“မခင္ျငိမ္း......မျငိမ္းႏိုင္ေသးပါ”

မိုးေတြသဲၾကီးမဲၾကီးရြာခ်ေနသည္......
ေလာကဓာတ္တခြင္လံုးညိဳေမွာင္ေမွာင္..ေအးစိမ္႕စိမ္႔ႏွင္႕....
အိမ္ေရွ႕လယ္ကြင္းထဲလွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕..စပါးပင္ရွည္ေတြကေလနဲ႔အျပိဳင္ယိမ္းယိုင္ေနၾကဆဲ...
...................................................
မခင္ျငိမ္း.သက္ျပင္းတခ်က္ကိုေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္သည္။
ေဆးလိပ္တိုကိုေကာက္ဖြာရင္း..အနားတိုထမီစကိုခပ္တင္းတင္းေျခေထာက္ဖံုးေအာင္ဆြဲခ်လိုက္သည္..
ေအးစက္စက္ရာသီဥတုကိုအံတုသည္ေပါ႔...
အနားမွာေခြေခြေလးအိပ္ေနရွာေသာ.ကေလး၂ ေယာက္.တစ္ေယာက္ႏွင္႕တစ္ေယာက္
ေစာင္္ပိုင္းကိုအလုအယက္ျခံဳထားရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကရွာသည္။
အၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ကကိုယ္ေတြပူေနသည္။မေန႕ကအေမျဖစ္သူယက္သဲ႔ထိုးရာကို၀ိုင္းကူေပးရွာရင္း.ဖ်ားသည္။
ခေလးတို႕အေဖဆံုးသြားျပီးကတည္းကထင္းေခြတစ္လဲ.ႏြားေက်ာင္းတစ္ဖံု.လယ္စိုက္ပ်ိဴးႏႈတ္....

ယက္သဲ႔ေလးထိုးရသမွ်ဖားငါးေလးရြာထိပ္တြင္ဆန္ႏွင္႔လဲ.ဆင္းရဲနက္သမွ်.အံတုကာခုျပိဳင္ရသည္။
ေၾသာ္..အၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ေတာင္၇ႏွစ္..
သကၤန္းေလးေတာ႕စည္းေပးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။
ကိုထြန္းေရႊမ်က္ႏွာကြယ္ကတည္းက.မခင္ျငိမ္းခမ်ာမျငိမ္းႏိုင္ရွာေတာ႕ပဲ.
ဒီသားအမိသံုးေယာက္အေရး.ၾကံဳးရုန္းေျဖရွင္းရရွာေတာ႕သည္.
ခေလးတို႕အေဖရွိစဥ္ကေတာ႕ဆင္းရဲသည္႔တိုင္ထမင္းေတာ႕နပ္မွန္ျမင္ရေသး..
လယ္စာရင္းငွားလုပ္.လင္မယားဖားငါးရွာအတူထြက္လို႕.ထမင္းေတာ႕နပ္မွန္ေအာင္ျမင္ရေသးသည္။
သူူရြာအလႈညမွာ ပိုးထိလို႕ဆံုးျပီးကတည္းက.မခင္ျငိမ္းဘ၀မျငိမ္းရရွာေတာ႕ပါ.
ဒီလူမမယ္ခေလး၂ ေယာက္ကိုထမင္းနပ္မွန္ဖို႕အေရး.စဥ္းစားလာရျပီ။
သည္ၾကားထဲ.ၾကီးစိန္တို႕အလႈမွာအၾကီးေကာင္ေလးဖိုးထိန္ကိုသကၤန္းေလးေတာ႕စည္းေပးခ်င္သားရယ္လို႕.
မခင္ျငိမ္းအေတြးထဲေရာက္လာသည္။
အငယ္မေလးမိတီကေတာ႕၄ ႏွစ္မျပည္႕တတ္ေသးဆိုေတာ႕ကိစၥမရွိ။
အေတြးတုိ႕ကေတာင္စဥ္ေရမရ.................
အေတြးနဲ႔တင္မခင္ျငိမ္းရင္ေမာသည္။
သြားေလသူကေလးတို႕အေဖကိုပဲတမ္းတမိသေယာင္ေယာင္......
..............................................................................

