Monday, July 29, 2013

တင္သိန္းေအးႏွင္႔ပိန္ေဆး




( ၁ )
“ တင္တင္ေရ.. အမေလ ပစၥည္းေလးတစ္ခုုျပခ်င္လို႕ သိလား ”
“ ဘာလဲ မစန္းျမင္႕ ဘာျပမလို႕လဲ ”

တရံုးထဲလုပ္ေနသည္႕ဌာနတူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မစန္းျမင္႔ကထမင္းစားခ်ိန္ေလး၀တၱဳစာအုပ္ဖတ္ျပီးဇိမ္က် တုန္းအထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ကိုင္ျပီးအနားေရာက္လာသည္။စာအုပ္ေဘးခ်ျပီးတင္သိန္းေအးအနားလာထိုင္ သည္႕မစန္းျမင္႔ကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႔မ်က္ႏွာကမခ်ိဴမခ်ဥ္ႏွင္႔။ျပီးေတာ႔အနားကပ္ျပီးေျပာသည္။ 
" တင္တင္ခု၀ိတ္ခ်မလို႔ဆိုေ၀ေ၀ထြန္းေျပာတာအမၾကားလိုက္သလားလို႕ ”
“ ဟုတ္တယ္ေလ နည္းနည္း၀ေနလားလို႕ ”
တင္သိန္းေအးေျဖလုိက္ေတာ႔မစန္းျမင္႔မ်က္ႏွာကအားတက္သေရာျဖင္႔ေမးလာသည္။ 


“ ဒါဆိုတင္တင္ ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ေလာက္ရွိလဲ”
စိတ္ထဲမေတာ႕ ငါ႕ဟာငါဘယ္ႏွစ္ေပါင္ရွိရွိ လာစပ္စုျပန္ျပီလို႕ ေတြးလိုက္ရင္း “ အင္း.... ေပါင္ ၁၇၀ ေပါ႔”
တင္သိန္ေအးအေျဖကိုၾကားေသာမစန္းျမင္႔စိတ္ထဲကတခ်က္မဲ႔လိုက္ျပီးေတြးမိလိုက္သည္။
 “      ဒီေလာက္ရင္နဲ႔ ဗိုက္မွားခါးနဲ႕တင္နဲ႕အကုန္ေပ်ာက္ျပီးတေျဖာင္႔ထဲလံုးပတ္လည္ၾကီးျဖစ္ေနတာကိုမ်ား နည္းနည္း၀ေနသလားလုိ႕တဲ႕.ဟိဟိ။”စိတ္ထဲကေတြးလိုက္ရင္းစကားစကိုဆက္လိုက္သည္။

“ ဟယ္..ဟုတ္လားမထင္ရဘူးေနာ္။တင္တင္ကိုအမကေပါင္၁၄၀လာက္ဘဲရွိမယ္ထင္ထားတာ ”
“ေၾသာ္မစန္းျမင္႔ရယ္..ဘာေျပာမွာလဲေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ။တကတည္း..စကားကစေနလိုက္တာမျပီးေတာ႔ ႔ဘူး"
စိတ္မရွည္တဲ႕ေလသံပစ္လိုက္ေတာ႕မွမစန္းျမင္႔အားနာသည္႕ေလသံေလးႏွင္႕ဆိုလာသည္။ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္နာရီထဲထမင္းစားရတာအကုန္လံုးအိပ္ေနၾကတာ။သူကေလေၾကာကလာရွည္ေနတာကိုး ။ 
“အင္းပါတင္တင္ရဲ႕အမကတင္တင္႔ကိုအဲဒီ၀ိတ္အေၾကာင္းဘဲေျပာမလုိ႕။တင္တင္၀ိတ္ခ်မယ္ဆို ဒီပိန္ေဆးလးသံုးၾကည္႕ပါလား။အမေရာအမေယာင္းမေရာဒီေဆးေသာက္တာေလတစ္ပတ္အတြင္း ဆယ္ေပါင္ေတာင္က်တယ္တင္တင္ရဲ႕။ေဆးလက္ဖက္ေျခာက္ေပါ႕။ေရေႏြးထဲစိမ္ျပီးတေနကုန္ေသာက္ ရတာ။ခုအမကိုယ္စားလွယ္ယူထားတယ္။ကိုယ္႕ညီမေလးေသာက္မယ္ဆိုတရံုးထဲသားခ်င္းဘဲ ဟာ။ေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပးမွာေပါ႔။စမ္းသံုးၾကည္႕ပါလားဟင္ ” 
မစန္းျမင္႕စကားဆံုးေလေသာ္တင္သိန္းေအးမ်က္ႏွာၾကီးမွာရြာေတာ႕မည္႕မိုးကဲ႕သို႕မဲေမွာင္လာျပီး ပါးစပ္ၾကီးအက်ယ္ၾကီးဖြင္႕ျပီးေအာ္ထည္႕လိုက္ေလေတာ႕သည္။ 
“ဘာ..............မစန္းျမင္႔ပိန္ေဆးဟုတ္လား..ေတာ္.........တန္........တိတ္........ပိန္ေဆးအေၾကာင္းလာ မေျပာနဲ႔။ရန္မျဖစ္ခ်င္ရင္ပိန္ေဆးအေၾကာင္းရပ္ေတာ႔ ။မေျပာ.......နဲ႕ ”

ေအာင္ျမင္လွစြာေသာတင္သိန္းေအး၏အသံနက္ၾကီးေအာက္တြင္ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္စားပြဲေပၚေမွာက္ျပီး ထမင္းလံုးစီေနၾကသူမ်ားမွာအကုန္အလန္႔တၾကားျဖစ္ျပီးေခါင္းမ်ားေထာင္ကုန္ၾကေလသည္။အေၾကာင္းသိၾကား လိုက္သူမ်ားကျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကသလိုအေၾကာင္းမသိသူမ်ားကေတာ႔အူေၾကာင္ေၾကာင္အလန္႕တၾကားျဖင္႔ ဟိုၾကည္႔သည္ၾကည္႕လို႔။တင္သိန္းေအးအသံေၾကာင္႔မစန္းၿမင္႔ခမ်ာလဲအူတိအူေၾကာင္ျဖင္႔သူ႕စားပြဲသူထြက္ သြားျပီးကုပ္ကုပ္ေလးထုိင္ရင္းတင္သိန္းေအးကိုမ်က္ေစာင္းဒိုင္းခနဲတခ်က္ထိုးလိုက္ သည္။
ဖတ္လက္စစာအုပ္ကိုဘုံးကနဲစားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ရင္းတင္သိနး္ေအးတစ္ေယာက္ကၽြဲမၾကီးလိုတရႈးရႈးႏွင္႔ ႔ႏွာေတြမႈတ္ျပီးစိတ္ေတြတိုေနသည္ကိုအကုန္လံုးက၀ိုင္းျပီးၾကည္႔ေနၾကေလသည္။တင္သိန္းေအးစိတ္တိုမည္ဆို လည္းတိုေလာက္သည္ေပါ႔။ဒီပိန္ေဆးေၾကာင္႔ခံစားခဲ႔ရသည္။ဒီပိန္ေဆးေၾကာင္႔အရွက္ကြဲခဲ႔ရသည္။ ဒီပိန္ေဆးေၾကာင္႔နာမည္ပ်က္ခဲ႕ရသည္။ဒင္းေၾကာင္႔႔...ဒင္းေၾကာင္႔..ဒင္းေၾကာင္႔႔.......

