Thursday, September 27, 2012

မခင္ျငိိမ္း ..မျငိမ္းေသးပါ.



မိုးေတြသဲၾကီးမဲၾကီးရြာခ်ေနသည္......
ေလာကဓာတ္တခြင္လံုးညိဳေမွာင္ေမွာင္..ေအးစိမ္႕စိမ္႔ႏွင္႕....
အိမ္ေရွ႕လယ္ကြင္းထဲလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕..စပါးပင္ရွည္ေတြကေလနဲ႔အျပိဳင္ယိမ္းယိုင္ေနၾကဆဲ...
...................................................
မခင္ျငိမ္း.သက္ျပင္းတခ်က္ကိုေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္မိသည္။
ေဆးလိပ္တိုကိုေကာက္ဖြာရင္း..အနားတိုထမီစကိုခပ္တင္းတင္းေျခေထာက္ဖံုးေအာင္ဆြဲခ်လိုက္သည္..။
ေအးစက္စက္ရာသီဥတုကိုအံတုသည္ေပါ႔......။



အနားမွာေခြေခြေလးအိပ္ေနရွာေသာ.ကေလး၂ ေယာက္.တစ္ေယာက္ႏွင္႕တစ္ေယာက္
ေစာင္္ပိုင္းကိုအလုအယက္ျခံဳထားရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကရွာသည္။
အၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ကကိုယ္ေတြပူေနသည္။မေန႕ကအေမျဖစ္သူယက္သဲ႔ထိုးရာကို၀ိုင္း ကူေပးရွာရင္း.ဖ်ားသည္။
ခေလးတို႕အေဖဆံုးသြားျပီးကတည္းကထင္းေခြတစ္လဲ.ႏြားေက်ာင္းတစ္ဖံု.လယ္စိုက္ပ်ိဴးႏႈတ္....
ယက္သဲ႔ေလးထိုးရသမွ်ဖားငါးေလးရြာထိပ္တြင္ဆန္ႏွင္႔လဲ.ဆင္းရဲနက္သမွ်.အံတုကာခုျပိဳင္ရသည္။
ေၾသာ္..အၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ေတာင္၇ႏွစ္..
သကၤန္းေလးေတာ႕စည္းေပးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။
ကိုထြန္းေရႊမ်က္ႏွာကြယ္ကတည္းက.မခင္ျငိမ္းခမ်ာမျငိမ္းႏိုင္ရွာေတာ႕ပဲ.
ဒီသားအမိသံုးေယာက္အေရး.ၾကံဳးရုန္းေျဖရွင္းရရွာေတာ႕သည္.။
နံမည္ကသာမခင္ျငိမ္း ..လူကမျငိမ္းႏိုင္ေတာ႕။။။။
ခေလးတို႕အေဖရွိစဥ္ကေတာ႕ဆင္းရဲသည္႔တိုင္ထမင္းေတာ႕နပ္မွန္ျမင္ရေသး..
လယ္စာရင္းငွားလုပ္.လင္မယားဖားငါးရွာအတူထြက္လို႕.ထမင္းေတာ႕နပ္မွန္ေအာင္ျမင္ရေသးသည္။
သူူရြာအလူညမွာ ငုတ္ထိုးမိလို႕ငန္း၀င္ျပီး ဆံုးျပီးကတည္းက.မခင္ျငိမ္းဘ၀မျငိမ္းရရွာေတာ႕ပါ.
ဒီလူမမယ္ခေလး၂ ေယာက္ကိုထမင္းနပ္မွန္ဖို႕အေရး.စဥ္းစားလာရျပီ။
သည္ၾကားထဲ.ၾကီးစိန္တို႕အလႈမွာအၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ကိုသကၤန္းေလးေတာ႕စည္းေပး ခ်င္သားရယ္လို႕.မခင္ျငိမ္းအေတြးထဲေရာက္လာသည္။
အငယ္မေလးမိတီကေတာ႕၄ ႏွစ္မျပည္႕တတ္ေသးဆိုေတာ႕ကိစၥမရွိ။
အေတြးတုိ႕ကေတာင္စဥ္ေရမရ.................
အေတြးနဲ႔တင္မခင္ျငိမ္းရင္ေမာသည္
သြားေလသူကေလးတို႕အေဖကိုပဲတမ္းတမိသေယာင္ေယာင္......။ကံၾကမၼာကိုဘဲ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရေတာ႕မလိုလို ။
..............................................................................