ဒီႏွစ္မိုးကလဲေစာလိုက္တာ..အေတြးထဲမဆီမဆိုင္ေရာက္လာသည္ကရာသီဥတု။
မုဆိုးမသားအမိေတြကိုမ်ားစာနာသနားရင္ေလ...နည္းနည္းေလာက္ေတာ႕မိုးေနာက္က်ပါ႔လား..
တအီအီျမည္ေနေသာ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚတြင္မထခ်င္ထခ်င္ေလးပင္႕တြဲစြာျဖင္႕မခင္ျငိမ္းထရပ္ျပီးမီးဖိုေဘးကဆန္ခြက္ကိုလွမး္လိုက္သည္။
ေၾသာ္.တနပ္စာေတာင္မျပည္႔ေတာ႕ပါလား..ေလာက္ပါ႔မလားေလ.....
ဖိုးထိန္အတြက္ဆန္ျပဳတ္ေပးရဦးမည္။
က်န္ေနေသာမခင္ျငိမ္းတို႕သားအမိဖို႕လဲထမင္းမရႏိုင္ေတာ႕။ဆန္ျပဳတ္ပဲရေတာ႕မည္။
ဖ်ားေနေသာကေလးခမ်ာလဲ.သားငါးေလးႏွင္႕ေတာ႕အာခံတြင္းေျဖခ်င္ရွာေပလိမ္႔မည္။
ရြာလိုက္သည္႕မိုးကလည္းမတိတ္ေလေတာ႕..ဘယ္အျငိဴးႏွင္႕ရြာေနလဲမသိ။
ကဲပါေလ.မထူးပါဘူး..မီးဖိုေပၚဆန္အိုးေလးတည္ခဲ႔ျပီး
ဦးစိန္ေအာင္တို႕လယ္ဘက္ထဲတြင္ငါးေလးနည္းနည္းေလာက္ယက္သဲ႔သြားထိုးလိုက္မည္။
ျပန္လာရင္.ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ငါးေလးဖားေလးပါလာရင္ေတာ္ပါျပီ။
....................................................................................................................
တိုေနေသာထမီကိုတင္းတင္း၀တ္လိုက္သည္။မိုးေရကာဖ်င္ပိုင္းေလးကိုေခါင္းကိုျခံဳျပီးပံုးပလံုးမ်ားမလိုက္ေသာအခါ...
အသံဗလံထြက္လာရာကိုေစာင္ျခံဳေလးၾကားထဲမွ.ဖိုးထိန္မ်က္ႏွာေလးထြက္လာကာလွမ္းၾကည္႔သည္။
အေမငါးနည္းနည္းသြားသဲ႔ျပီးျပန္လာမယ္.ညီမေလးမငိုေစနဲ႔လို႕ေျပာျပီးမခင္ျငိမ္းတဲေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
ေအးစက္စက္မိုးစက္ေတြကမ်က္ႏွာျပင္ကိုအေျပးအလႊားလာၾကိဳဆိုၾကသည္။
စိမ္႕ေအးေနသည္႕ေလတစ္ေပြ႕ကပိန္လွီလွီသူမကိုယ္ကိုဆီးၾကိဳေပြ႕ဖက္ၾကသည္။
ေက်ာရိုးထဲတြင္တခ်က္စိမ္႕ခနဲျဖစ္သြားသည္။
မတတ္ႏိုင္........
....................................................................................................................
လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွခပ္သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္လိုက္သည္။
ဦးစိန္ေအာင္တို႕လယ္သည္မခင္ျငိ္မ္းတို႕တဲႏွင္႕သိပ္မေ၀း..
ေအာ္တေခၚစာသာေလာက္သာလွမ္းသည္။
မခင္ျငိမ္းငါးသဲ႔ရန္စိတ္ေလာေနသည္။
ရာသီဥတုကလဲမညွာတာေခ်။
ကြမ္းတယာညက္ခန္႕အၾကာေလာက္တြင္.ငါးသားနည္းနည္းရလိုက္ျပီ။
အင္း.ေတာ္ေလာက္ပါျပီေလ။..အို...မျဖစ္ေသးပါဘူး။။