......................................။....................................................................

အျဖစ္ကေတာ႕ဒီလို။လြန္ခဲ႕သည္တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကတင္သိန္းေအးကိုရံုးကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကညြန္းသျဖင္႔ေဆးလက္ဖက္ေျခာက္ဟုေခၚသည္႕ပိန္ေဆးကို၀ယ္ျပီးေသာက္ခဲ႕သည္။လက္ဖက္ေျခာက္အ ထုပ္ကေလးျဖစ္ျပီးေရေႏြးႏွင္႕စိမ္ျပီးေသာက္ရသလိုအဲဒိလက္ဖက္ေျခာက္အာနိသင္ကုန္သည္အထိ တေနကုန္ေရေႏြးႏွင္႔စိမ္ျပီးအေအးခံကာေရအစားေသာက္ရေလသည္။အစာစားျပီးမွေသာက္ရသလိုေသာက္ျပီး
နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွစျပီး၀မ္းတရပ္စပ္သြားေလေတာ႕သည္။ဆယ္မိနစ္တစ္ခါေလာက္ကိုဆက္တိုက္ အိမ္သာေျပးရသည္။တင္သိန္းေအးေဆးေသာက္ပံုကအခ်ိန္ကိုက္၍ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္မွစေသာက္လွ်င္ေရေႏြးသံုးခြက္စာေလာက္ကုန္ရာညေန၆နာရီရံုးဆင္းသည္႔အခ်ိန္အထိဆို ဆက္တိုက္၁၅ခါေလာက္ႏႊဲရေလသည္။သူ႕အာနိသင္ကေရထပ္ေသာက္လွ်င္ထပ္သြားေလရာရံုးဆင္းခါနီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆိုလံုး၀ရပ္သြားေစရန္ခ်ိန္ကိုက္ျပီးေသာက္ရေလသည္။ရံုးဆင္းခါနီးတစ္နာရီေလာက္ အလိုဆိုတင္သိန္းေအးေရလဲမေသာက္ရဲေတာ႔။

ပိန္ေဆးေသာက္ရတာအေၾကာင္းရွိသည္။ရပ္ကြက္ထဲမွာဟိုဘက္လမ္းကမ်ိဴး၀င္းကတင္သိန္းေအးကိုရည္းစား စကားေျပာထားသည္။သို႕ျဖစ္ရာတင္သိန္းေအးလွခ်င္လာသည္။မ်ိဴး၀င္းေရွ႔ပဲေလးႏွင္႔သြားခ်င္သည္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ပိန္ေဆးကိုပိုက္ဆံကုန္ခံဒုကၡခံေသာက္ရေလေတာ႔သည္။

လွခ်င္တာကိုးဒီေလာက္ေတာ႕ဒုကၡခံရမေပါ႔။၀မ္းကတရပ္စပ္သြားျပီးသံုးေလးနာရီအၾကာမွာရပ္သြားျခင္းျဖစ္ေလ ရာေျခာက္နာရီရံုးဆင္းခ်ိန္၁၅မိနစ္တြင္လာေသာဘတ္စ္ကားအားစီးပါက၁နာရီအတိၾကာေသာ္အိမ္သို႔ေရာက္ျပီးလွ်င္ ၀မ္းလက္က်န္မ်ားတစ္ေခါက္သြားေလရာသံပတ္ေပးထားသလိုေအာ္တိုအခ်ိန္မွန္ေလသည္။နည္းနည္းေနာက္က် လွ်င္လမ္းမွာျပႆနာတက္ႏိုင္ေလရာေျခာက္နာရီထိုးခါနီးဆိုခပ္သုတ္သုတ္ျပင္ဆင္ျပီးအခ်ိန္မွန္လာေသာ ဘတ္စ္ကားအားအမွီစီး၍ ျပန္ရေလသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မွန္ကားမွစပယ္ယာႏွင္႔ကိုေရႊဒရိုင္ဘာသည္လဲမ်က္ႏွာခ်င္းတန္းမိရင္းနွီးေနေတာ႔သည္ျဖစ္ေလ ရာတင္သိန္းေအးမွာဘီအမ္ဘတ္စ္ကားကိုေခါင္းခန္းသံဃာမ်ားအတြက္သာဆိုေသာေနရာတြင္ပံုေသထိုင္ ခြင္႔ရရွိေလသည္။တင္သိန္းေအးတက္သည္႕ေနရာေရာက္မွစပယ္ယာေလးကလက္သြက္သြက္ျဖင္႕ေပြ႕ တင္ျပီးကားဆရာမွ“လာလာ..အမလာပါ”ဆိုေသာေဖာ္ေရြပ်ဳငွာခ်ဳိသာစြာျဖင္႔႔ကာထားေသာသံတိုင္အား ဖယ္ျပီးတင္သိန္းေအးအားထိုင္ခြင္႔ျပဳေလသည္။ဘာပဲေျပာေျပာ၂၀၀ေပးရေပမယ္႔အျမဲမတ္တတ္မရပ္ ရေလေတာ႔တင္သိန္းေအးတို႔ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးစီးေလသည္။  

( ၂ ) 
တေန႔ ...ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေသာေန႕ .........

ထိုေန႕ကိုတင္သိန္းေအးဘယ္ေတာ႕မွမေမ႔ ။ ရင္ထဲအသည္းထဲကကိုမေမ႔ႏိုင္တဲ႔ေန႔။ .....

