
အေ၀းကေနမွန္းၿပီး တမ္းတေနရတာ၊
တကယ္ဘဲ ၀မ္းနဲစရာေကာင္းတယ္။
ဒန္အိုးေလးရဲ ့အဖိုး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို ့ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့ေပးလိုက္တယ္။

မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး) said...

အမွတ္တရေဆာင္းပါးေလးဖတ္မိျပီး

စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြနဲ ့

ကြန္မန္ ့ေရးသြားပါတယ္

ခင္တဲ့
မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး)

ညီလင္းသစ္ said...

ဖတ္ရတာ ရင္ထဲမွာ တကယ့္ကို ဆို႔နင့္ရတဲ့ ပို႔စ္ပါပဲ..၊ ညီမ ေရးထားတာ အေသးစိတ္ၿပီး အမွတ္တရေတြ အျပည့္နဲ႔ဆိုေတာ့ တထိုင္တည္းမွာ အဖိုးနဲ႔ ေျမးအၾကားက သံေယာဇဥ္ကို ေကာင္းေကာင္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ မိသားစုဝင္ေတြအေပၚ စိတ္ပူတတ္ၿပီး တြယ္တာလြန္းတဲ့ အဖိုး ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘံုဘဝမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႔ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ဆုေတာင္းေပး ပါတယ္ ညီမရယ္...။

ၾကယ္ျပာ said...

ၾကယ္ျပာ႔မွာ အဘိုးတစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္။ အေမ႔ အေဖေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဘိုးကုိ ဒီလိုမ်ိဳးမခင္တြယ္ဖူးဘူး။
ဒိုးကန္ေရးတဲ႔စာေလးက ရင္ကုိ ထိရွေစတယ္။ ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ၀ဲတက္လာတယ္။ အလုပ္မွာဆိုေတာ႔ ငိုလို႔လဲမရဘူး။ ဒိုးကန္ အဘိုး ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။

SHWE ZIN U said...

ဖတ္ရင္း နဲ႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ညီမ ရယ္ အမ ကလည္း အဖိုး ကို သိပ္ခ်စ္တာ

ခ်စ္အမႀကီး
ေရႊစင္ဦး

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ညီမေလးေရ။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အားလံုးက ဒီတစ္လမ္းထဲကို သြားၾကရမွာဘဲ။ သူ႔ေန႔ေရာက္လာခဲ့ရင္ေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာသာ
မလြမ္းတို႔က ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနၾကတာပါ။
ဒီလိုေနာက္ဆံုးရက္ေတြကိုလည္း ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ဘဲ ျဖတ္သန္းသြားတာ ဂ်ာရစ္ေလး ေက်နပ္ေပးပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကိုဖယ္ျပီး သူတို႔ေလးေတြ ေဝဒနာဆိုးေတြနဲ႔ မခံစားရဘူးလို႔ ေတြးျပီး ေက်နပ္လိုက္ပါ။
((သခၤါရ..)))


ခ်စ္တဲ့
မၾကီးလြမ္း

Cameron said...

ညီမအဖိုးနဲ႔အမဆရာသျဂိဳဟ္တဲ႔ေန႔ကတစ္ရက္တည္းပဲ...။ ဆရာ့ကိုလိုက္ပို႔ရင္း အဖုိးကိုသတိရလိုက္ေသးတယ္...။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဂ်ာရစ္ရယ္ အဖိုးေကာင္းမြန္ရာဘံုဘ၀ကိုေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...။ အမမွာလဲေလျဖတ္ထားတဲ႔အဖိုးရွိတယ္ ခုဆိုငါးႏွစ္ရွိျပီ အိပ္ယာထဲမယ္...။

khin said...

ညီမေလးအဖိုးေကာင္းရာဘံုဘ၀ကို ေရာက္ပါေစလို.
ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

8Yar said...

ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာလို႕၊ Post ဆုံးေအာင္ မနည္းၾကီးအားတင္းျပီး ဖတ္လိုက္ရတယ္ အစ္မဒိုးေရ။ ရင္ထဲ တကယ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဆို႕တက္လာလို႕ စိတ္တင္းလိုက္တိုင္း ဗိုက္ခြဲေၾကာင္းကနာနာလာလို႕ စိတ္မနည္းျပန္ေလွ်ာ့ထားရတယ္။ အစ္မဒိုးနဲ႕ တထပ္ထဲ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။ အဘိုးတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုကတိ ေရာက္ပါေစ.........

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ေရႊဒုိးေရဖတ္ေနရင္း ရင္ထဲထိေနပါေရာလားကြယ္
မိသားစုရဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကုိရက္စြဲေလးေတြတိတိက်က်
မွတ္ထားျပီးေရးတတ္လုိက္တာ
ေရႊဒုိးရဲ့အဖုိးက ေကာင္းကင္ဘုံကေန မိသားစုကုိၾကည္႔ေနမွာပါ

ၾကည္ျဖဴခင္ခင္ said...

ဖတ္ရင္းစိတ္မေကာင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ျဖစ္မိသြားတယ္.. :'(

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ကၽြန္ေတာ္လဲေၾကာက္ေနတယ္
အေဖဖက္ကေတာ႕ အဖိုးေရာအဘြားေရာရွိၾကေတာ႕ဘူး
သူတို႔ေတြဆံုးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ငယ္ေသးတယ္
ဘာမွမသိေသးေတာ႕ဘာမွမခံစားရဘူး။ အခုေတာ႕
သိတတ္ေနၿပီ အေမဖက္ကအဖိုးန႔ဲအဘြားကို သိပ္ခ်စ္
တာ သူတို႔လက္ေပၚမွာႀကီးလာေတာ႕ပိုဆိုးတယ္
ဒါေၾကာင္႕ ဒါမ်ိဳးေတြမဖတ္ရဲဘူး ေတြးၿပီးအသက္ရူ
က်ပ္လာလို႔။ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ဆိုတာ နီးၿပီမဟုတ္လားဗ်ာ။ ဂ်ာရစ္ လိူမ်ိဳးခံနိုင္ရည္ရွိပါ႔မလား
မသိဘူး :(

Latt Latt said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မဒိုးကန္ရဲ႕အဖိုး ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ။ ေနာင္ သံသရာမွာလဲ ျပန္ဆံုေတြ႕ႏိုင္ပါေစ။

ေဝျဖိဳးဟန္(အင္းစိန္) said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ မဒိုးရဲ႔အဖိုး ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ။

mstint said...