ဒီႏွစ္မိုးကလဲေစာလိုက္တာ..အေတြးထဲမဆီမဆိုင္ေရာက္လာသည္ကရာသီဥတု။
မုဆိုးမသားအမိေတြကိုမ်ားစာနာသနားရင္ေလ...နည္းနည္းေလာက္ေတာ႕မိုးေနာက္က်ပါ႔လား..။ သက္ကယ္လဲမပ်စ္ႏိုင္ေသး။ ေခါင္လဲမခ်ဴပ္ရေသး။မိုးေလၾကီးလာရင္ မိုးကယိုလာေတာ႕မည္။
တအီအီျမည္ေနေသာ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚတြင္မထခ်င္ထခ်င္ေလးပင္႕တြဲစြာျဖင္႕မခင္ျငိမ္းထရပ္ျပီးမီးဖိုေဘးကဆန္ခြက္ကိုလွမး္ႏိႈက္လိုက္ေတာ႕ ဆန္ခြက္ႏွင္႕ အိုးထိသည္႕အသံကဂေလာက္ခနဲျမည္သည္။
ေၾသာ္.တနပ္စာေတာင္မျပည္႔ေတာ႕ပါလား..ေလာက္ပါ႔မလားေလ.....
ဖိုးထိန္အတြက္ဆန္ျပဳတ္ေပးရဦးမည္။
က်န္ေနေသာမခင္ျငိမ္းတို႕သားအမိဖို႕လဲထမင္းမရႏိုင္ေတာ႕။ဆန္ျပဳတ္ပဲရေတာ႕မည္။
ဖ်ားေနေသာကေလးခမ်ာလဲ.သားငါးေလးႏွင္႕ေတာ႕အာခံတြင္းေျဖခ်င္ရွာေပလိမ္႔မည္။
ရြာလိုက္သည္႕မိုးကလည္းမတိတ္ေလေတာ႕..ဘယ္အျငိဴးႏွင္႕ရြာေနလဲမသိ။
ကဲပါေလ.မထူးပါဘူး..မီးဖိုေပၚဆန္အိုးေလးတည္ခဲ႔ျပီး
ဦးစိန္ေအာင္တို႕လယ္ဘက္ထဲတြင္ ငါးေလးနည္းနည္းေလာက္ယက္သဲ႔သြားထိုးလိုက္မည္။
ျပန္လာရင္.ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ငါးေလးဖားေလးပါလာရင္ေတာ္ပါျပီ။
....................................................................................................................
တိုေနေသာထမီကိုတင္းတင္း၀တ္လိုက္သည္။မိုးေရကာဖ်င္ပိုင္းေလးကိုေခါင္းကိုျခံဳျပီးပံုးပလံုးမ်ားမလိုက္ေသာအခါ...အသံဗလံထြက္လာရာ ကိုေစာင္ျခံဳေလးၾကားထဲမွ.ဖိုးထိန္မ်က္ႏွာေလးထြက္လာကာလွမ္းၾကည္႔သည္။
အေမငါးနည္းနည္းသြားသဲ႔ျပီးျပန္လာမယ္.ညီမေလးမငိုေစနဲ႔လို႕ေျပာျပီးမခင္ျငိမ္းတဲေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
ေအးစက္စက္မိုးစက္ေတြကမ်က္ႏွာျပင္ကိုအေျပးအလႊားလာၾကိဳဆိုၾကသည္
စိမ္႕ေအးေနသည္႕ေလတစ္ေပြ႕ကပိန္လွီလွီသူမကိုယ္ကိုဆီးၾကိဳေပြ႕ဖက္ၾကသည္။
ေက်ာရိုးထဲတြင္တခ်က္စိမ္႕ခနဲျဖစ္သြားသည္။
မတတ္ႏိုင္........
....................................................................................................................
လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွခပ္သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္လိုက္သည္။
ဦးစိန္ေအာင္တို႕လယ္သည္မခင္ျငိ္မ္းတို႕တဲႏွင္႕သိပ္မေ၀း..
ေအာ္တေခၚစာသာေလာက္သာလွမ္းသည္။
မခင္ျငိမ္းငါးသဲ႔ရန္စိတ္ေလာေနသည္။
ရာသီဥတုကလဲမညွာတာေခ်။
ကြမ္းတယာညက္ခန္႕အၾကာေလာက္တြင္.ငါးသားနည္းနည္းရလိုက္ျပီ။