မနက္ျဖန္ဆန္ေလးရဖို႕အခုငါးလိုက္တုန္းလုပ္ထားဦးမွ...
လူ႕ေလာဘအေတာမသတ္ႏိုင္.....
ပံုးငယ္ထဲတြင္ငါးမျပည္႔တျပည္႔ရခ်ိန္တြင္.မခင္ျငိမ္း.တဆတ္ဆတ္တုန္ေနျပီ။
..ျပန္ဖို႕ေျခလွမ္းမ်ားျပင္သည္.။
ေလျပင္းတခ်က္တိုက္လာသည္။..ဒီတိုင္းဆိုတန္းမျပန္ေသးပဲ.ခပ္လွမ္းလွမ္းကသခြပ္ပင္ေအာက္ခဏ၀င္ခိုရင္ေကာင္းမလား...
ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏိုးေနၾကေရာ႕မည္.ဖိုးထိန္ေလးလဲဆာေရာေပါ႔..သနားပါသည္.ခမ်ာကေလး..
မွာမေအကိုခ်စ္လြန္းလို႕.ကေလးတန္မဲ႔
ငါးရွာလိုက္ရသည္။ႏြားေက်ာင္းရသည္။အရြယ္ႏွင္႕မမွ်..ေနပူပူမိုးရြာရြာ.အေမေနာက္တေကာက္ေကာက္....
သားရယ္.ခုအေမငါးေတာ္ေတာ္ရခဲ႔ျပီ။ခံတြင္းေလးေတာ႕ေတြ႕ပါရဲ႕ေလ.....
အေတြးမ်ားႏွင္႔.သခြပ္ပင္ေအာက္ေရာက္လာသည္။
ဂ်ိဳင္းခနဲမိုးၾကိဳးပစ္သံ.နဲ႔အတူလွ်က္ပန္းတခ်က္ျမင္လိုက္သည္။
တစ္ျပိဳင္တည္း.မခင္ျငိမ္း.ငယ္ထိပ္လဲတခ်က္ပူကနဲျဖစ္သြားသည္။
သခြပ္ကိုင္းက်ိဳးက်ကာမခင္ျငိမ္းေခါင္းကိုရိုက္မိေလျပီ
ဖင္ထုိင္ရက္လဲက်သြားသည္။
လက္ထဲမွပံုးလဲလြတ္က်သြားသည္။ငါးသားငယ္တို႕ဟိုေျပးဒီလႊားထြက္က်ကုန္ျပီ။
ေသြးမ်ားျဖာကနဲေခါင္းမွထြက္ေနသည္။
တကုိယ္လံုးျမင္မေကာင္း။
သတိလစ္မတတ္ျဖစ္ေနေသာစိတ္တုိ႕သည္ဟိုေျပးဒီလႊားႏွင္႕စုစည္းေနသည္။အံတခ်က္ၾကိတ္ခါကုန္းထသည္။
ဖိတ္တ၀က္ေမွာက္တ၀က္ငါးတုိ႕ကိုလက္ႏွင္႕လိုက္ဖမ္းကာပံုးထဲျပန္ထည္႕သည္။
ရသေလာက္ျပန္ေကာက္ထည္႕ကာမခင္ျငိမ္း.အံကိုၾကိတ္လွ်က္ကန္သင္းေပၚကုန္းရုန္းေလွ်ာက္သည္။
ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ဆာေနရွာေပလိမ္႕မည္.မေအကိုလဲေမွ်ာ္ေနၾကေရာ႕မည္။
တဘိုင္းဘိုင္းလဲလိုက္.ျပန္ကုန္းထလိုက္လိုက္ႏွင္႕ခရီးမတြင္.
နာက်င္ေနလိုက္သည္မ်ား..မ်က္လံုးမ်ားပင္ျပာေ၀လာျပီ။
ေသြးမ်ားကလဲမရပ္..ငယ္ထိပ္ေပါက္သည္ေနမေပါ႔.....
ေၾသာ္ရွိေစေတာ႕.ငါ႕ေသြးထက္.ငါ႕သား.ပိုအေရးၾကီးသည္.
ငါ႕အသားထက္ငါ႔သားပိုအေရးၾကီးသည္။
မလွမ္းမကမ္းမွတဲကိုလွမ္းျမင္ရျပီ။
ဖိုးထိန္ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ေနရွာသည္။.မိတီကအကိုေဘးမွာေစာင္ေလးျခံဳကာထိုင္ေနသည္။
ျမင္ရပါျပီ။
အေမ႕ရင္ေသြးစမ္းေရေလးေတြ....ရင္ထဲေအးသြားသည္။
ဒီသားဒီသမီးမ်က္ႏွာျမင္ရေတာ႕.မခင္ျငိမ္းအားတက္သြားသည္။
ေလွ်ာက္စမ္းပါဟဲ႔.ဒီေျခေထာက္..ေရာက္ပါေတာ႔ဟဲ႔..ဒီခရီး.
ေၾသာ္...ျမန္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ.တေအာ္စာေ၀းတဲ႔ဒီခရီး..တစ္ျပပင္မကေတာ႕....