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေက်ာ္ရင္ရံုးစားပြဲကေနခနခနထရေနရသူကတင္သိန္းေအး။ေဆးလက္ဖက္ေျခာက္ေတြ ကအစြမ္းျပျပီမို႔ဆယ္႔ငါးမိနစ္တစ္ခါအိမ္သာသို႔ေျပးေနရသည္။အေရးထဲခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေၾကာ္လဲစားမိသည္မို႔ေဆး လက္ဖက္ေျခာက္ကခ်ဥ္ေပါင္တန္ခိုးႏွင္႔ေရာျပေလရာတင္သိန္းေအးတစ္ေယာက္တညေနလံုးအိမ္သာႏွင္႔ မိတ္ဆက္ေနရေလသည္။ညေနေျခာက္နာရီထိုးဖို႔ငါးမိနစ္အလိုတြင္ထံုးစံအတိုင္းမ်က္ႏွာျပင္ဆင္ျပီးျပန္ဖို႔ျပင္ေန  တုန္းဟိုဘက္စားပြဲမွဥမၼာကမန္ေနဂ်ာရံုးခန္းမွထြက္လာျပီးမန္ေနဂ်ာေခၚေၾကာင္းေျပာေလရာကမန္းကတန္း ဂ်ာၾကီးရံုးခန္းသို႔၀င္ေျပးရေလသည္။သို႕ႏွင္႔ေလရွည္ေသာမန္ေနဂ်ာ၏ၾသ၀ါဒေအာက္တြင္မနက္ဖန္ လုပ္ရန္အလုပ္မ်ားကိုမွတ္ရင္းနာရီၾကည္႔လိုက္မိေလရာေျခာက္နာရီထုိးေနသျဖင္႔တင္သိန္းေအး နာရီၾကည္႕လိုက္အေပါက္၀ၾကည္႕လိုက္ျဖင္႔ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ 

အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ႔မန္ေနဂ်ာေျပာစရာေခၚစရာရွိစာေစာမေျပာဘူး။ေလေပါေနျပီးေတာ႔။ဒါလူကို သက္သက္မဲ႔ေခၚရစ္တာ။ေျခာက္ဆယ္ငါးရွီျပီ။ဟိုကားလြတ္တာနဲ႔နာက္ကားေတြကၾကပ္ေတာ႔မယ္။ ကားေတြေစာင္႕ရင္းမေတာ္ဗိုက္နာလာရင္ဒုကၡ။ဟိုေတြးသည္ေတြးျဖင္႔တင္သိန္းေအးမ်က္ႏွာက သံုမႈန္ေနျပီ။ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔မွၾသ၀ါဒျပီး၏။တင္သိန္းေအးကမန္းကတန္းျခင္းေတာင္းကိုဆြဲ လွ်က္ေျပးရေလျပီ။ပးရင္းတခ်က္သတိရလိုက္မိေသးသည္။၀မ္းရပ္ေနတာမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနျပီ။ ကားဘယ္အခ်ိန္ထိေစာင္႔ရမလဲမသိ။တခါထဲအိမ္သာတက္ခဲ႕လိုက္ရရင္ေကာင္းသားဟုေတြးမိလိုက္ေသး သည္။မျဖစ္ေတာ႔မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္တာပါပဲ။

ေပၚလာသည္႔အေတြးကိုခနေဘးဖယ္ျပီးခပ္သုတ္သုတ္အေသာ႔ႏွင္လာလိုက္သည္။ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ေျခာက္နာရီသံုးဆယ္ျဖစ္ေနျပီ။သြားျပီ။စီးေနက်ကားလြြတ္သြားျပီ။ေစာင္႔ေပေတာ႔ေနာက္ ထပ္ကားတစ္စီး။စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင္႔ကားဂိတ္တြင္မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းဗိုက္ထဲကသရိုးသရီျဖစ္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။စိတ္ထဲတင္းလိုက္သည္။မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွနာက္ဆံုးအက်န္၀မ္းက သြားတတ္တာဘဲဟာ။ 

ဆယ္မိနစ္လြန္လာျပီ။တင္သိန္းေအးစီးမယ္႕ကားအရိပ္အေယာင္မျမင္ရေသး။နည္းနည္းေတာ႔စိတ္ကပူသ လိုလိုျဖစ္လာျပီ။ဒီထက္ေနာက္က်လွ်င္လမ္းမွာဒုကၡေရာက္ႏိုင္ျပီ။ဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လဲသူေဌးအိမ္ေတြ ခ်ည္းဘဲ။အိမ္သာေတာင္း၀င္လို႕မရႏိုင္။ေတြးရင္းလက္ကနာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ေျခာက္နာရီခြဲျပီ။စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ျဖင္႔လမ္းမဖက္ကိုလွမ္းအၾကည္႔ကားလာျပီ။

 “အမေလး..ေပ်ာ္လိုက္တာ။ေပ်ာ္လိုက္တာ”.တင္သိန္းေအးစီးေနက်ကားကိုျမင္လိုက္သည္။ 

ဘယ္လိုျဖစ္ေနာက္က်သည္မသိ။ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ကားဆရာကအမျပန္သြားျပီေတာင္မွတ္တာ။ က်ေနာ္တို႔ကားဒီေန႕ဂိတ္ထိုးေနာက္က်လို႔လိုင္း၀င္ေနာက္က်သြားတယ္ေလ။အလွည္႔ေက်ာ္သြား တာအမရဲ႕ဟုဆိုေလသည္။ 

သူတို႔အလွည္႔ေက်ာ္တာဘဲေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။ပုဆိုးစုတ္ကေလးဖံုးထားေသာကူရွင္ေပၚတက္ထိုင္ လိုက္ရင္း“အင္းေလ..ကၽြန္မကကားထြက္သြားျပီေတာင္မွတ္တာ။အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနလို႔”ဟုအလိုက္ သင္႕ျပန္ေျပာျပီး ေရွ႕ဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူလွ်က္စီးလာလိုက္သည္။ 

ကားထြက္ျပီးသံုးမွတ္တိုင္ေလာက္အေရာက္ဗိုက္ကနာလာျပီ။အင္း.....ေအာင္႕ႏိုင္မွာပါေလ။ တင္သိန္းေအးေတြးလိုက္သည္။ေလးမွတ္တိုင္အေရာက္မရေတာ႔။တကယ္အပီအျပင္ၾကီးနာလာျပီ။ဆင္းလို႔လဲ မရ။ဘယ္နားဆင္းမတုန္း။လမ္းတေလွ်ာက္ကေဆာက္လုပ္ေရးေနရာေတြကိုယ္မသိေသာေနရာေတြခ်ည္း။ ကဲပါေလ.မထူးပါဘူး။ေအာင္႔လက္စနဲ႔ဆက္ေအာင္႔ျပီးအိမ္အထိိေအာင္႔လိုက္တာေပါ႔။အေတြးကိုစုျပီးထိန္း လိုက္သည္။