သံုးဆယ့္တစ္ရြာ သတၱဝါတို႔
ခႏၶာငါးခို ရွိတိုင္းကိုယ္လည္း
အိုတေရြ႕ေရြ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔၌
စုတိမၿမဲ ၿပိဳကြဲအားလံုး
ေနာက္ဘိတ္ဆံုး၏ တဲ့ မဒိုးေရ။
ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ခြဲခြာျခင္းမို႔ တရားနဲ႔ေျဖႏိုင္ပါေစကြယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစေနာ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

အိမ္မက္ေစရာ said...

မမမဒမ္ကိုးေရ.. အိမ္မက္ခုမွ ေရာက္တယ္..နာေရးလို႔ျမင္လိုက္ကထဲက အရမ္းလန္႔သြားတာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏိုင္ဘူးရယ္ အိမ္မက္ဖြားဖြားဆံုးတဲ့ ပံုစံ အတိုင္းပဲ ရင္ထဲမွာဆို႔လိုက္တာ..ဝမ္းနည္းလို႔မဆံုးဘူး ..ဘုိးဘိုးေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ..

အိမ္မက္ေစရာ

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အစ္မလည္း အဖိုးဆံုးတာေတာ႕ မမီလိုက္ဘူး
အဖြားဆံုးေတာ႔ အဲလိုခံစားရတယ္
အဖြားက အစ္မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကို အရမ္းခ်စ္တာ.
ငယ္တုန္းကလည္း သူ႕အိမ္မွာေက်ာင္းတက္ျပီးၾကီးခဲ႕တာ။
ညီမရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ အစားထုိးမရႏုိင္တံဲ႕ ဆံုးရံႈးမႈေတြပါ။
ညီမအဖိုး ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္မွာပါ။

Han Kyi said...

အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ အခုမွေရာက္ျဖစ္တာ အရင္ေတာင္းပန္ရေတာ့မွာပဲ ဂ်ာရစ္ေရ...စာေတြဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ခပ္ဆို႔ဆို႔ျဖစ္လာတာ ၀န္ခံပါရဲ႕...တရားနဲ႔ေျဖပါလို႔ တရားခ်ရရင္လည္း မတရားရာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ...ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ခြဲခြာသြားတာကို ဆရာတို႔လို သာမန္လူသားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တရားနဲ႔ေျဖႏိုင္ဦးမွာလဲ...

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဘိုးအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕က်န္တဲ့ရွင္သန္မႈကို ပိုၿပီးအဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ၿပီး မ်ဳိးဆက္အေမြကို ထိန္းသိမ္းရုံပဲမဟုတ္လား...

စာဖတ္ၿပီး ဂ်ာရစ္အေတာ္၀မ္းနည္းေနတာ ခံစားလို႔ရပါရဲ႕...က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဖို႔ မွာပါရေစဦး...

အမ္တီအန္ said...

အဖိုးအဖြားေတြ ဆံုးပါးရင္ ေျမးေတြ သည္းအူျပတ္မတတ္ ခံစားရတယ္။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္လို႔ ဒါေၾကာင့္ဆိုတာ။ ကိုယ္ေတြ႔မို႔ စာနာနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ ညီမေရ..။
ညီမပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး အဘြားကို အရမ္းသတိရသြားမိတယ္။ ညီမဖိုးဖိုး ေကာင္းမြန္ရာဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္..။

ဆူးသစ္ said...

ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးလည္း ဆံုးသြားတာမၾကာေသးေတာ့ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးက်ေတာ့ ကင္ဆာလို႕သိထားေတာ့ သူမဆံုးခင္မွာကို ကၽြန္ေတာ္သူ႕အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီးေငြလႉႏိုင္ဖို႕လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သိပ္မသိတတ္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြကကၽြန္ေတာ္တို႕ေျမးေတြကို သိပ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ စာကိုဖတ္ေနရင္းနဲ႕တကယ္ကို ၀မ္းနည္းသလိုခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္အစိုးမရဘူးလို႕ေျဖပါဗ်ာ။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အဘုိးေကာ အဘြားေကာ ေကာင္းရာ သုဂတိ ေရာက္ၾကမွာပါ။ လုိရမယ္ရ ကုသိုလ္လုပ္ၿပီးတုိင္းေတာ့ အမွ်ေ၀ေပးဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။
သူ႔ခ်စ္ျမစ္မေလးကုိလဲ တမလြန္ကေန ေစာင့္ေရွာက္ေနပါလိမ့္မယ္။

မြန္းၾကပ္မႈမွ ျမန္ျမန္ကင္းလြတ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာပါေစ။

San San Htun said...

RIP...

ေမာင္သီဟ said...

ရင္ဆုိ႔တယ္ ညီမေလး အေမနဲ႔အေဖဘက္က အဖုိးႏွစ္ေယာက္ဆုံးပါးခ်ိန္ကုိသြားသတိရကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္

ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ပါေစဗ်ာ


ေမာင္ဘႀကိဳင္

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...