အင္း.ေတာ္ေလာက္ပါျပီေလ။..အို...မျဖစ္ေသးပါဘူး။။
မနက္ျဖန္ဆန္ေလးရဖို႕အခုငါးလိုက္တုန္းလုပ္ထားဦးမွ...
လူ႕ေလာဘအေတာမသတ္ႏိုင္.....
ပံုးငယ္ထဲတြင္ငါးမျပည္႔တျပည္႔ရခ်ိန္တြင္.မခင္ျငိမ္း.တဆတ္ဆတ္တုန္ေနျပီ။
..ျပန္ဖို႕ေျခလွမ္းမ်ားျပင္သည္.
ေလျပင္းတခ်က္တိုက္လာသည္။..ဒီတိုင္းဆိုတန္းမျပန္ေသးပဲ.ခပ္လွမ္းလွမ္းကသခြပ္ပင္ေအာက္ခဏ၀င္ခိုရင္ေကာင္းမလား...
ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏိုးေနၾကေရာ႕မည္.ဖိုးထိန္ေလးလဲဆာေရာေပါ႔..သနားပါသည္.ခမ်ာကေလး..
မွာမေအကိုခ်စ္လြန္းလို႕.ကေလးတန္မဲ႔ငါးရွာလိုက္ရသည္  ။ႏြားေက်ာင္းရသည္။အရြယ္ႏွင္႕မမွ်..ေနပူပူမိုးရြာရြာ.အေမေနာက္တေကာက္ေကာက္....
သားရယ္.ခုအေမငါးေတာ္ေတာ္ရခဲ႔ျပီ။ခံတြင္းေလးေတာ႕ေတြ႕ပါရဲ႕ေလ.....
အေတြးမ်ားႏွင္႔.သခြပ္ပင္ေအာက္ေရာက္လာသည္။
ဂ်ိဳင္းခနဲမိုးၾကိဳးပစ္သံ.နဲ႔အတူလွ်က္ပန္းတခ်က္ျမင္လိုက္သည္။
တစ္ျပိဳင္တည္း.မခင္ျငိမ္း.ငယ္ထိပ္လဲတခ်က္ပူကနဲျဖစ္သြားသည္။
သခြပ္ကိုင္းက်ိဳးက်ကာမခင္ျငိမ္းေခါင္းကိုရိုက္မိေလျပီ။
ဖင္ထုိင္ရက္လဲက်သြားသည္။
လက္ထဲမွပံုးလဲလြတ္က်သြားသည္။ငါးသားငယ္တို႕ဟိုေျပးဒီလႊားထြက္က်ကုန္ျပီ။
ေသြးမ်ားျဖာကနဲေခါင္းမွထြက္ေနသည္။
တကုိယ္လံုးျမင္မေကာင္း။
သတိလစ္မတတ္ျဖစ္ေနေသာစိတ္တုိ႕သည္ဟိုေျပးဒီလႊားႏွင္႕စုစည္းေနသည္။အံတခ်က္ၾကိတ္ခါကုန္းထသည္။
ဖိတ္တ၀က္ေမွာက္တ၀က္ငါးတုိ႕ကိုလက္ႏွင္႕လိုက္ဖမ္းကာပံုးထဲျပန္ထည္႕သည္။
ရသေလာက္ျပန္ေကာက္ထည္႕ကာမခင္ျငိမ္း.အံကိုၾကိတ္လွ်က္ကန္သင္းေပၚကုန္းရုန္းေလွ်ာက္သည္။
ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ဆာေနရွာေပလိမ္႕မည္.မေအကိုလဲေမွ်ာ္ေနၾကေရာ႕မည္။
တဘိုင္းဘိုင္းလဲလိုက္.ျပန္ကုန္းထလိုက္လိုက္ႏွင္႕ခရီးမတြင္.
နာက်င္ေနလိုက္သည္မ်ား..မ်က္လံုးမ်ားပင္ျပာေ၀လာျပီ။
ေသြးမ်ားကလဲမရပ္..ငယ္ထိပ္ေပါက္သည္ေနမေပါ႔.....
ေၾသာ္ရွိေစေတာ႕.ငါ႕ေသြးထက္.ငါ႕သား.ပိုအေရးၾကီးသည္.
ငါ႕အသားထက္ငါ႔သားပိုအေရးၾကီးသည္
မလွမ္းမကမ္းမွတဲကိုလွမ္းျမင္ရျပီ။
ဖိုးထိန္ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ေနရွာသည္။.မိတီကအကိုေဘးမွာေစာင္ပိုင္းေလးျခံဳကာထိုင္ေနရွာသည္။
ျမင္ရပါျပီ။
အေမ႕ရင္ေသြးစမ္းေရေလးေတြ....ရင္ထဲေအးသြားသည္။
ဒီသားဒီသမီးမ်က္ႏွာျမင္ရေတာ႕.မခင္ျငိမ္းအားတက္သြားသည္။
ေလွ်ာက္စမ္းပါဟဲ႔.ဒီေျခေထာက္..ေရာက္ပါေတာ႔ဟဲ႔..ဒီခရီး.
ေၾသာ္...ျမန္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ.တေအာ္စာေ၀းတဲ႔ဒီခရီး..တစ္ျပပင္မကေတာ႕....