ကားကခုန္သည္။ပိုနာလာျပီ။လမ္းမွခ်ိဳင္႔ခြက္ေတြကတင္သိန္းေအးကိုပညာစျပလာျပီ။မတတ္ႏိုင္ေတ႔ာ႔။  ကားေခါင္းမွာထုိင္ေနရင္းေရွ႕ကသံတိုင္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိသည္။ေအာင္မေလးေခၽြးစီးေတြက လဲထြက္လို႔။မ်က္စိေတြေတာင္တခ်က္တခ်က္ျပာခ်င္လာသည္။ကားကခ်ိဳင္႔ကိုေရွာင္ရင္တင္သိန္းေအးကပါ ကိုယ္ၾကီးလိုက္ေစာင္းသည္။ကားဆရာေကြ႕လွ်င္တင္သိန္းေအးကိုယ္ၾကီးပါလိုက္ေကြ႔သည္။ခ်ိဳင္႔ကိုတက္နင္း မိျပီဆိုရင္တင္သိန္းေအးကအသာေလးၾကြလိုက္သည္။ခနခနေရွာင္ေနရသျဖင္႔အရွိန္ကမေသခ်င္ေတာ႔။ ကားကခ်ိဳင္႔ထဲပင္မဆင္းရေသးတင္သိန္းေအးကိုယ္ၾကီးကကုန္းကြကြၾကီးျဖစ္ေနလို႔ကားဆရာက “အမဘာျဖစ္လို႔ကားခုန္တိုင္းထထေနတာလဲ”ဟုမသိဆိုးရြားစြာေမးလာေလရာတင္သိန္းေအးမွာဘာေျပာရမွန္းမသိ ပါးစပ္အျဖဲသားျဖင္႔တင္ပါးမွာအနာစိမ္းေပါက္ေနလို႔ဟုရွက္ရွက္ႏွင္႔ကမန္းကတန္းေျဖလိုက္ရေလသည္။

အရင္တစ္နာရီမရွိတရွိေရာက္သည္႔လမ္းကိုခုထိမေရာက္ႏိုင္ေသး။၇နာရီေက်ာ္လာျပီမို႔ကားလမ္းေတြပိတ္ေနျပီ။။ မီပိြဳင္႔ေတြခနခနမိေလျပီ။တင္သိန္းေအးေဇာေခၽြးေတြပ်ံလာျပီ။အရည္ေတြအရည္ေတြျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထြက္ေတာ႕မလားမသိ။ကိုယ္ကိုနည္းနည္းက်ံဳ႕ၾကည္႕လုိက္သည္။ မေတာ္ထြက္က်ဒုကၡ။

တရစ္ျပီးတရစ္ေ၀ဒနာကတိုးလာျပီ။အိမ္ေရာက္ပါေစေတာ႔။ဘုရားစာေတြလဲအကုန္ဆိုေနရသည္။ ကားေပၚကဆင္းရင္လဲဘယ္နားသြား၇မယ္မွန္းမသိ။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၀င္ဖို႔လဲမရဲ။ေတာ္ၾကာေပးမတက္ ရင္ဒုကၡ။ရွက္ကလဲရွက္ေသးသည္။ေမာင္ေလးအမအိမ္သာတက္ခ်င္တယ္လို႔ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။မျဖစ္ႏိုင္။ အိမ္အျမန္ေရာက္မွသာျဖစ္မည္။ကားေတြကလဲၾကပ္သထက္ၾကပ္လာျပီ။တင္သိန္းေအးထိုင္သည္႕အနားေတာင္   လူေတြကျပံဳတိုးေနသည္။ 

အေရးထဲဘသားေခ်ာတစ္ေကာင္ေရေမႊးေတြမတရားစြတ္ထားျပီးတင္သိန္းေအးနားရပ္ေနရာေလသင္႔တိုင္းလက္ ပတ္ေစာ္အနံျပင္းျပင္းၾကီးသည္လည္းေကာင္း ေရေမႊးစူးစူး၀ါး၀ါးၾကီးသည္လည္းေကာင္းဒုကၡေပးျပန္ေလသည္။  
အသက္ရႈကလဲေအာင္႔ထားရေသး။ဟိုဒင္းကိုလဲထိန္းထားရေသး။လူမွာဒုကၡငရဲေရာက္ေနသလိုကိုခံစားေနရသည္။

“ ၀ုန္း ”

သြားျပီ။ကားကတစ္ခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းခ်ိဳင္႔ထဲက်သြားရာထိုကိုေရႊဘသားေခ်ာခ်ိဳင္းမွာတင္သိန္းေအးႏွာေခါင္းနား ကပ္မိသျဖင္႔အားပါးတရရႈသလိုျဖစ္သြားသည္။တဖက္ကိုအာရံုစိုက္လိုက္သျဖင္႔တဖက္မွာထိနး္ထားေသာက်ံဳ႕ ထားေသာအျခင္းအရာမွာဖြတ္ခနဲတခ်က္သတိလြတ္သြားသလိုျဖစ္သြားသည္။ဒါေပမယ္႔ခ်က္ျခင္းျပန္ထိန္းထား လိုက္ႏိုင္သည္။နည္းနည္းေတာ႔ထြက္သြားပံုရသည္။ဟန္မပ်က္ဆက္ထိုင္ေနေသာ္လည္းစိတ္ထဲကေတာ႔ေအာက္ ကပုဆိုးစုတ္ကိုသာအာရံုကေရာက္ေနသည္။သူမ်ားပုဆိုးေပကုန္ရင္ဒုကၡ။ 

တင္သိန္းေအးတို႔မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္တစ္မွတ္တိုင္အလိုမွာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းကုန္သျဖင္႔ကားေပၚ မွာလူနည္းနည္းက်ဲသြားသည္။တင္သိန္းေအးလဲဆင္းဖို႔ျပင္ရင္းထရပ္လိုက္ေတာ႔အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ႔ ကိုေရႊဒရိုင္ဘာက“အမကားေဆာင္႔ရင္းအနာစိမ္းျပည္ေပါက္တယ္ထင္တယ္။လံုခ်ည္မွာေပေနတယ္။ ”
“ဟမ္....”
သူေျပာမွတင္သိန္းေအးေခါင္းနဘန္းၾကီးသြားသည္။ထိုစဥ္ကားကလဲမွတ္တိုင္အရပ္တင္သိန္းေအးကမန္းက တန္းေခါင္းငံု႕ဆင္းလိုက္ရာစပယ္ယာေလးက“ေသြးစုနာကနည္းနည္းပုပ္ေနတယ္ထင္တယ္ေနာ္အမ။ အနံ႔ၾကီးကတမ်ိးဘဲ။လိုအပ္ရင္ေဆးခန္းျပလိုက္ပါလားတဲ႕။”

 ေစတနာေရစီးကမ္းျပိဳႏွင္႔လွ်ာကရွည္ေသးသည္။ရွက္ရွက္ႏွင္႕လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔။ေျခကုန္ဖြင္႔လမ္းေလွ်ာက္ သည္။ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေနရသည္။ေစ်းေလးေက်ာ္ရင္အိမ္နားေရာက္ျပီ။ေမွာင္ရိပ္သန္းေနျပီ။အရမ္းၾကီးေတာ႔လဲ မေမွာင္ေသး။တင္သိန္းေအးေစ်းေလးကိုေက်ာ္ျပီးလမ္းထိပ္ဓမၼာရံုနားေရာက္ေတာ႔တဖက္မွစက္ဘီးစီးလာေသာ မ်ိဳး၀င္းကိုရုတ္တရက္ျမင္လိုက္သည္။သူကတင္သိန္းေအးဆီကအေျဖေတာင္းထားသူမဟုတ္လား။ တင္သိန္းေအးလဲနည္းနည္းသေဘာက်သလိုလိုေတာ႔ရွိသည္။သို႔ေပမယ္႔ေစ်းက်မွဆိုးလို႕မူခ်င္ေနေသးသည္မို႔ ခ်က္ျခင္းအေျဖမေပးေသးဘဲမူထားျခင္းျဖစ္ေလရာခုလိုေတြ႕ေတာ႔သူႏွင္႔စကားေျပာခ်င္ေပမယ္႔ကိုယ္က ကိုယ္႔ျပသနာႏွင္႔ကိုယ္မို႔သူ႕ကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။ 