...........................................................
မေအကိုလွမ္းျမင္ေတာ႕ဖိုးထိန္တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာရပ္ခါၾကိဳသည္။
လက္ထဲမွငါးပံုးယက္သဲ႔တံကုိအသာခ်..တဲႏႈတ္ခမ္း၀ကြပ္ပစ္မွာတင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ကာ.၀ါးတိုင္ကိုမွီလိုက္ေတာ႕............
အေမ႕ေခါင္းမွာေသြးေတြ....တဲ႔..သားေအာ္တဲ႔အသံ.ပီပီသသ..
မိတီကေလးကမေအဆီေျပးျပီးမ်က္ႏွာငယ္ေလးနွင္႕ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လာသည္။
ဖိုးထိန္ေလးကပ၀ါပိုင္းကေလးႏွင္႕မခင္ျငိမ္းေခါင္းကေသြးေတြကိုမသုတ္တတ္သုတ္တတ္ႏွင္႕သုတ္ေပးရွာသည္။
မခင္ျငိမ္းယဲ႔ယဲ႔ျပံဳးလိုက္သည္။..
ဖိုးထိန္ေလးလက္ကိုအသာဆြဲယူလိုက္ျပီးခေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကိုရင္ခြင္ထဲထည္႕ျပီးတင္းတင္းဖက္ထားမိသည္။
ေၾသာ္..ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္သည္မခင္ျငိမ္းအတြက္.အား...မခင္ျငိမ္းရဲ႕ဘ၀...
နာက်င္မႈ႔ေတြမရွိေတာ႕သလိုျဖစ္သြားသည္။....ရင္ထဲတြင္ေႏြးကနဲျဖစ္လာသည္။
ျပီးေတာ႕..မခင္ျငိမ္းတိုးတိုးကေလးေရရြတ္လိုက္သည္။
.......ကေလးတို႕အေဖေရ..က်ဳပ္တို႕သားအမိေတြတစ္ခါေလာက္ေတာ႕ကံေကာင္းခ်င္ေသးပါရဲ႕ေတာ္...

တဲအျပင္ဘက္တြင္မိုးေတြကလဲရြာေနဆဲ......................

....................မခင္ျငိမ္း..မျငိမ္းႏိုင္ေသးပါလား...............................





ကိုယ္တိုင္ေရးမူပိုင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း.....
ေလလြင္႕နတ္သမီး
၁၁း၀၈မိနစ္.
၂၃.၀၁.၂၀၁၀