...........................................................
မေအကိုလွမ္းျမင္ေတာ႕ဖိုးထိန္တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာရပ္ခါၾကိဳသည္။
လက္ထဲမွငါးပံုးယက္သဲ႔တံကုိအသာခ်..တဲႏႈတ္ခမ္း၀ကြပ္ပစ္မွာတင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ကာ.၀ါးတိုင္ကိုမွီလိုက္ေတာ႕............
အေမ႕ေခါင္းမွာေသြးေတြ....တဲ႔..သားေအာ္တဲ႔အသံ.ပီပီသသ..
မိတီကေလးကမေအဆီေျပးျပီးမ်က္ႏွာငယ္ေလးနွင္႕ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လာသည္။
ဖိုးထိန္ေလးကပ၀ါပိုင္းကေလးႏွင္႕မခင္ျငိမ္းေခါင္းကေသြးေတြကိုမသုတ္တတ္သုတ္ တတ္ႏွင္႕သုတ္ေပးရွာသည္။ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းလာသည္မ်ားဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီမသိေတာ႕။
မခင္ျငိမ္းယဲ႔ယဲ႔ျပံဳးလိုက္သည္။..
ဖိုးထိန္ေလးလက္ကိုအသာဆြဲယူလိုက္ျပီးခေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကိုရင္ခြင္ထဲထည္႕ျပီးတင္းတင္းဖက္ထားမိသည္။
ေၾသာ္..ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္သည္မခင္ျငိမ္းအတြက္.အား...မခင္ျငိမ္းရဲ႕ဘ၀...
နာက်င္မႈ႔ေတြမရွိေတာ႕သလိုျဖစ္သြားသည္။....ရင္ထဲတြင္ေႏြးကနဲျဖစ္လာသည္။
ျပီးေတာ႕..မခင္ျငိမ္းတိုးတိုးကေလးေရရြတ္တမ္းတလိုက္မိသည္။
.......ကေလးတို႕အေဖေရ..က်ဳပ္တို႕သားအမိေတြတစ္ခါေလာက္ေတာ႕ကံေကာင္းခ်င္ေသးပါရဲ႕ေတာ္...