ကိုယ္ကအိမ္ကိုေရာက္ခ်င္လွျပီ။ခပ္သုတ္သုတ္မေျပးယံုတမယ္သြားေနသည္႕တင္သိန္းေအးကိုျမင္ေတာ႔ေျခ ကားယားလက္ကားယားႏွင္႔မ်ိဴး၀င္းတစ္ေယာက္တင္သိန္းေအးေရွ႔စက္ဘီးပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ 

မတင္.ကၽြန္ေတာ္႔ကိုျမင္တာဘာလို႕မေတြ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားဖို႕လုပ္တာလဲ။”

“ အို..မဟုတ္ပါဘူး.ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕။ ကၽြန္မအေရးတၾကီးကိစၥေလးရွိေနလို႔ပါ ”

“ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.မတင္.ကၽြန္ေတာ္႕ကိုအေျဖမေပးခ်င္လို႔ေရွာင္သြားတာမဟုတ္လား။ ”

“ မဟုတ္ရပါဘူး ကိုမ်ိဴး၀င္းရယ္ ။ကၽြန္မမွာတကယ္အေရးၾကီးေနလို႕ပါ။”

“ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ကမ်က္ႏွာမြဲတစ္ရာ႔ကိုးတစ္ရာ႔တစ္ဆယ္မိဘလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ႔ေကာင္ မို႕မတင္ကၽြန္ေတာ္႔ကိုမစဥ္းစားခ်င္လို႔ေရွာင္ေနတာသိပါတယ္ဗ်ာ ” 

“ ေၾသာ္..ခက္ေတာ႔ေနျပီကိုမ်ိဳး၀င္းရယ္။တကယ္ကၽြန္မမွာအေရးတၾကီးကိစၥျဖစ္ေနလို႕ပါ ” 

မိေခ်ာင္းမသား။စိတ္ကမရွည္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ပိတ္ကန္ခ်င္သည္႔စိတ္ကေပၚလာသည္။ဘယ္ႏွယ္႔ျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေလရွည္ေနပါလိမ္႔႔။ေနာက္ထပ္သံုးမိနစ္ေလာက္ဆိုမရခ်င္ေတာ႔ျပီ။စကားကလဲေျပာရင္း တင္သိန္းေအးျခင္းႏွင္႔အိတ္ကိုလဲအတင္းဆြဲထားေသးသည္။ရုန္းၾကည္႕ေတာ႔လဲမရ။ေတာ္ၾကာလမ္းသြား လမ္းလာေတြတမ်ိဴးထင္ကုန္မွာလဲဆိုးရေသးသည္။ 

“မတင္ရယ္။မဟုတ္ဘူးဆိုလဲတခါထဲဒီမွာဘဲအေျဖေပးလိုက္ပါလားဟင္။ၾကာလွေနျပီကၽြန္ေတာ္အေျဖေတာင္း ထားတာေလ။ခုတခါတည္းေပးလိုက္ပါေနာ္.ေနာ္.ေနာ္ ”

ကာလနာ။ေျမြေပြးကိုက္။ဒီမွာေသေတာ႔မယ္ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွတဏွာကလာရူးေနတယ္။စိတ္ထဲမွာအပီက်ိန္ ဆဲပစ္လိုက္သည္။မ်က္ႏွာကမဲ႔သထက္မဲ႔လာျပီ။အေျခအေနကဆိုးလာျပီ။ 

“မတင္ရယ္.ကၽြန္ေတာ္႔ကိုအေျဖတခါထဲေပးလိုက္ပါေတာ႔ေနာ္။မတင္လည္းကၽြန္ေတာ္႕ကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား ဟင္။ကၽြန္ေတာ္လဲရိပ္မိေနပါတယ္ဗ်ာ ”

ေျပာရင္းအားမလိုအားမရျဖင္႔လူကိုလက္ေမာင္းကကိုင္လႈပ္သည္။သြားျပီ။အေျခအေနကအဆိုးဆံုးျဖစ္သြားျပီ။ သူဘာေတြေျပာေနသည္မသိေတာ႔ျပီ။ေဇာေခၽြးမ်ားၾကားမွထိန္းထားသည္မ်ားမရေတာျ႔ပီ။အိမ္ထိဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ျပီ။သြားျပီ။ထိန္းထားသမွ်ဒင္းႏွင္႔ေတြ႕မွအလကားျဖစ္ကုန္ျပီ။အာရံုေတြကတျခားေရာက္ေနျပီမို႕ ပါးစပ္ကလႊတ္ခနဲထြက္သြားသည္။

“ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး”

“ဟာ.မတင္ရယ္။ကၽြန္ေတာ္႕ကိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ႕လားဗ်ာ။ဘာလို႕လဲဗ်ာ။ရက္စက္လိုက္တာဗ်ာ။ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႕မတင္ရယ္။ကၽြန္ေတာ္႕အသည္းေတြျဗမ္းခနဲကြဲရပါျပီ။ အရမ္းခံစားရတယ္ဗ်ာ”

“ဟမ္ ..မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး အဲလိုမဟုတ္ဘူး ”

“ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ မတင္ကၽြန္ေတာ္႕ကိုျငင္းပစ္လိုက္ျပီ။မရဘူး။ခုဘဲကၽြန္ေတာ္မတင္ကိုကားတင္ေျပးမယ္။ အဲ..စက္ဘီးတင္ေျပးမယ္။ ”


ဖီးအျပည္႔ႏွင္႔မ်ိဴး၀င္းတစ္ေယာက္အပီအျပင္ေပါက္ကြဲေတာ႔႔သည္။
“ ဘာာာာာာာာာာာာာာ..”

မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေပ်ာ႔ေခြျပီးလမ္းမေပၚငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္မိေသာတင္သိန္းေအးကိုအတင္းစက္ဘီးေပၚ ဆြဲတင္ေနေလရာတင္သိန္းေအးကရုန္းလိုက္သူကဆြဲလိုက္ႏွင္႔ထိန္းထားသမွ်တို႔ဗရမ္းဗတာထြက္က် ကုန္ေလျပီ။တင္သိန္းေအးကကြန္ကရစ္လမ္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္။မ်ိဴး၀င္းကအတင္းဆြဲထူလိုက္ႏွင္႔ရုန္းရင္းဆန္ ခတ္ျဖစ္ေနေလျပီ။ေမွာင္ရိပ္ကလဲသန္းလာသျဖင္႔လူသြားလူလာနည္းလာေလရာတင္သိန္းေအးအဖို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။မထိန္းသိမ္းႏိုင္ထြက္က်လာေသာအရာမ်ား၊ျပဳတ္က်ေနေသာျခင္းေတာင္းႏွင္႔။ ကယ္ၾကပါဦးေအာ္လို႔လဲမျဖစ္။ျပႆနာကၾကီးသထက္ၾကီးလာေတာ႔မည္။မတတ္ႏိုင္သည္႕အဆံုး လက္အုပ္ခ်ီျပီးမ်ိဴး၀င္းကုိထိုင္ရွိခိုးရေလေတာ႔သည္။ 

“ ကိုမ်ိဳး၀င္းရယ္ ကၽြန္မရွိၾကီးခိုးပါတယ္။ဘယ္လိုမွခုမျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ” 

“မတင္ရယ္၊မတင္ကကၽြန္ေတာ္႔ကိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာတာတခုခုေတာ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးပါ လားဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခံစားရလို႕ပါ။ခုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ႔မတင္မွာရည္းစားသနာေတြမ်ားရွိေနလို႕ လားဟင္”

“အမယ္ေလးမဟုတ္ရပါဘူးကိုမ်ိဳး၀င္းရယ္။ခုေလာေလာဆယ္သာကၽြန္မကိုအိမ္ျပန္ခြင္႔သာေပးပါေတာ႕။ ဘယ္လိုမွကိုမျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ပါ ”
“သိပ္ရက္စက္တယ္မတင္ရယ္။မထင္ဘူးဗ်ာ။သိပ္ရက္စက္တယ္မတင္ရယ္။မတင္မခ်စ္ႏိုင္တဲ႕ေဟာဒီ ကေကာင္ရဲ႔အသည္းေတြျဗန္းခနဲျဗန္းခနဲ႕ကြဲကုန္ပါျပီဗ်ာ။ ”

တင္သိန္းေအးေသခ်င္စိတ္ပင္ေပါက္သြားသည္။ကိုယ္႔ကိုယ္ရည္းစားစကားေျပာထားသူအေျဖေတာင္မေပးရေသး။ ခ်ီးပါခ်င္သည္ဟုေျပာရမည္ေလာ။ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ႔သည္။ေမွာင္ၾကီးမဲၾကီးထဲရင္ဘတ္ကိုတဘုန္းဘုန္းထုေနေသာမ်ိဴး၀င္း ကိုၾကည္႔ျပီးအာရံုကလည္းေနာက္လာျပီ။ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲခ်င္စိတ္ကေပါက္လာျပီ။စိတ္၀င္စားခဲ႔မိေသာစိတ္ ပင္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ျပီ။ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚထိုင္ခ်ထားေသာတင္သိန္းေအးနားထိုင္ခ်ျပိး.
.
မတင္လဲမျပန္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္လဲမျပန္ေတာ႕ဘူး။မတင္ကိုဒီညကၽြန္ေတာ္ခိုးေျပးေတာ႔မယ္။”ေျပာရင္းဆိုရင္းကုန္း ထျပန္ရာဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသျဖင္႔ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚလက္ကေထာက္မိလိုက္ပံုရသည္။ 

“ ဟင္ လက္မွာဘာေတြေပသြားလဲမသိဘူး။နံလိုက္တာ။ ”

သြားျပိ။သြားျပီ။ခုနကတစ္ကိုယ္လံုးကိုလႈပ္ရမ္းလိုက္လို႔ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရဗရမ္းဗတာထြက္က်သြားေသာ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္မ်ားကိုမ်ိဴး၀င္းလက္ျဖင္႔ေထာက္မိေလျပီ။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ထူပူျပီးရွက္ရွက္ႏွင္႔ေပ်ာ႕ေခြျပ လိုက္ေလရာအခ်စ္သူရဲေကာင္းၾကီးမ်ိဴး၀င္းခင္မ်ာတင္သိန္းေအးမူးလဲျပီအထင္ႏွင္႔ေစြ႕ကနဲေပြ႕ခ်ီ လိုက္ေလေတာ႔သည္။

ထိုစဥ္...ထိုစဥ္..ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေတာ႔ျပီျဖစ္ေလေသာအရာတို႕သည္ မ်ိဳး၀င္းေျခေထာက္ေပၚသို႕ေႏြးခနဲေႏြးခနဲထြက္က်ကုန္ေတာ႔ေလရာတင္သိန္းေအးကိုေပြ႔လိုက္ေသာ မ်ိဳး၀င္းေယာင္ရမ္းျပီးလႊတ္ခ်လိုက္မိေလေတာ႕သည္။အနံ႔ဆိုးဆိုးမ်ားကလဲထြက္လာေလရာမ်ိဳး၀င္းတစ္ေယာက္ တရႈံ႔ရံႈ႔ႏွင္႔အနံ႔ခံလိုက္ေျခေထာက္ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ျဖင္႔ဗ်ာမ်ားေနေလသည္။

“ ဘာေတြလဲမသိဘူး။ကၽြန္ေတာ္ႏြားခ်ီးပံုမ်ားနင္းလာခဲ႔မိသလားမသိဘူး။မတင္ရယ္။ေဆာရီးပါေနာ္။ ”

ေျပာေျပာဆိုဆုိေျခဖမိုးေပၚက်ေနေသာအရာမ်ားအားလက္ႏွင္႔စမ္းလိုက္ရင္းခပ္လွမ္းလွမ္းမွဓာတ္တိုင္မီး အလင္းေရာင္ျဖင္႕ၾကည္႔လိုက္ေလေသာ္ ......။

“ ဟင္ .အဖတ္ေလးေတြပါလား။ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္အဖတ္ေလးေတြနဲ႔တူလိုက္တာ။အဖတ္လိုက္ကေလးေတြ။” 
ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲကိုလက္မႏွင္႔လက္ညိဳးျဖင္႕ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဖ်စ္ႏွစ္ျပီးႏွာေခါင္းအ၀နားေတ႔လိုက္ မ်က္စိျဖင္႔ေသခ်ာၾကည္႔လိုက္လုပ္ေနရင္းမ်ိဳး၀င္းတစ္ေယာက္ရုတ္တရက္အက်ယ္ၾကီးထေအာ္ေလေတာ႔သည္။ 
“မတင္..မ......တင္...ဒါ ..ဒါ..မတင္ခ်ီးေတြထြက္က်တာ။ႏြားခ်ီးမဟုတ္ဘူး။မတင္ခ်ီးေတြထြက္က်တာ။”