တဲအျပင္ဘက္တြင္မိုးေတြကလဲရြာေနဆဲ......................ေလေတြကလဲတိုက္ေနဆဲ.................

....................မခင္ျငိမ္းဘ၀.ခုထိမျငိမ္းႏိုင္ေသးပါလား..............................





ကိုယ္တိုင္ေရးမူပိုင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း.....
(၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကာလမ်ားဆီတြင္  ေက်ာက္ပုန္းရြာသို႕အလည္သြားစဥ္.
.မိုးရြာသျဖင္႕.တဲထဲတြင္ခဏမိုးခိုေနစဥ္ျမင္ခဲဲ႕ေသာျမင္ကြင္းကိုျပန္လည္သရုပ္ေဖာ္ပါသည္။)

မဒမ္ကိုး
၁၉၉၉ ခုႏွစ္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း၀တၱဳတိုအမွတ္တရ

22 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ႕ ရသပါမမေရ..

Yin Sue said...

မၾကီးဒမ္ကိုးရဲ႕ ၉၉ ခုႏွစ္လက္ရာကလည္း ေကာင္းလြန္းပါတယ္ဗ်ာ.....တကယ္ပီျပင္တယ္...သေဘာက်တယ္ မၾကီးေရ.....

mstint said...

မဒိုးက ၉၉ခုႏွစ္ထဲက ဝတၳဳေတြေရးေနတာပါလား သဘာဝက်က်ဇာတ္အိမ္ေလး၊ စာေရးေကာင္းတယ္။
ဝတၳဳလံုးခ်င္းထုတ္လုပ္ရၿပီ စိတ္ဖိစီးမႈခံမေနနဲ႔ေတာ့။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Unknown said...

ဒိုးကန္ေလးေရ
၉၉တံုးက၀တၳဳတိုမခင္ၿငိမ္းမၿငိမ္းေသးပါလား
ပီၿပင္တဲ.ဇာတ္အိမ္ေလးအားေပးသြားပါတယ္။
ခင္တဲ.အန္တီေလးေမခင္

ျမတ္ႏိုးသူ said...

မၾကီးဒိုးကန္ေရ
ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလးအားေပးသြားပါတယ္

မိုးနတ္ၾကယ္စင္ said...

အမေရ..ခံစားရတယ္ေနာ္..တကယ္ကုိ..ခံစားရပါတယ္
ဟုတ္တယ္..မဒုိးကန္က ၉၉ ကတည္းက စာေရးဆရာမ
ျဖစ္ေနတာကိုး...ေရးပံုေလးက ပီပီျပင္ျပင္သိပ္သိပ္သည္းသည္းေလးရယ္...မေရ...
တီတင္႔ေျပာသလို.လံုးခ်င္းသာထုတ္လိုက္ပါေတာ႔ဗ်ာ..
ေနာ္..ခင္မင္ေနတဲ႔..ညီမေလးမုိးနတ္

မိုးခါး said...

သနားလိုက္တာ .. း( စိတ္ထဲပူေနရေသးတယ္ .. စာေရးဆရာ ဇာတ္နာလုိက္မလားလို႕ း(

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါေသာ ဘ၀ ေတြေပါ့ ဂ်ာရစ္ရယ္
ဆင္းရဲျခင္း တြင္းနက္သလို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အရာမွာလည္း အဲသည္လို ဘ၀ ေလးေတြက သိပ္ကိုနက္ၾကတယ္ဗ်ာ.....
ပီပီျပင္ျပင္ကို ထုဆစ္သြားႏိုင္တယ္။

က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတဲ့ ကာလ ေတြမွာ သည္လိုအေရး သည္လိုအေတြး မ်ိဳးေတြ မေရးေစခ်င္ဘူး
ခ်မ္းေျမ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရွိပါေစ။

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ၀မ္းနည္းလာတယ္ ဒိုးကန္ေရ။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ ေအာ္...ဆင္းရဲလွတဲ့ဘ၀ပါလား။ လူေတြမွာ ဘ၀ခ်င္းတူပါလ်က္နဲ႔ အေနအထားခ်င္း ကြာလုိက္ႀကတာ။

၀တၳဳတုိေလး အရမ္းေကာင္းတယ္။ သုတ၊ ရသအစုံပါတယ္။

က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္...