အာျပဲၾကီးႏွင္႔အလန္႔တၾကားေအာ္သျဖင္႔လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားၾကားမဆိုးသျဖင္႔တင္သိန္းေအးရုတ္တရက္ ထရပ္လုိက္ျပီးမ်ိဳး၀င္းပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္ရေလရာခုနကလက္ေထာက္မိထားေသာအရာမ်ားႏွင္႔မ်ိဴး၀င္း ပါးစပ္အားပိတ္မိေလျပီ။မ်ိဳး၀င္းက၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးျဖင္႔ပါးစပ္ျပဲၾကီးျဖင္႔ေအာ္။ရွက္လြန္းလို႔ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမ သိသည္႔အားေတြကမ်ိဳဴး၀င္းပါးစပ္အားအတင္းပိတ္။ႏွစ္ေယာက္သားလံုးလားေထြးလားျဖစ္ေနစဥ္ဓမၼာရံုဖက္ မွေလွ်ာက္လာေသာဓမၼာရံုလူၾကီးဦးအုန္းျမင္႔ကေခ်ာင္းဟန္႕သျဖင္႔ႏွစ္ေယာက္သားရုတ္တရက္လန္႕ျဖန္႔ျပီး လူျခင္းခြာလိုက္ၾကသည္။ေနာက္ဦးအုန္းျမင္႔ကတင္သိန္းေအးတို႕ခ်ိန္းေတြ႔ေနသည္ထင္ျပီးေက်ာ္သြားသည္။ 
မ်ိဳး၀င္းပါးစပ္မွာလည္းေပတလူးက်ံလို႔။တခုခုေပသလိုခံစားရသျဖင္႔မ်ိဴး၀င္းခုနကခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဖတ္ကိုနယ္ ထားေသာလက္ျဖင္႔ပါးစပ္ကိုစမ္းလိုက္မိေလရာ......................။

“အမေလး..မတင္ရယ္။ရက္စက္လိုက္တာ။ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ္႔ကိုႏွစ္ျပန္ရက္စက္လိုက္ျပန္ေပါ႔။ခင္ဗ်ားရက္စက္ လိုက္တာဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္မွာဘာေတြကပ္ေနတာလဲ။ခ်ီးေတြ။အႏွစ္ေတြ။ခ်ဥ္ေပါင္ဖတ္ေတြ။ေအာင္မေလး ..ေ၀ါ႕ ေ၀ါ႔ ..ေ၀ါ႔ ...”

ေျပာရင္းေျပာရင္းတေ၀ါ႔ေ၀ါ႔ျဖင္႔အန္ရင္းမ်ိဳဴး၀င္းတစ္ေယာက္ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီးေယာက်ာၤးၾကီးတန္မဲ႔ျဖင္႔ငိုေလေတာ႔ သည္။မိ်ဳး၀င္းကနဂိုကမွအသန္႔အျပန္႔အင္မတန္ၾကိဳက္သူ။ခုေတာ႔ဒုကၡလွလွေတြ႔ျပီ။မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ျပီ။ လက္ေတြလြန္ကုန္ျပီ။ခုမွေတာ႕ဘာမွလုပ္မရျပီ။နဂိုကတည္းကလႊတ္ပါလို႔ေျပာသား။ 

ဒင္းဟာဒင္းႏွာထျပီးမလႊတ္လို႔ခုလိုခံစားရတာ။ျခင္းေတာင္းကိုဆြဲျပီးေရွ႔မ်က္ႏွာေနာက္ထားလို႔တင္သိန္းေအး တစ္ေယာက္တခ်ိဳးတည္းအိမ္သို႕ေျပးရေလေတာ႔သည္။မ်ိဳး၀င္းသည္လဲလိုက္မဆြဲေတာ႔ေခ်။စိတ္နာသြားပံုရသည္။ လမ္းေပၚတြင္ငုတ္တုတ္ၾကီးထုိင္လွ်က္တဟီးဟီးႏွင္႔ေအာ္ငိုေနေလေတာ႔သည္။နာလဲနာေလာက္သည္ကိုး။
လံုးရင္းေထြးရင္းပါးစပ္ပိတ္ရင္းသူ႔ပါးစပ္ထဲဘယ္ေလာက္၀င္သြားလဲမွမသိတာ။သူေျပာတဲ႔အႏွစ္ေတြေပါ႔ေလ။
တင္သိန္းေအးလွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ပါ။ရက္စက္သည္ဟုဆိုခ်င္ဆိုပါေစေတာ႔။
အိမ္ေရာက္ေတာ႔တခ်ိဴးထဲအိမ္သာထဲ၀င္ေျပးရပါေလေရာ။ဧည္႔ခန္းထဲမွတီဗီြၾကည္႕ေနေသာအေမနဲ႔ေမာင္ေလးက ဖိနပ္ေတာင္မခၽြတ္ႏိုင္ဘဲေျပး၀င္လာေသာတင္သိန္းေအးကိုတလွည္႔ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုတလွည္႕ၾကည္႕ ရင္းေ၀ါကနဲထရီၾကေလေတာ႔သည္။

ဒီလိုနဲ႔ဒီလိုနဲ႔မ်ိဳး၀င္းကိုလဲတလေလာက္မေတြ႕ရေတာ႔။တင္သိန္းေအးလဲရွက္လြန္းလို႔မနက္အေစာၾကီးထရံုး သြား။ညေနဆိုစီးေနက်ကားလဲမစီးေတာ႔ဘဲတျခားကားေျပာင္းစီးခဲ႔ရသည္။တင္သိန္းေအးမွမခ်စ္လွ်င္ေသရ ပါေတာ႔မည္ဆိုေသာမ်ိဳး၀င္းအျမီးေတာင္စမ္းမရေတာ႔ျပီ။ဒီေလာက္ေရွာင္ေနသည္႔ၾကားမွတစ္ရက္လမ္းထိပ္မွာ တည္႔တည္႔ၾကီးျပန္ေတြ႔ေတာ႔ေခါင္းၾကီးေစာင္းလို႔မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားသည္။ေခါင္းၾကီးေစာင္းသြားတာမွ ပိုလီယိုေရာဂါသည္လားမွတ္ေလာက္ေအာင္လိမ္ဖယ္ေစာင္းသြားသည္။

စိတ္နာလိုက္သည္မွာေျပာဖြယ္မရွိ။ေဆးလက္ဖက္ေျခာက္ကိုလဲစိတ္နာသည္။ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕မရရင္ေသရ ပါေတာ႔မယ္လို႕ဆိုျပီးအႏွစ္ေလးမ်ားေပရံုႏွင္႔အသည္းအသန္ျဖစ္ေသာမ်ိဳး၀င္းကိုလဲစိတ္နာသည္။ ဒါေလးပါးစပ္ကိုေပတာကိုဘဲအခ်စ္ႏွင္႔လဲရက္ေသာမ်ိဳး၀င္းကိုလည္းရင္ထဲေသေအာင္နာသည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ဆိုဗမာလက္ဖက္ေျခာက္ေတာင္တင္သိန္းေအးမေသာက္ေတာ႔။မပိန္ရင္လဲေနပါေစေတာ႔။ လက္ဖက္ေျခာက္ေၾကာင္႔မွန္းထားတဲ႔ဒီသီတင္းကၽြတ္ကိုေက်ာ္သြားရျခင္းကိုေတာ႔ရင္နာ၍မဆံုး။ 