ကိုရင္လည္း ေျပာလုိက္ပါဦး သတိရေႀကာင္းပါ။ အြန္လုိင္းမွာလည္း မေတြ႕တာႀကာေတာ့ေလ။

မိုးသက္ said...

ဒီလိုအစ္မေတြရွိပါလ်က္နဲ႔.. ဒီေမာင္ကိုက အတံုးမက်တာ ပါဗ်ာ..။ ကေတာက္.။ ကြကို စိတ္တိုတယ္.။

ခ်စ္စံအိမ္ said...

ပုိစ့္ေလးဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္မမဒမ္
ေရးတာေတာ္လုိ ့ထင္တယ္..

မိုးသူ(ေတာင္ၾကီး) said...

မဒုိးကန္ေရ ...

ကုိယ္ျမင္ေတြ ့ခဲ့ရတဲ ့ ျမင္ကြင္းေလးကုိ

စာပန္းခ်ီနဲ ့ပံုေဖာ္ေရးသားထားတာ

ရွင္းလင္းသပ္ရပ္ပါေပတယ္ဗ်ာ

ခင္တဲ့
မုိးသူ(ေတာင္ၾကီး)

Cameron said...

အေရးအသားေကာင္းခ်က္ ငါ့သမီးရယ္...။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ကိုျမင္သာတာ...။ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ပီျပင္လြန္းတယ္..။

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ဒိုးကန္ေရ...

မၾကီးလြမ္းေရာက္ခဲ့တယ္။ မျငိမ္းခ်မ္းေသူတဲ့ ခင္ျငိမ္း
အေၾကာင္းဖတ္ရင္းေပါ့။ အားေပးေနမယ္။

ညီရဲသစ္ said...

ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္... ဒီလုိ မိသားစုေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တို ့ႏိုင္ငံမွာ ရွိေနမလဲလို ့ေတြးလုိက္မိေတာ့ ရင္ေမာသြားမိတယ္...

ညီလင္းသစ္ said...

ညီမရဲ႕ ပီျပင္တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ အေရးအသားေအာက္မွာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္၊ ဟင္းစားေလး တစ္နပ္ေလာက္ ရဖို႔အေရး ႐ုန္းကန္ရတဲ့ ဘဝေတြက ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္းေတြ အျပည့္နဲ႔ပါပဲ..၊ ကေလးေတြ အဖို႔လည္း ဒီလိုဒုကၡေတြနဲ႔ပဲ လူလားေျမာက္ၾက ရအံုးမွာ..။ း(

လရိပ္အိမ္ said...

မခင္ျငိမ္းကိုသနားလိုက္တာ။
မ်က္လုံးထဲမွာ ျမင္ကြင္းေတြကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့ မဒမ္ကိုး ေနာ္။

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

ျမတ္ ဖတ္သြားခဲ႔ပါတယ္ အစ္မ။ အေရးအသားေၾကာင္႔ေပလား မသိ ဖတ္ရင္း ခံစားရတယ္။

ေလးစားလ်က္
ျမတ္ပန္းႏြယ္

ပ်ိဳးယု၀သုန္ (Pyo Yu Wathone) said...

ဖတ္ရင္း ေမာမိတယ္.. ရသ ေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳေလးပါပဲ ကိုုး ရယ္

shwewunyatana said...

ဒုိကမ္းေရဘဝေတြဘယ္ေတာ့မွျငိမ္ခ်မ္ၾကမလဲေနာ္...ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္.လုိရင္တုိရွငး္ေလ...ဟီးးးးးးးးးးးးးးးး

ေရႊဝန္းရတနာ

San San Htun said...

မၿငိမ္းခ်မ္းတာ အေကာင္းဆံုး ပံုေဖာ္သြားတယ္..

Anonymous said...

အစ္မဆိုဒ္ကို အခုမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရာက္ဖူးတာပါ။
ႏွင္းဆီက ၀တၳဳဖတ္တာ၀ါသနာပါလို႔ အစ္မစာေတြလုိက္ဖတ္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳေလးေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
ရင္ထဲလဲ ထိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...