ဒိပိန္ေဆးေၾကာင္႔တင္သိန္းေအးအၾကီးအက်ယ္အရွက္ကြဲရသည္။ေနာက္အဆိုးဆံုးတစ္ခုကေတာ႕ ပါးစပ္မလံုေသာမ်ိဴး၀င္းေၾကာင္႔လမ္းထိပ္ကကာလသားမ်ားကဒီအထူးသတင္းကိုျပန္သိသြားေလရာမွရပ္ကြက္ ထဲမွာတင္သိန္းေအးနာမည္တစ္ခုရသြားခဲ႔သည္။ဒီထက္ကံဆိုးသည္ကရံုးကစာေရးတင္ေမာင္ေဆြမွာမ်ိဳး၀င္းႏွင္႔ ညီအကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္ေလရာမ်ိဳး၀င္းတို႔အိမ္လာရင္းမွထိုသတင္းအားၾကားသြားသျဖင္႔ရံုးမွာပါထိုနာမည္ၾကီး တြင္ေတာ႔သည္။ေရွ႔တင္ေတာ႔မေခၚရဲကြယ္ရာမွေခၚၾကတာျပန္ၾကားတိုင္းေဒါသအလိပ္လိုက္ထြက္ရသည္။ မ်က္ႏွာလဲဘယ္ထားရမွန္းမသိေတာ႔။ျပန္လဲေျပာလို႔ကမရ။ခံရခက္လိုက္သည္မွာေျပာဖြယ္မရွိ။


ဘာတဲ႔လဲ။သိခ်င္ၾကလား..ရွင္တို႔သိခ်င္ၾကတယ္မဟုတ္လား.။

 ခုမွေတာ႔မထူးေတာ႔ပါဘူး။ေျပာျပလိုက္ပါေတာ႔မယ္ေလ။ကၽြန္မနာမည္က............



“ခ်ီးထြက္တင္ ”........................... တဲ႔ေတာ္တို႔ေရ။
 


 အားလံုးျပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႔

မဒမ္ကိုး
၂၉ရက္ ၇လပိုင္း ၂၀၁၃ ခုႏွစ္
ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၅နာရီ ၁၆မိနစ္
တနလၤာေန႕

12 comments:

မိုးသက္ said...

ရြံထွာေအ.. ေအာ့ေအာ့..
နဂါးေမာက္သီးျပတ္ၿပီ...
ခ်ဥ္ေပါင္ ျပတ္ၿပီ.. :/

Toe Yee Yee said...

စိတ္ညစ္တာေတြေမ့သြားတယ္ ျပီးေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဖတ္ကေလးေတြ......................

Cameron said...

တင္သိန္းေအးတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ...ရံုးမွာေညးစာခိုးဖတ္ပါတယ္ဆို ရီရလြန္းလို႔ အသံထြက္သြားတယ္ေအ ..

Candy said...

ဟဟဟဟဟဟဟဟ တင္သိန္းေအး=ခ်ီးထြက္တင္ ဖြဘုတ္မွာ လာဖြရင္ေကာင္းမလား :P :P

AH said...

ရံုးမွာ တဟား ဟား ရယ္ေနလို႕ ေဘးက ေကာင္ေတြ လာေမးတာနဲ႕ ဘာသာျပန္ျပလိုက္တယ္... ဒီေကာင္ေတြ ခု လက္ဖက္ေျခာက္ မေသာက္ေတာ့ဘူး ...... :P

လရိပ္အိမ္ said...

အိပ္ခါနီးေလးလာဖတ္တာ ၊ အူလိမ့္ေအာင္ ရီရတယ္ အမ။

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

ခ်ီးထြက္တင္ ေညးလုပ္တာေတြ မ်ားပီ ေနာ္ :p

ရယ္လိုက္ရတာ အူေတြနာလို႔ စိတ္နာတယ္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို ဘ ေတာ့မွ စားေတာ့ဘူး ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အဲလိုေတြျဖစ္မွာစိုးလို႕ ေဆးလၻက္ေျခာက္ကို မေသာက္တာ.. :)
ရီလိုက္ရတာေအ တင္သိန္းေအးလိုထြက္က်ဖို႕ နည္းနည္းဘဲလိုတယ္ :P

ညီလင္းသစ္ said...

ဟားဟားဟား.. သေဘာက်လိုက္တာ ညီမေရ..၊ းD အရမ္းရီရတယ္..၊ ေစတနာေတြ ပိုေနတဲ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ရာရယ္၊ ဘာလဲဆိုတာ ေသခ်ာသိေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ မ်ိဳးဝင္းရယ္ကို အေတာ္ေလး ရီေနမိတယ္..၊ းD းD

ဟာသေတြ ေရးၿပီး အတင္း လုပ္ရယ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘဲ အျဖစ္အပ်က္ကို စီကာပတ္ကံုး ဖြဲ႔ႏြဲ႔ၿပီး အစအဆံုး ဖမ္းစားသြားတဲ့ အတတ္ပညာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ...၊

ေႏြလ said...

စာေတြထဲမွာ ဟာသကို ေရးရတာ အခက္ဆံုးတဲ႔
အစ္မတို႔မ်ားက်ေတာ႔ လြယ္လိုက္တာ
ရယ္ရတာ အူကို လိွမ္႔ေနတယ္
တမင္တကာ ဖန္တီးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ
တကယ္ကို ရယ္ရတာ
ဟိဟိ ... အစကတည္းက ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မၾကိဳက္တာ
အခုေတာ႔ လွည္႔ကို မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး
ခ်ီးထြက္တင္တဲ႔
နာမည္ေလးေတာင္ ခပ္ၾကိဳက္ၾကိဳက္
ဘေလာ႔ဂါ မအိမ္ခ်မ္းေျမ႔ရဲ႕မိေတာလို
တင္သိန္းေအးကိုလည္း စာအုပ္ထုတ္ပါလားဗ်ာ

blackroze said...

ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို
တင္သိန္းေအးကို ရည္းစားေပးထားလိုက္ပါမားမား

Han Kyi said...

ဘယ္တုန္းက တင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္ပါလိမ့္...မ်က္စိလွ်မ္းၿပီး က်န္သြားတာျဖစ္မယ္...ဖတ္လို႔ကလည္းေကာင္း ရယ္လည္းရယ္ရ...ကေလးေတြ အလုပ္မ်ားေနတုန္း ဖတ္လိုက္မိတာ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးစိၿပံဳးစိျဖစ္ေနေတာ့ ကေလးေတြေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ကုန္ေရာ း)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...